Framtíðin - 01.06.1909, Blaðsíða 5

FRAMTÍÐIN
53
saman höndunum í svuntunni
sinni. “Ef jeg er ekki vita for-
viða á þessum dreng! Þú talar
eins og þú værir ný-sloppinn út fir
myrkri miðaldanna.”
“Hvaða myrkur var það ? ’ ’
spurði hann. ‘ ‘ Sloknaiði sólin
þá?”
“Náttúrlega!” sagði Súsanna og
leit til baka til þess að sjá, lxvort
grindin liefði lokast.
“Því skapaði guð þá ekki fleiri
stjörnur, Súsanna ? Ilann getur
gert alla skapaða liluti. Getur
hann það ekki?”
“Æi!. Þegiðu, barn! Farðu að
]>vo þér, og horðaðu svo matinn
þinn. Þú gerir út af við niig með
spurningunum þínum.” Og Sús-
anna skundaði inn í eldhúsið til
]>ess að skamta súpuna.
Litli-drengur var óvanalega liugs-
andi á meðan hann þvoði sér, og
tók því ekki út eins miklar kvalir
eins og liann var vanur við það
verk. Honum fanst fullorðna fólk-
ið ekki vita alt, þó það vissi mikið.
ella hefði Súsanna vitað meira um
guð.
Svo fór hann ofan í borðsalinn,
settist í sætið sitt á langbekldnn
einn við borðið; og tók til mata,r
síns. Hann ímyndaði sér það, að
hann borðaði súpuna sína úr silf-
ur-skál. Það var svo miklu skemti-
legra, fanst honum, að ímynda sér
það. Hann var svo sokkinn niður
í drauma-heim sinn, að hann tók
varla eftir skarkalanum í 28 mun-
aðarleysingjunum hinum, — ])ó að
vísu það væri erfiðara fyrir hann
þarna að gleyma því að hann væri
binn 29., heldur en fiti í sólskininu.
Þegar 'búið var að biðja borðbæn-
ma á eftir matnum, og hann slapp
aftur út í sólskinið, út fyrir múr-
vegginn, út í stóra—stóra heiminn
græna og þögula.
Hann gekk ofan að veginum og
settist aftur ú steiuinn, sem iiann
hafði hvílt sig á skömmu áður.
Honum virtist sem staðurinn liafa
breyst. Sólargeislarnir féllu meir
skáhalt, háa grasið virtist vera
orðið hærra, er það hallaði sér upp
að litlu beru hnjánum á honum
eins og kælandi grænir lilju-stöngl-
ar.
“Nú, hvernig á jeg að falra að
því?” sagði Litli-drengur. Hann
sat kyr á lága steininum, liorfði
fram undan sér eins og í leiðslu.
og hjarta lians sló honum eins og
nýjan áhuga í brjóst til þess að
framkvæma verkið. Vindurinn lék
hægt í lokkum lians, fugla-heimur-
inn kvað samsöng sinn fyrir of-
an hann; og' þyturinn í laufum
trjánna kvað undir. Samt var
hann engu nær um það, livernig
hann ætti að fara 0$, þegar liann
var búinn að sitja þarna mn
klukku-stund.
Alt í einu horfði liann niður fyr-
ir fæturnar á Sér. Hann keinur ])á
auga á hnapp af fjólu-blöðum rétt
hjá hendinni á sér. “Skyldi ekki.”
sagði hann, “skyldi ekki—það geta
breytt henni í garð, — ef jeg nlaut-
aði peim í ofur lítið liorn af eyði-
mörkinni, og þær kæmu svo upp
eins og lítil álfa-blóm?”
Hann stökk á fætur og ljómaði
af andlitinu. Svo fór liann á
hnén, ýtti moldinni burt frá rót-
unum með skjálfandi hönáunum,
og dró upp ræturnar. Þetta var
snennna vors; en á milli blaðanra
þétt-settu voru litlir hnappar.
grænar vonir um komandi blóm.