Kári - 17.08.1918, Blaðsíða 5

K Á R I
5
nú voru yíirheyrðir hjer, höfðu eins og
fram er tekið áður verið látir gefa skýrslu
í málinu, en þegar þeir nú í áheyrn minni
áttu að endurtaka eða staðfesta þá skýrslu,
heyktust þeir allir meira og minna á fram-
burði sínum þeim fyrri og varð hann þar
með að engu. Þó gerði Eiríkur Einarsson
það, sem í hans valdi stóð til þess að láta
eltki beinar mótsagnir koma til bókunar.
T. d. var það, að eitt af vitnunum hafði
sem hreppstjóri gefið vottorð á fyrgreint
skuldabrjef. Útgefandi skuldabrjefsins hafði
borið eða verið látinn bera, að hann hefði
aldi’ei undirskrifað kaupsamning — sem
aldrei hafði verið neinn til milli þessara
manna. — Nú lagði sýslumaður þá spurn-
ingu fyrir hreppstjórann, hvort hann hefði
ekki vottað á kaupsamning eða eitthvert
skjal. Jeg tók þá fram í og bað hann sýna
vitninu hið frumritaða skjal, sem þarna
var nú komið tram og spyrja það, hvort
það væri ekki skjalið, sem það hefði vottað
á. En hann hjelt áfram að klifa á hinni
sömu spurningu, og fyrst þegar jeg eftir
þrefalda itrekun kvaddi rjettarvottana til
þess að minnast, hvað fram færi, sýndi
hann hreppstjóranum skjalið, sem þá auð-
vitað strax kannaðist við að þar væri skjálið,
sem um væri að ræða.
Frh.
£á vií skömœ en varl ekki af.
■-___ •*
Fyrir hundraðdaga Alþingið lagði stjórnin
meðal annars fram frumvarp til laga um
launahækkun yfirdómaranna og skrifstofu-
stjóranna í stjórnarráðinu. Þetta fanst okkur
alþýðumönnum nökkuð kynleg ráðstöfun
eftir að við sáum skýrslu fjármálaráð-
herrans um hag landsins, sem hann gaf
snemma á þinginu og eftir að hafa heyrt
hann lýsa því yfir að óhjákvæmilegt væri
að demba nýjum sköttum á okkur, ef alt
ætti ekki að fara i hundana. Okkur fanst
frumvarpið vera að minsta kosti ótimabært
og næsta kynlegt, ef á þessum tímum væri
hægt að segja að eitt vekti öðru undrun
meiri þar sem alt heldst i hendur, sparn-
aðarhjalið á eina hlið, á hinn bóginn
óstjórnlegur fjáraustur og á þriðja leytinu
fjárplógurinn, sem látinn er gnúa vægðar-
laust á okkur gjaldendunum.
Það glymur við hvaðanæfa, og þá ekki
sist úr herbúðum þings og stjórnar, að nú
þurfi allir að spara og leggja sem mest á
sig til þess að bjarga þjóðarbúskapnum. Og
þó laun embættismanna hjer á landi sjeu
ekki ýkja há, þá finst okkur, sem ekkert
höfum annað en handafla okkar og verðum
að gjalda þeim launin af honum, þó hljóta
að vera lífvænleg. Og, þó að embættis-
mennirnireða eins og lyðskrumararnir kom-
ast að orði »starfsmenn þjóðarinnar« að
likindum sumir hverjir sjeu alls góðs mak-
legir, þá lield jeg að engin sanngirni sje í
þvi, að þeir lifi i »vellystingum pragtuglega«,
meðan við hinir, sem ekki þykjumst þeim
að neinu síðri í okkar verkahring troðum
klakann og urðina. Okkur virðist því að
þeim grðu að duga þau laun, sem voru
meðan ástandið er þannig að öllum ber
saman um að hver verði að bera annars
byrði til sameiginlegra heilla og bjargráða.
Stofnanir þær, sem nefndar voru í frum-
varpi stjórnarinnar, landsyfix’rjetturinn og
stjórnarráðið eru slikar, að þær ættu að
vera augasteinn þjóðarinnar og hyrningar-
steinninn undir andlegri velgengni og fram-
þróun hennar. Og frá þvi sjónarmiði er
það sjálfgefið, að laun til þeii’ra embætta
verði hækkuð til þess að tryggja það, að
hæfustu menn þjóðarinnar sækist eftir
þeim, þegar ástœður legfa. En nú er það
ekki tímabæx't. Eins og stofnanir þessar
hafa kornið ajmenningi fyrir sjónir, hafa
þær verið sem frekast er unt fjærri þessu
takmarki sinu. Að visu hefur meiri hluti
skrifstofustjóranna í stjórnarráðinu verið
og er enn skipaður valinkunnum sæmdar-
mönnum, en eftir almenningsáliti verður
það ekki sagt um yfirrjettinn. Jeg þeklu