Kári - 17.08.1918, Blaðsíða 7

KÁRI
/
Máíaferli.
Með þessari yfirskrift birtir ritstjóri
Morgunbl. yfirlýsingu mína í Morgunblaðinu
um að jeg hafi neyðst til að höfða mál
gegn honum. Hann tekur svo upp kafla úr
Mox-gunbl. frá 26. júní, kafla úr sáttakær-
unni og útdrátt úr undirdómnum. Síðan
leyfir hann mjer af einskærri hjartagæsku
sinni að íhuga »hvort eigi sje ver af stað
fai'ið« en heima setið. O-jæja, manntetrið.
Jeg hef nú aldrei haldið að hann stígi í
vitið, og þessar dómsmálafrjettir og mála-
ferli hafa ekki breytt skoðun minni á því.
Enn annars hef jeg ekkert ílt til mannsins
að segja og eg veit það vel, að það er
grunnhygni hans um að kenna að hann
hefur bakað sjer þessa málsókn. Þeir, sem
sökina eiga eru alt aðrir en til þeirra get
jeg ekki snúið mjer, af því að þeir hafa
kosið að vega að mjer úr skugganum.
Jeg var á ferð í Skaftafellssýslu með Jóni
Magnússyni, þá í Gaulveijabæ. í samræðu
sem við áttum við Jón Steingiímsson og
braut hann þá sjálfur upp á því, hvort við
gætum ekki vísað sjer á góða bújörð í
Árnessýslu. Jón Magnússon sagði þá að
hann væri ekki frá því bitinn að gefa hon-
um eftir ábúð á Gaulvei-jabæ, ef hann vildi
kaupa alla búslóð sína þar. Það varð þá
að samkomulagi að Jón Steingrímsson
skyldi koma til Gaulverjabæjar og skoða
búið og jörðina. Og það gerði hann svo.
Leist honum svo vel á þetta að hann af-
rjeð að kaupa búið. Því næst var gerður
samningur við Sparisjóð Árnessýslu um
lánveitingu og alt fjell í Ijúfa löð.
Þegar Jón Steingrímsson kom heirn,
þótti kunningum hans hann hafa keypt of
dýrt og fóru tveir þeirra út að Gaulverjabæ
til þess að »virða búið«. Iiomust þeir að
þeirri niðurstöðu, að búið væri 1000 kr. of
dýrt, og þótt Jón Magnússon þættist hafa
selt sanngjörnu verði, gekk hann þó á
þetta. Fóru þeir síðan heim. Enn strax um
vorið sáu þeir sig um hönd og reyndu nú
með allskonar klækjum og brögðum að rifta
samningnum á ný. í þessu gekk best fram
annar »virðingamaðui’inn« Lárus Helgason
á Kirkjubæjarldaustri og fjekk nú í lið með
sjer þáverandi málafærslumann, núverandi
sýslumann Skaftfellinga, Gísla Sveinsson.
Yildu þeir nú gera nýjan samning, sem þó
var fyrirsjáanlegt að mundi gjörsamlega
eyðileggja Jón Steingrimsson fjárhagslega.
Gekk hann í þá átt, að Jón Magnússon
skuldbatt sig til, innan árs að selja búið í
Gaulverjabæ og tækist honum ekki að selja
það fullu verði, skyldu þeir nafnar svara
hallanum að hálfu hvor. Jón Magnússon
fann síðar kaupanda að búinu, en and-
virðið var húsaskrokkar í Reykjavík. Þótt
ráðunautar Jóns Steingrimssonar hafi að
líkindum enda hönd haft í bagga með
þessu ráðlagi hans, voru það þó þeir, sem
skipuðu honum að selja búið án þess að
gæta þess, hvernig salan væri og eru það
þess vegna þessir menn en ekki jeg, sem
með hroka og heimsku hafa komið Jóni
Steingrímssyni á vonarvöl, því að ekki hafi
fyrirhyggjan verið meiri en svo, að þegar
veðskuldir, sem á húsunum hvíldu fjellu i
gjalddaga hafði hann ekki handbæra pen-
inga til að greiða afborganir og varð því
að láta eignirnar af hendi fyrir það, sem á
þeim hvíldi. Og mjer kæmi eigi á óvart að
hinir sömu menn hefðu átt þátt í því að
gera ábyrgðarmenn Jóns Steingrimssonar
líka að öreigamönnum með því að siga
þeim út í málaferli, sem hefur kostað þá
ærna fje en fyrirsjáanlegt var að ekki gæti
endað nema á einn veg, i staðinn fyrir að
láta þá strax talca aíleiðingunum af fyrstu
ráðleggingum þeirra og ná samkomulagi
um greiðslu á ábyrgðarskuldinni, þó þung-
bær væri. Jeg þori að staðhæfa það, að
Jón Steingrímsson hefði eigi þurft að tapa
einum eyrir á kaupum þessum, ef með
nokkuri skynsemi hefði verið með málið
farið.
Af útdrátti þeim, sem ritstjóri Morgunbl.
birtir úr forsendum undirrjettardómsins,
má sjá það, að málafærslumaður ábyrgðar-