Kennarinn - 01.09.1898, Blaðsíða 5

GÖKUG EPTIllDÆMI.
<>11 naaðaynleg vimm er heiðarleg.
Engin óvirðing or að vinnunni, nema þeg-
ar )>eir, sem vinna, eru sjáltir óheiðarlég-
ir. Sönn tign niun krýna liiun tlj'gga
orflðismann við liið lítilmótlegasta starf.
Samt er opt gengið fratn hjá |>essari
viðurkenndu skoðun á uauðsyulegu erf-
iði i daglegu líli. Margir álíta vmsar
tegundir starfseminnar óvirðulegar; )>ó
)>eir viðurkenni nauðsyn vorksins, skoða
)>eir )>að samt fyrirlitlegt.
Uugu fólki hættir við að fá )>essa
skoðun. Söluhúðin og emba-ttisstaðan er
meir aðlaðandi en verkstæðið og bújörð-
in. Líingun unglinganna til að komast
frá landsbyggðunum til borganna er
mestmegnis sprottin af þessnri röngu
skoðun á líkamlegri vinnu. Það )>)'kir
ekki “fint” að vinna að lmndiðn eða
jarðrækt. Það þykir moira varið í að
fara með alinkvarðann í búðiuni eu að
beita tólum handiðnarmannsins eða verk-
fffirum bóndans. Hinir ungu imynda
sjor, að |>oir standi liærra sem prestar,
keknar og lögmonn heldur en som hand-
verksmonnog bœndur. Fyrirþessa fölsku
skoðun leggja )>oir allt í sölurnar sjálfum
sjertil blekkingar. En vjer getum sleg-
ið því föstu, að níu af hvcrjum tíu, sem
byrja lífsitt með þessum liugsunarhætti,
vorði að engu nýtir. Dr. Jolinson segir
rjettilega: “8á sem álítur stöðu síha sjer
ósamboðna, mun vissuloga vorða stöð-
unniósamboöinn.” Mörg dæmi eru til
upp á þennan sannloika.
Millióna-eig indinn og góðgjörðamað-
urinn, Amos Lawrence i Boston, hafði
einu sinni á lyrstu verzlunarárum sínum
í þjóiiustu sinui búðarsvein, som var sjor-
lega drambsamur, Einn dag bað Mr.
Lawroueo piltinn að fara moð sendingu
ur búðinni lioim í luís frúar einnar, sem
var skiptavinur lians. Hinn ungi maður
noitaði að gjöra )>að, af þeirri ástaðu, að
)>að væri sjer ósamboðið verk. Hús-
bóndi hans setti ofan í við liann á liinn
átakanlegasta hátt, með því sjálfurað bora
böggulinn lieim i liúsið.
Pjetur mikli liússa-keisari lagði af
sjer liinn konuiiglega skrúða og vann í
dularbúningi að skipasmíðií Amsterdam,
8vo hatin gætilært þáiðn. Hann gjörðist
verkamöniiunum líkur, vanu eins og þeir,
mataðist eins og )>eir, klæddist eins og
)>oir, svaf eins og )>oir og fjekk vinnulaun
eins og þeir. Kússland á að miklu leyti
velgengni sína að þakka framsýni og
skörungskap Pjeturs mikla.
Washingtou forseti og liersliöfðingi
var maður al' þessu tagi. Eiuu sinni var
herinn að koma sjer upp varnarvirkjum
og nokkrir menn voru að reisa upp stórt
t.rje. Undirforinginn, sem settur var yflr
verkið, hrópaði: “Nú piltar, upp með
það!” En trjeð var of þuugt fyrir menii-
ina. líjott i )>vi bar þar mann að rið mdi.
11.11111 spyr foringjann, því liann hjálpi
mönnunum ekki til. Foringinn svaraði
moð þótta:“Horra minn, )>jer skuluð vita
það, að jog er undirforingi (korpóral).”
Ilorramaðuriim stökk úr söðli sínum,
gokk að vorkiim með ínönnuimm og
optir litla stund var trjeð komið á sinn
stað. Þá sneri liann sjer aö foringjanum
og mælti: “Herra undirforingi! Jog
lieiti Georgo Washington. Strax og )>jer
lialið lokið viö verk þetta skuluð )>jer
koma til móts við mig í tjaldi hersliöfð-
ingja yðar.” Þegar hann kom þangað
var liann tafarlaust rekinn úr hernum,
|>ví i lier frelsishetjanna var hverjum )>eim
ofaukið, som ljet foringja-titilinn aptra
sjor frá að leggja hönd á verk uudir-
manua sinna.
Ungur kaupmaður einn í Pliiladolphia
sem var mjög fordildarfullur, keypti
sjer eitt sinn miðdagsverð á torginu og
leigði aldraðaun inann,garmalega klædd-
ann, sem )>ar var staddur, að bera matinn
lieiin i lnís sitt og borgaði lionum nokkur
eents fyrir. En lninn fyrirvarð sig á