Ljósvakinn - 01.08.1926, Síða 11

LJÓSVAKINN
35
sins eigin þjóðflokks, og hafði sagt þessu fólki
frá þeim guði, sem hann sjálfur hafði fundið,
og þeim krafti, sem er í fagnaðarerindinu, því að
fagnaðarerindið er ekki einungis 01 ð, heldur lif
og kraftur. Arangurinn af þessu starfi hans varð
sá, að 30,000 af þcssum þjóðílokki, sem aldrei
höfðu séð hvítan mann, eða að minsta kosti
ekki trúboða, snéru sér frá hjáguðadýrkun
sinni og tóku trú á hinn lifandi Guð.
Suðurálfubúar trúa á einn voldugan yfirguð.
Peir hafa margá aðra guði, góða og vonda,
smáa og stóra, sýnilega guöi, verur og hluti,
sem vér getum ekki látið oss koma í hug. En
þcir halda, að til sé ein mikil og voldug vera,
er hafi gert himin og jörð. Peir segja, að hann
sé góður, og það sé ekki crfilt að tilbiðja hann
eða færa honum fórnir
Ilann geri þeim aldrei
neitl mein, en bjáipi þeim,
þcgar þeir þurfi þess með.
Fyrir tveimur árum
sendu konurnar í þessum
hluta Afriku, innhverfi Gull-
strandarinnar, sérstaka gjöf
til Mariu prinsessu í Eng-
landi. Pessi þjóðflokkur er
undir yfirráðum Breta. Pær
gáfu henni það, sem þær
köllnðu »silfurstól«, mjög
fágætan og mjög heilagan
liúsmun. Með stólnum
sendu þær prinsessunni
bréf, og í því stóð þelta:
»Við biðjum, að hinn mikli,
æðsti guð, Nyakopon,
sem mennirnir styðja sig
við og hrasa ekki, hvers
ilbeiðs ludagur er laugardagur, og hverjum vér
Ashanlier þjónum, eins og við líka vitum, að
prinsessa Maria þjónar honum, við biðjum, að
liann veili konungsbaminu og manni hennar
tgæfu og langa lífdaga«. Petta bréf var prentað
um alt England, og þannig varð það öllum vit-
ánlegt að fólkið í þessum hluta Afríku tilbiður
liinn sama æðsta guð, sem menn tilbiöja i Eng-
landi, og að hvildardagur lians ei\hinn sjöundi
dagur. Bern, Sviss.
L. II. Christian.
Hann reyndist staöfastnr.
Ofl liefi ég verið spurður hvort starf vort
meðal Inka-Indíánanna borgi sig, og hvort þeir
séu alvarlegir og staðfastir. Pegar ég fæ slíkar
spurningar, kemur mér alt af Mariano til hugar.
Mariano var tólf ára gamall þegar vér byrj-
uðum slarfsemi hér. Iiann langaði mjög til að
ganga í skóla okkar, en faðir lians leyfði hon-
um það ekki, liann fékk ekki einu sinni að
heimsækja trúboðana.
Mariano var búinn að liugsa sér að liann
skyldi verða kennari við einhvern af skólum
vorum, og því stalst hann lil að fara í skólann.
Pegar hann kom heim um kvöldið eflir að hann
hafði verið einn dag í skólanum, flengdi faðir
hans hann. Daginn eftir strauk hann aftur i
skólann. Um kvöldið fékk hann harða liegn-
ingu. Pannig gekk það nokkurn tima, hann fór
í skólann að morgni og var barinn að kvöldi,
loks fór faðirinn að láta undan cn drengurinn
fór sínu fram.
Nokkru síðar fór hann að vera í hvíldardags-
skólanum og við samkomurnar, cn þelta var
meira en faðirinn gat þolaö. í hvert sinn og
sonuiinn fór til guðsþjónusfu fékk hann misk-
unnarlausa refsingu. Pessu fór einnig fram um
stund, uns faðirinn lét undan og drengurinn
hélt fast við ásctning sinn.
Hann hélt áfram skólanámi í raörg ár, og nú
er hann einn af okkar bestu kennurum.
Hversu margir af okkar livítu unglingurn
mundu reynast jafn-staðfastir í slíkum kring-
umstæðum? Puno, Pern.
F. II. Ficld.
IVýtt Maltedóníu-liróp.
Ekki alls fyrir Iöngu var mælst til þess við
einn af bræðrum vorum í Mið-Evrópu að hann
Hornaflokkur scra Harcs i Birma.