Framtíðin - 01.06.1909, Blaðsíða 7

FRAMTIÐIN
55
luui við sjálfa sig. “Undarlegt
barn!”
“Hefur þú ekkil” spurði liann
feimnislega.
“llef jeg ekki livaðl”
“Marga vini,” sagði hann.
“Vinif Nei! — Ekki einu sinni
guð. ’ Röddin liennar var grimmi-
lega beisk. En það var óstyrkur í
hendinni annari, sem hún greip
nieð í kjólinn sinn.
Litli-drengur var forviða.
“«Jú, þú hefur!” kallaði hann.
“Allir liafa guð — þú verd'ur að
hafa liann — liann, sem skapaði
þig!”
“Gerði liann það?” spurði liún
fjörlaust. “Mér þykir þá fyrir
því; því jeg hef einhvern veginn
mishepnast!” Hún benti á fjólu-
lmappinn og’ spurði: ‘ ‘ Því léstu
þetta þarna?”
Hann varð niðurlútur. “Jeg má
ekki segja það,” stamaði hann
upp, — “ekki enn þá.”
“Nú, jæja!” — hló hún. “Við
lofum því að vera kyrru. Kærðu
þig ekki. En farðu nú! — farðu!
Jeg vil vera ein!”
Hann rétti úr sér og brosti.
“Jeg veit,” sagði hann. “Jeg geri
]>að stundum — nærri því æfinlega.
Mér líkar að vera einum, svo að
guð geti talað við mig gegnum
trén. ’ ’
Húu starði á hann. “Ilvað seg'-
ir hann!” spurði hún forvitnis-
lega.
“Nú, liann — já, jeg held hann
tali ekki beint með orðum — en jeg
get samt heyrt til hans.”
Lað sást glampi í augunum á
benni. “Það er vindurinn!” sagði
bún. “Og farðu nú, og vertu
sæll!”
Hann lagði hendurnar á bakið
og sagði: “Vertu sæl! Vertu
sæl! ’ ’
Og á augabragði var hann kom-
inn á fljúgandi ferð upp veginn.
Litla-dreng fanst, þegar hann
háttaði um kveldið, eins og liann
vera uppi á meðal stjarnanna. Svo
voru þær loítkendar, sýnirnar, sem
sveimuðu um liann. Það var und-
arlegt sambland af sælu og sút í
hjarta lians. Hann vissi efcki livers
vegna. llann lá á bakinu á litla
Jivíta beddanum sínum og’ hlustaði
á Súsönnu fóstru, sem gekk um í
herbergjunum og’ leit eftir börnun-
um. Þegar liún gekk fram lijá,
kallaði liann til hennar í myrkrinu
í lágum liljóðum: “Súsanna! Sús-
anna! ’ ’
“Nií, hvað viltu?” spurði hún.
“Því ertu ekki sofnaður?”
Hann settist upp og hallaði sér
fram: “Súsanna! Viltu ekki
kyssa mig góða nótt?”
“Drottinn minn!” sagði Sús-
anna. “En það uppátæki! Ilana,
]>á!” Og hún þrýsti honum að sér
í flýti og kysti hann, og’ lagði hann
svo út af, og hann kúrði ofan í
kodann sinn með .skrítinn bita í
hálsinum, og sælu-öldu í sálu sinni.
Hann elskaði guð — hann elskaði
Súsönnu — hann elskaði alla, jafn-
vel tröílkonuna! Með þá liugsun
sofnaði bann. Framh.)
------o-----
KOIL ECKIVFNTALEG STEFNA.
Fyrirlestur séra Kristins K. ólafssonar, <>á
er hann flntti á ýmsum stöSum l ferS
sinni milli bandal. í Febr. síSastl.
('Niöurlag.j
Bók er nýkonvn hingaö vestur, sem
nejfnist “Ofurefli”, og er höf. eins og-
mönnum er kunnugt E.nar Hjörleifssom