Ljósvakinn - 01.01.1928, Blaðsíða 15

LJÓSVAKINN
15
erum við samgrónir honum. Róm. 6, 3.-6.
Fyrirheitið verður þá þetta: Guð hefir
uppvakið Drottin og mun uppvekja oss
fyrir kraft sinn. 1. Kor. 6., 14. En þar sem
við vitum að Guð er trúr og fyrirheiti
hans haggast ekki, þá vitum við einnig,
að hann, sem vakti upp Drottin Jesúm,
mun einnig uppvekia oss ásamt Jesú
2. Kor. 4., 14.
Þetta eru alt áhrif hinna guðdómlegu
laga, sem gilda i hinum ósýnilega heimi
Guðs. Því ef andi hans (Guðs heilagi andi)
sem vakti Jesúm frá dauðum, býr í yður,
þá mun hann sem vakti Krist Jesúm frá
dauðum, einnig gera lifandi dauðlega lik-
ami yðar, fyrir þann anda sem býr í
yður. Róm. 8, 11. Rélllætið verður til-
reiknað oss, sem trúum á hann, sem vakti
Jesúm Drottin vorn frá dauðum, því Frels-
arinn var uppvakinn vegna réltlætingar
vorrar. Róm. 4, 22—25.
Samkvæmt fyrirheitum Guðs, sem aldrei
geta raskast, um réttlætingu fyrir trú á
hinn upprisna Frelsara, erum við endur-
fæddir vegna miskunnar Föðursins til
lifandi vonar fyrir upprisu Jesú Krists frá
dauðum. Höfum von um hjálpræði, sem
er þess albúið að opinberast á hinum síð-
asta tíma. 1. Pet. 1, 3.—5. Gætið að —
það er lifandi von — það er engin óvissa.
Alveg eins og lögmál náttúrunnar verkar
daglega, eins víst mun Heilagur andi verka
á þann, sem virkilega trúir á Jesúm og upp-
risuna, og hann mún verða hluttakandi í
hinu endanlega frelsi, sem opinberast á
siðasta tima. Slíka lifandi von þarf hver
maður að eignast.
Hvað er ritað 1 Gamla testamentinu
um upprlsuna?
Þó að Nýja testamentið tali mikið meira
um upprisuna, sem eðlilegt er, en Gamla
testamentið, þá er þó Ijóslega gert grein
fyrir henni í Gamla testamentinu. Maður
tekur lika eftir, að Jesús sem og Pétur
og Páll postular vitna í Gamla testamentið
til stuðnings upprisukenningunni.
Saddúkearnir, sem ekki trúðu uppris-
unni, höfðu einu sinni komið sér saman
um spurningu, er þeir lögðu fyrir Jesúm
og héldu að hann yrði i vandræðum með
að svara. Bæði Matt. (22, 23.-33.) og
Lúk. (20, 27.-38) tala um heimsóknir
þessara mótstöðumanna Jesú i þessu
augnamiði. Svar hans við spurningum
þessara skarpskygnu(l) gagnrýnenda var
Andatrúarfundur.
Andatrúin veikir trúna á upprisu holdsins
á þessa leið: Þér villist, þar eð þér hvorki
þekkið ritningarnar né mátt Guðs. (Matt.
22, 29.) og svo sagði hann við þá, hvort
þeir hefðu ekki lesið það sem Guð hefði
talað til þeirra. Guð, sem sagði við Mose
við þyrnirunninn: Eg er Guð Abrahams,
Guð ísaks og Guð Jakobs. Og svo bælti
Jesú við þessari eðlilegu ályktun, að ekki
væri Guð, Guð dauðra, heldur lifenda.
Þegar Guð sagðist vera Guð þessara 3ja
forfeðra, þá lá það i orðunum, að upprisa
væri nauðsynleg til þess að Guð gæti verið
Guð þtirra (því hann væri ekki Guð dauðra).
Þetta svar sem vor guðdómlegi Meistari
setur fram, er glögglega i gagnstöðu við þá
hugsun, sem nú rikir i huga margra, að
menn fari strax til himins um leið og þeir
deyja. Abraham, ísak og Jakob voru eftir
þessu ekki í himninum þá, þó að þeir
væru dánir fyrir meir en tveim þúsund