Framtíðin - 01.12.1909, Qupperneq 13

139
PR A M T í Ð I N.
vur áfastur viÖ Jampann. Hún ýtti
J'ífukveiknum æ lengra og lengra
fram í lampanefið, og lét ljósmetið
drjúpa á hann.
“Ó, hvað guð er góður, að lofa
mér að horfa í svona fallegt jóla-
'Jjós,” hugsaði Sigga og brosti í
gegn um tárin, en það brós bar vott
um innilegan hjartans fögnuð.
Það var annars engin furða, þó
tíigga litla væri glöð, því hverjir
ættu að vera glaðir á jólunum, ef
ekki einmitt þeir, sem elska Jjósið?
Bernskan 11.
Á^ram! Áfram!
At) dunar í eyrum, og skrám-
ar í auguin: Áfram! Áfram!
Hraðara áfram! Tlvergi
néma staðar!
Aldrei hefur borið eins mikið á
þessum Jiraða og nú þessu kappi
með mönnunum að komast áfrain.
Fæstir fást til þess að ganga. Hafa
ekki tíma. Komast ekki nógn fljótt
áfram. Naumast gerandi að aka
með hestum. Uxa nefnir maður
ekki. Uss! Hjól hafa verið góð.
eu eru að verða úrelt. Itafmagns-
vagnar og bifreiðar eru fyrirtaks-
reiðskjótar e n n. Gufuvagnar og
gufuskip, eru það nokkurn véginn.
Fn líklega má fara að telja daga
þeirra.
Það, sem áður tók mánuði og ár,
tekur nú að eins nokkra daga eða
klukkustundir. En ekki nægir. Það
tekri’’ of langan t.íma samt. Tíminn
er of stnttur. Æfin of skömm. TTún
flvgur of fljótt. H a n n þyrfti að
stöðva; en við að komast áfram
með meiri hraða.
Nauðsynlegt er að lengja æfína—
hérna megin. Um hitt þarf minna
að hugsa, hvað við tekur. Aldur
mannisns þarf að hækka, árunujn
að fjölga. Læknarnir eiga að.
lengja lífið, annars eru þeir ónýtir.
En svo má lengja æfina líka óbein-
línis með því að komast fljótar á-
fram — með því að eyða ekki tíma
í seinum ferðalögum. Með því móti
má bæta árum við aldur sinn.
Þegar eins stendur á, er ekki lít-
ið undir því komið að verða herra
loftsins, og geta komist áfram t
loftinu — á loftförum eða flugvél-
um.
Einum hugvitssömum manni hef-
ur dottið eitt snjalln.iði í liug til
þess að komast áfram með hraða,
sem líklega myndi nægja Jieim allra
kappgjörnustu. Þáð er kúla, sem
búa ætti til svo stóra, að maður.
gæti komist fyrir í henni. Kúluna
á svo að láta í fallbyssu, sem til
þess væri gerð, og skjóta lienni svo
þangað, sem maðurinn ætlar sér að
'komast. Hugkvæmst hefur sum-
um það þá, að þettt myndi besta
ráðið til þess nð komast til Mars.
Vandinn yrði mestur að komast
tll baka.
-Tá, ekki þarf að spyrja að þvf •
Áfram þarf að komast. !()llum
liggur á. Komum í stórborgina
eina utan af landi eða úr eiiyhvarj-
um smábænum. Við stöndmn á önd-
inni, vita forviða vit af ösinni, sem
þeysist áfram. Enginn ró. Ys og
Itys og ærsl. Ekki tími til neins —
ekki einu sinni til þess að deyja.
Það er skiljanlegt; því þá þarf að
nema staðar.
Drengur einn lítill spurði einu
sinni hana mömmu sína: “Eígmn
við ekki, mamma! að fara einhvern
tíma til himnarfkis ? ’ ’