Fríkirkjan - 01.03.1901, Blaðsíða 14

46
látin gefa í skyn, að „hann sé það þó að nokkru leyti, og þá
vonandi í höfuðatriðunum." — Vér erum hræddir um að þessi
„von“ bregðist; oss virðast orð síra Jóns Bjarnasonar benda á
allt annað enn að hann sé samdóma dócentinum í „höfuðatrið-
unum“, og það er næsta undarlegt að dócentinn skuli geta
verið svona vongóður um mann, sem „kominn er á aldur síra
Jóns“!
Að öðru leyti skulum vér eigi fjölyrða urn málefni þetta,
að þessu sinni. Vér munum þrátt fyiir „fáfræði" vora áræða
að rita um það smám saman í blaði voru. Dócentinn fær
væntanlega að sjá, að „Sameiningin" og „Fríkirkjan" verða
sama megin í þessu máli; og vér ætlum að vér getum full-
vissað vorn kæra „kollega" um, að þau blöð verða einnig
framvegis, eins og hingað til, sama megin i fríkirkjumálinu, þó
hann fengi þessa skammvinnu gleði, að sjá vitlausan og vill-
andi dóm kveðinn upp um frikirkjuhreifinguna á landi voru í
grein síra Jónasar A. Sigurðssonar.
Nokkrar athugasemdir við „kvittering"
síra Jóns Helgasonar.
í siðasta tölublaði V . . .. ljóssins „kvitterar“ dócent Jón
Helgason „rétt einu sinni“ fyrir ummæli vor fyr og síðar um
hann og blað hans.
Hann tekur það fyrst fram, að vér virðumst álíta það
„kristilega — eða að minnsta kosti fríkirkjulega skyldu" vora,
að geta hans að einhverju leyti við og við í blaði voru. Þetta
er nú að eins misskilningur herra dócentsins, því að vér álítum
það alls ekki neina skyldu, að geta hans í nokkrum sköpuðum
hlut; hann má ekki taka sér persónulega til „inntektf,r“, þó
blað vort við og við nefni hann, þar sem það minnist á fram-
komu hans í ýmsum greinum, því að það er ávallt gjört vegna
málefnisins, en ekki mannsins.
En svo finnst honum þetta vera gjört — að geta hins —
„í þeim tón og með þeira orðum“ að hann getur eigi annað en
mirinzt hinna postullegu orða: „En til þess að ég ekk- skuli