Framtíðin - 01.12.1909, Qupperneq 6

,132
F ll A M T í Ð J N.
Eii einu sinni, þegar jólin nálg-
n'Öust einn vetur, sem hún aldrei
gleymdi, þá misti hún allan kjark.
Jlenni fanst lífið vera óbærileg
byrði. Ellin lá þung á bakinu á
henni. Ihín var nálega 70 ára. En
svo þjáði hana ellifylgjan vonda,
gigtin. Auk þess var hún einstæð-
ingur og fátæk. Hún var ekkja, og
lifði eina barnið sitt og þrjú
barna-böra.
Um þettii ieyti viir liún að brjóta
heiiann um það vandamál, livernig
hún ætti að fara að því að lifa á
engu; að vísu átti hún litla húsið,
sem hún bjó í. En enginn lifir á
tómu iiúsi. Svo átti hún líka garð-
inn í kringum Inisið — fyrirtaks-
garð! En ekki gat hún lifað á hon-
um núna, þegar Imnn var allur
undir snjó.
Það kom dögg á augnu á lienni,
þegar hún sat þarna við einn litla
fram-gluggan sinn og iiorfði út og
var að lmgsa nm þessi vandræði
sín. Hrin vissi ekki, hvað hún átti
til bragðs að taka. Hiin spenti
greipar sár á sál og líkama, og bað
í lágum. mjúkurn róm:
“HjáJpaðn mér, góði guð minn!
til þess að girðást traustinu á þér í
dag — bara í dag.”
Þetta var nú ekki anðvelt, fyrir
hana eins og á stóð. Hún fór ofan
í vasa sinn og tók. npp gamla
pyngju, opnaði hana og lrelti því,
sem í henni var, á gluggakistuna.
“Þetta er þá aleiga mín,” sagði
hún við sjálfa sig sorgbitin, um leið
og lnin taldi peningana. “Æ, jeg
vildi að það væri meira!”
Og hún taldi upp aftur og aftur
peningana. En upphæðin jókst ekk
ert við það. Hrin var sú sama —
bara 96 cent, hvorki meiri né minni.
“Þetta eru allir mínir peningar.
Jeg er búin að fá útourguða sið-
nstu ávísunina — já, allra síðustu
ávísunina,” hugsaði hún með
sjálfri sér.
Tár komu í augun a liermi og
runnú ofan kinnarnar. En liún
flýtti sér að þurka þau af sér,
Henni varð ögn hverft við; því hún
sá unga konu og lítið barn koma
snjóstíginn upp að húsinu.
“Aumingja Elín og litli dreng-
nrinn liennar!” sagði hún. “Ekki
veit jeg hvernig jeg á að fara að
því að gleðja þau á jólunum.”
Elín var ung ekkja skógiiöggv-
arn, sern lent hafði undir tré og dá-
ið. Enginn hafði verið eins góður
ungu ekkjunni og Anna gamla. A
mrðan hún gat, skifti hún því, sem
hún hafði, milli sín og ekkjunnar
og föðurlansa drengsins hennar.
“Við komum til þess að hita
okkur,” sagði EJín um leið og lrún
kom inn úr dyrunum. “Við vorum
að deyja úr kulda. Við liöfum enga
spítu og ekkert kol í eldinn, og ekki
eitt einasta cent til þess að kaupa
fyrir. Stendur þér ekki á sama, þó
að við sitjum hérna stundarkorn,
nmðan við vermum okkur?”
Brosið, sem fór um andJitið á
Ormu gömlu, skýrði greinilega frá
bví, að bau væru velkomin. Henni
létti við það að geta hjálpað, að
minsta kosti ofurlítið, þessum
“smælingjum”, sem áttu bágt. í
bili glevmdi hún því, að hún sjálf
átti nri bara fáein eent. Hún hugs-
aði um það, sem hún átti guði að
bakka. “Jeg má vera þakklát fyr-
ir það, nð jeg hef þó nóg af eldivið
ocr kolum.” hugsaði Jiún með
sjálfri sér.
Hjarta hennar hrestist við það,
að Jnin burfti að fara að hugsa um
einliverja hreysing handa óboðnu