Framtíðin - 01.06.1909, Blaðsíða 4

52
FBAMTÍÐIN
drengur var orðinn vanur þessu,
og aö liugsanir lians væru álitnar
heimska. Og það gerði honum
ekkert til. En nýja hugsunin þessi,
sem hann nú fékli, var svo stór, að
Jiann furðaði á ofdirfsku sinni, og
stóð eins og á öndinni, þegar til-
finningin um stærð hennar leið um
hann.
En ef lionum tældst að frelsa úr
álögunum! Ef liann gæti breytt
eyðimörkinni í indælan garð og
tröllkonunni í prinsessu með
gull-lokka! Þá gæti hann auðvitað
átt liana og búið með lienni í görnlu
borginni gráu, og þau svo “lifað
saman vel og Jengi.”
tíláu augun lians urðu stór við
þessa hugsun, og andlitið roðnaði
alla leið upp undir slitnu húfuna
! ans. En hvernig—já hvernig átti
hann að fara að því?—Það Jét und-
ur vel í eyrum að safna sólskyni
í Jnífuna sína, en þegar Litli-
drengur reyndi að gera það, þá
líomst hann að raun um, Jivað
blekkjandi fegurðin er í heimin-
um; því sólskinið alt rann í gegn-
um greipar hans og livarf í
skugga.
Litli-drengur var að brjóta heil-
ann um þetta, þegar liann heyrði
klukkuna kalla að ofan frá
“heimilinu”. “Ileimilið” stóð
uppi á Jiæðinni eins og stór Nóa-
örk bygð úr rauðum múrsteini. Á
því voru bláar sóJskýlur fyrir J4
gluggum, og þakið, lagt þakhell-
um, var með afar bröttu risi. Lág-
ur múrveggur var umliverfis það.
0g LitJi-drengur heyrði til barn-
anna, að þau voru að Jeika feluleik
og fangaleilí (prisoners base).
Sjálfur Jék hann aldrei með þeim.
Hann var of lítill, sögðu þau. En
þetta var bara kurteisislega kom-
ist að orði um það, að þau vildu
hann eldd. Svo að Litli-drengur
lólí sér einn—bæði við pöddurnar
niðri við tjörnina þar sem vatna-
Jiljurnar uxu , og eins við fiðriid-
in úti á smára-veilinum. Hann var
skrítið barn,” eins og fóstrurnar
sögðu, og þær lofuðu Jronum að
leika sé þar sem hann vildi, en
iiann átti að koma heim undir eius
og ldukkan kallaði. Og því gleymdi
Litli-drengur aldrei.
Hann stóð nú á fætur, klifraði
yfir girðinguna, og fór skemstu
ieið yfir engið. Súsanna fóstra
mætti lionum við hliðið. Honum
þótti vænt um Súsönnu. Ilún lof-
aði honum að vera berfættum. Og
einu sinni lofaði hún honum að
klæða hana fléttum úr sóleyjum og
ilmburkna (Sweetfern), þó að liún
hlæi að iionum fyrir uppátækið.
“Súsanna!” sagði liann um leið
og hún var búin að ioka grindinni,
“hvernig á að ieysa úr álögum? ’ ’
“Hvað áttu við?” sagði Sús-
anna.
‘ ‘ Leysa úr álögum, sem koma frá
vondu fólki, galdra-fóiki. Jeg á
við það”, sagði Litli-drengur.
“Guð minn góður!” sagði Sús-
anna. “Það eru engin slík álög
til, drengur! 0g farðu nú ekki að
koma neinum slíkum grillum inn
lijá krökkunum. Þau þora þá ekki
að vera í myrkrinu á kveldin, en
biðja um ljós.”
Litli-drengur hristi höfuðið og
lofaði að gera það ekki; en sagði:
“Þú veist það samt, Súsanna! að
álög eru til. Það stendur í bláu
bólcinni.”
“En það stendur ekld í rauðu
bóJcinni”, sagði Súsanna, og néri