Kennarinn - 01.09.1898, Blaðsíða 13

—173- -
SKÝIUNGAR.
Nokkru eptir dnuða Söru kallaði Abraham )>jón sinn Eliezar, liinn eizta í lnísi
sínu, sem var nmsjónarmaðnr yflr öll.i lnísi hans, fyrir sig og ljet liann vinna sjer
eið við nafu Jelióva, að hann ekki tæki Isnk konu af dætrum heiðingjanna, sem í
landinu bjuggú, heldtir að hann fari í föðurland sitt og fái þar, meðal ættlólks Abra-
liams, konu handa Isak. Þetta “föðurland” var Haron við ána Belik í Mesapótamíu,
norðvestur frá Úr í Kaldealandi. Þar bjó Betúel, bróðúrsonur Abraliams, sonur
Naliors og konu ltatis Milku, með börnttm sínum, Laban og Kebekku.
Kananítrtrnir, sem Abraham bjó á meðal, voru liciðnir og dýrkuðu skurðgoð.
Isak skyldi ekki taka sjer konu úr þeirra flokki, |>ví slík kona hefði leitt hann til
afguðadýrkunar. Konati hefur mest allra álirif á trú manns síns. Samkvæmt austur-
landa-siðum gengst faðirinn fyrir ráðahag sonarins, en optast var sonurinn látinu
segja til liverja velja skyldi. Til farar þessarar til Mesapótamíu er Eliezar liinu
dyggi og margreyndi )>jón valittn. Ekki skyldi ísak sjálfur yfirgefa fyrirheitna
landið, því verið gat, að lionum auðnaðist ekki að koma aptur og Abraham var
orðinn of gainall til ttð forðast jafti langa og erliða ieið.
Eliezar leggur ástað með tíu úlfalda og miklar gersenmr til gjafa. Hann ferð-
ast nótt og dag hina lö.igu leið til norð.iusturs yflr sólsteikta sanda unz hann
kemur aö borgarliliði Nahorsborgar. Eliezar fann, að guð iiafði leitt hann og
verudað á ferðinui og gjörir ]>ví bæn sítm t.il drottinus og 1> tkkar honum af öllíi hjarta.
Hinn guðliræddi Abralmm Imfði kcnnt þjóni sínum aö biðja guð og hanu liáfði
barnslegt taust á guði húsbóndá síns. ]>tið var komið kvöld. Eliezar beið við
borgaj'brunnitin. Þangað voru meyjar borgarimmr vanar að koma í þann mund og
sækja vat.n. Eliez.tr hjelt áfrant að biðja. llánn bað um leiðbeining frá guði svó
hann gæti rjettilega leyst skylduverk sitt af héndi. llann biður um vísbending gtiðs
vilja. Merkið á ekki að vera yfirnáttúrlegt ttndur lieldur náttúrlegt og algéngt.
Það skyldi líka vera þattnig, að )>að bæri vott uin þau einkenni, sent kona ísaks
þyrfti að hafa til aö bera.
Meðan lmnn enn er að biðjast fyrir kemur Kebekka dóttir Betúels að brunninum
Hún var fögur og hraustleg, lítillát og vinnugeiin, hún var kurteis og viðmótsþýð
við ókunnttga og sýndi í öllti fratnferði síntt )>á kvenlegu kosti, sem konu Isaks
áttu að prýða. Eliezar ávarpar haúa og biður lmna að .gefa sjer vatn að drekka.
IIÚll gjörir )>að, og þegat' h tmi hefur drukkið býður hún honuín líka að vatna úlf-
öldttm hans. Þetta var einmitt merkið, sem Elíezar lmfði beðið unl sem vísbending
'ttti ltver væri að guðs vilja hiu fyrirhugaða kona Isaks. Þegar þau svo hafa talast
við um stund og húu sagt lionum frá ætt sinni, gaf hann hentti hring og armbönd.
Pór liún svo lieitn í hús bróður síns og sýndi gjaflrnar og sagði frá manninum, cn
Elíazar krattp niður og þakkaði guði, að hanu hafði bænlieyrt sig.
Laban gekk )>á út og leiddi Eliezar lteim í hús sitt. Hann segir þeim Betúel og
Laban alla málavöxtu, hvernig Abralmm sje orðinn ríkur maður og liöfðingi mikill
> hinu nýja landi, þvi hann ltafi ekki viljað taka Isak konu af dætrum heiðingjahna
og ltafi þessvegna sent sig hingað, og hvernig lmnn sjálfur hafi beðiö gttðog liann
gefið sjer visbending uin, að Kebekka væri hin fyrirhugaða kona. Bar hann svo
upp við þá bónorðið og t.óku |>eir því vel og kváðust sjá |>ar augljósan guðs vilja.
Kebekka samþykkti )>að iuslega og hjelt ástað, ásamt fóstru sinni, með þjóniuum
H1 Kanaanslaúds.