Fríkirkjan - 01.12.1899, Blaðsíða 8

184
ast, sjálfa sig, myndi það ekki býsna sterkt vekja grun um
það, að trúarorðið kristilega, sem kirkjunni hefur afhent verið
af drottni hennar, hafl ekki í sjálfu sér nægilegt afl, til þess
að halda þeirri stofnun uppi og greiða henni veg til sigurs
meðal almennings? Hræðsla við það, að frjáis kirkja ekki
geti þrifizt, hvar í' heimi sem vera skal, ætti ekki að koma
fram lijá neinum, sem hiklaust trúir á hinn sigri hrósanda
krapt kristindómsins og þessi orð frelsarans sjálfs: „Mitt ríki
er ekki af þessum heimi.““.
Með þessum orðum byrjuðum vér fyrirlestur vorn um
aðskilnað ríkis og kirkju, sem enginn hefur enn reynt að
hrekja, og með þessum orðum vfljum vér ljúka máli voru að
þessu sinni, því þau eru „hverju orði sannari“.
„Með Jesú byrja ég
með Jesú vil ég enda.“

Fyrst þegar fríkirkjuhreiflngin hófst hér í Reykjavik, var
henni mjög lítill gaumur geflnn og lítið eða ekki um hana
rætt. Það var hvorttveggja að hún fór í fyrstu mjög hægt,
enda munu margir af þeim, er ekki tóku þátt í henni, hafa
liugsað, að ekkert mundi úr henni verða annað enn orðin tóm
og ráðagjörðin. Það heyrðist þá jafnvel eptir prófastinum,
þjóðkirkjuprestinum, að hann væri ekkert andvígur fríkirkju-
stofnun hér á staðnum, hún mundi geta komið góðu til leiðar
og hann mundi fá létti nokkurn í störfum sínum.
En þegar fríkirkjumönnunum tók að fjölga að mun, þá
kom annað hljóð í strokkinn; þá tók þjóðkirkjuandinn að
rumska, og mí uppá siðkastið, síðan safnaðarfélag fríkirkju-
manna var myndað, sýnist hann vera vaknaður til fulls.
Vér þekkjum nokkuð þennan þjóðkirkjuanda, síðan hann
gekk berserksgang gegn fríkirkjusöfnuðinum í Reyðarfirði.
„Sagan endurtekur sjálfa sig“ segja menn; það er svo í smáu
sem stóru, og að nokkru leyti er mótspyrnan gegn fríkirkj-
unni hér lík því sem hún var austur þár.
En munurinn er líka nokkur, og hann ekki svo lítill.