Framtíðin - 01.12.1909, Blaðsíða 23

149
F R A M T f Ð I N.
hraustur og lieröibrciöur, aS hann taki ckki
fram yfir alt annaö ástvin sent hlustar eft-
ir andvörpum hans í náttmyrkrinu og hlær
með honum þegar sólin skin. Og þaC var
harmaléttir fyrir Hans aö opna hjarta sitt
fyrir dóttur sinni. Hann haföi frétt afS
húsbóndi hans hef'öi komist í kröggur, selt
alt sitt og flúiö úr landi, og hinn nýi eig-
andi væri húinn aiS ráöa annan skógarvörö.
Þau yröti þvt innan litils tíma aö hverfa
frá heimili sínu — heimilinu, sem hnýttar
voru viö aliar endurminningarnar um hin-
ar blíöustu vonir og bitrustu sorgir hins
aldraöa manns. Aö skilja viö grafirnar og
vita aöra troða um þær. Að skilja viö eik-
urnar, hina fornu trygglyndu vini. Aö
flytja úr skóginunt — hver vissi hvert?
f’aö var óbærilegt! Og skógarmaöurinn
stundi eins og eik í stormi.
En eins og vant var, var húslcsturinn
lesinn. Gréta söng jólasálmana og spilaöi
undir á fiöluna sína. Henni var unun í
aö gcta bætt þessu viö hinar einföldu guös-
þjónustur þeirra. Þaö var það eina, sem
hún gat veitt fööur sínum af öllum þeirn
auö, sent hún eignaðist v)0 námiö. Á
meöan hún var aö syngja síöasta versið
hcyröust hestabjöllur, sem oOum færöust
nær. Svo heyröu þau alt í einu brothljóö
í einhverju. Ógtirlegt öskur hvein viö um
hinn þögula skóg; og svo bárust stunur og
angistar-vein aö eyrum þeirra. En
klukknahljómurinn hvarf aftur í fjarlægö-
inni.
I’aö var hann Jetis, sem ók noröur
skógarbrautina. Jens var bróöir skógar-
varðarins. Og þó var annar barn náttúr-
unnar, en hinn harn heimsins. Jafnvel í
æsku höföu þeir vcriö ólíkir mjög. Jens
haföi ætíö haft sitt fram, en Hans oröiö
aö Iáta undan. I'ó haföi Hans eintt sinni
hetur. í>ví þegar þeir feldtt báöir ástar-
htxg til sömtt stúlkuunar játaðist hún Hans,
eii Jens fór á burt ftilliir haturs og hefnd-
ar. Til aö gleyma sorg sinni og vonbrigö-
ttm fór hann aö drekka. En deyfi Rakktts
sorgina, örfar hatin hatriö. Og meö hverju
ári haföi Jens vaxiö heiftin til hróöttr síns.
1 tuttugu og firnm ár höföu þeir ekki sést.
En nú var Jens aö heimsækja bróöttr sinn.
Þrátt fyrir drykkjuskapinn var hann orð-
inn attðugur maöur. Haun var búinn aö
kattpa allan Árskóg, og gat nú vtsað bróö-
ur sínum á dyr. Þaö var best að gjöra
það á jólanóttina. Koma aö honurn aö
óvörutn, og hrinda honum út á gaddinn.
Meö þennan ásetning haföi Jens lagt á
staö, og þessari hugsjón hélt hann við á
leiöinni tueö þvt aö súpa við og við á
stórri brennivínsflösku, sem var í vasa
ltans. I’ví ckki brenna upp kofann í kvöld?
Ha, ha, það væri gaman að sjá karlinn og
ungann skríöa út á gaddinn og horfa á
hreiörið brenna! Og þaö var eins og sá
vondi væri búinn að leggja að eldi í hinni
spiltu sál feröamannsins, og hinar djöful-
legtt hugsanir hans fcngjti líf og yl viö þá
gíóð
Nú var hann kominn heitn undir hús
skógarvaröarins. Alt í einu har skugga á
brautina fram ttndan hestunum. Stór
hreinn stóö vestan viö veginn og horföi
forvitnislega á hestana og sleöann. Hest-
arnir spertu ttpp eyrttn, hvæstu ógurlcga,
og tóku viöbragð út á hliðina. Sleöimt
kastaðist ttm og festist á tré. Hestarnir
brutust um þar til þeir voru lattsir, og
óttinn og skelfingin léttu undir hina fráu
fætur þeirra,—til baka og heim. Jens rak
upp ógurlegt öskur — hann var orðinn óö-
ur! Og kveinstafir hins vitstola rnanns
rttfti næturþögnina og bárust aö eyrtun
Grétu og fööttr hetmar.
Annars var kvrð næturinnar fttllkomin.
Trén stóðu stokkfreðin og grafkyrr og
teigöu strípaöar álnntrnar út i hclkalt næt-
urloftiö. T'ó lá lognmjöllin, setn falliö
hafði ttm daginn, á einstaka kvisti og dró
lítiö eitt úr nektínni, sem er svo tilfinnan-
leg í skógunum aö vetrarlagi. Máninu
var enn lágt á lofti og staulaðist hægt og
seint áfram milli trjánna. Eyrir norörinu
léktt og dönsuöu logandi langeldar Noröra.
Ótal stjörnur blikuöu á himninum — söniu
stiörnurnar, sem leiftra tttn ljúfar surnar-
t'a'ttir — sönut stjörnurnar, sem skinu yfir
vöggunni hans Jens. Því skaparinn breiö-
ir hiniinn heiöan og hreinan yfir gadd
vetrarins iafnt sem gróöttr suniarsins, yfir
saklevsið jafnt og svnditia. En hvaö eru