Liljan - 01.11.1926, Blaðsíða 3

LILJAN
63
Ræða
við vígslu fána Skátafjelagsins á Akra-
nesi, 1. sunnudag í jólaföstu 1926.
Eftir sjera Þorstein Briem.
Drottinn bænheyri þig á degi neyðar-
innar, nafn Jakobs Guðs bjargi þjer.
llann sendi þjer hjálp frá helgidómin-
um, styðji þig frá Zíon. Ilann veiti þjer
það, sem hjarta þitt þráir og veiti fram-
gang öllum áformum þínum. ó, að vjer
mættum fagna yfir sigri þínum og
veifa fánanum í nafni Guðs vors. (Sálm.
20, 2—3 og 5—6).
;■ ! i !. 11 ! : ' ■' I '
I hvert skifti. sem æska safnast sam-
an um eitthvert gott málefni eða áform,
þá megum vjer taka oss í munn þessi
fögru árnaðarorð úr 20. sálmi Davíðs.
Æskan er framtíðin, hún er líf þjóðar-
innar. Við hana bindum vjer vonir vor-
ar og henni fehim. vjer að leiða fegurstu
hugsjónir vorar fram til sigurs. Vjer
óskum ekki að hún vinni sigra sína bar-
áttulaust. Því að vjer vitum, að barátt-
an stælir kraftana, og sigurinn er jafn-
an því dýrmætari, sem hann hefur
kostað þyngra stríð og erfiðleika. En
vjer viljum ekki óska neinum þess, að
hann þurfi að stríða e i n n. Vjer ósk-
um honum hjálpar. Og þegar ræða er
um mannlega hjálp og jarðneska að-
stoð, þá er engin hjálp betri eða mikils-
verðari en að eiga bræður, er setja sjer
sameiginlegt mark og vilja samstilla
hugina til að ná hinu sameiginlega
marki. Og til að samstilla hugi manna i
góðri baráttu er það reynt, hve mikils-
vert það er að eiga sameiginlegt tákn
eða merki til að berjast undir. Fyrir
því hefur hver sannur Islendingur fagn-
að því, er vjer fengum vom eigin þjóð-
fána, sem er hvorttveggja í senn, merki
sjálfstjómar vorrar og sjálfstæðis og
tákn þeirra hugsjóna, sem eiga að sam-
eina alla góða syni ættjarðarinnar að
starfi.
Undir þessu fagra þjóðarmerki vi-11
nú þetta félag vinna, sem hingað kem-
ur með fána sinn, til að vígja hann í
nafni Drottins. Fjelag íslenskra skáta
vill glæða og göfga hjá sjer hina fyrstu
sveina Jesú. Einlægur skátafjelagi vill,
samkvæmt stefnuskrá sinni, vera sann-
ur og hreinn í hjarta. Hann á að vera
heimilisrækinn og bænrækinn, og hann
á að leggja kapp á að þroska hjá sjer
karlmenskueinkennin, öðlast bjargseig-
inleikana, eins og Pjetur*). Vjer vitum
allir, að þetta takmark næst ekki bai*-
áttulaust. Vjer vitum, að til þess þarf
ekki aðeins samæfing og samstilling
vorra eigin krafta, heldur þurfum vjer
til þess og að læra að samstilla hugi
vora og vilja við vilja hans, sem mátt-
inn gefur, — við vilja sjálfs Drottins.
Fyrir því hefur og þetta fjelag vort
komið hingað í Guðs hús, til þess að
biðja um blessun Guðs og fyrirbæn
safnaðarins. Og þegar vjer viljum biðja
Guð að styx-kja þessa æskuviðleitni og
láta áfoi’m hennar og hugsjónir vei'ða
ókominni tíð til gagns og góðs, þá fá-
um vjer naumast beðið fegui', en skáld-
ið í ísi'ael bað forðum. Di'ottinn bæn-
heyi'i þig á degi neyðarinnai', nafn Jak-
obs Guðs bjargi þjer! Einkis betra fá-
um vjer óskað, yður til handa, —
en að þjer megið reyna bænheyrslu
Guðs, þegar yður liggur mest á, og að
nafn Jakobs Guðs megi „bjai'ga þjer“,
þá er þú ert hættast staddui', hvers
kyns, sem hættan er.
*) 1 prjedikuninni, sama dag, var lagt út
af Jóh. 35—51.