Kennarinn - 01.03.1899, Page 13

SKÝRTNGAE.
Guð pr hinn mikli liirðir. “Hann lCt allar l-.júðir af einu blóði Lva á iillu yflr
borði jarðarinnar”. Og allir menn eru liaus sauðir. En hjörðin ráfaði burt frá
hirðinutn, dreifðist og flýði. I-lann kallaði á liana, liann sendi spámenn til að
safna lionni, en liún vildi ekki komalil baka, liún var hrædd. M sondi guð sinn
eingetinn son nð Ieita |>essara fráviltu sauða, sætta | á við sig og leiða |>á heim aftur.
Það ersjaldan, að menn verða leigðirtil að vinna vandasamt verk svo vel fari; |<eir
sein að hættulegu verki ganga, þurfa að gera fað af eigin hvötum, annars flýja þeir,
þegar hátka ber að hiindum. En Jesús liýði ekki, Þegar úlfurinn ltom, gekk lianu
sjálfur á móti honum og gaf sig í dauðann fyrir hjörðina, 8vo fökk hann líf sitt
aftur, sökum þess kraftar, sem i lionuin hjó. Þá sá hjörðin liversú lieitt hirðir sinn
elskaði sig og með live dýrmætri fórn liún var keypt. Þegar meun sáu krossinn
lians, drógust |>eir að lionum með afli ka rleikans, og svo söfnuðust menn úr öllum
löndum í lijörð hans.
Samlíkingin, sem Kristur brúkar liór í lexíunni er einkar vel til fallin. Kristur er
“dyr hjarðarinnar,” )>ví allir )>urfa í trú á hann að ganga inn til hjarðar guðs. í
biblíunni er hiimm trúuðu iðuglega lýkt við sauði, vegna )>ess, að sauðirnir eru
einfaldnr, lilýðnar, þolinmóðar, leiðitamar, gagnlegar, ósjálfstæðar skepnur. Sam-
band Ivrists og liiiina trúuðu er eins og sambandið milli liirðis og hj.irðar. Á
mornana leiðir hirðirinti lijörð sína í liagann, og kallar livern sauð með nafui,
Hirðirinn gsngur á uiidan, lijörðin fylgir á eftir. Ef litlu lömbin uppgefast, tekur
hinn góði liirðir |>au á arma sína og ber þau í faðmi sér. Verði éinhver úr lijörð-
inni eftii'jbíður hirðirinn og kallar á iiann með )>ví nafni,sem hann heitir. Hirðirinn
berhjörðina fyrir brjóstinu; ef einhver sauðanna festir sig í |>yi nirunnunum, kemur
liann með staf sinn og greiðir lionum veg út. Komi óarga dýr og ráðist á hjörð-
ina, vér hirðirinn sauði sína; komi ræningjar og |>jófar, berst hann við |>á og lætur
fyr líflð en að haun yflrgefl hjörðina.
Vór munum •ftir hvernig Davíð konungur barðist við ljón og bjarndýr, þegar
liaun var liirðir í Betléhem (I. Sam, 17:84,35). Hann róðist á )>essi grimmu dýr og
frclsaði lömbin. sem |>au höfðu stolið. Davíð orti sálminn, sem byrjar: “Drottinn
er minn liirðir, mig mnn ekkert bresta” (23. Dav. sálm.) Ef vór erum lömb lijarð-
ar liins góða liirðis, þurfum vór að vera eins lilýðin og oss er fram'ast unt; þegar
foreldri eða kennari vor býður oss eitthvað, eiguin ver að vera tljót að lilýða. Vór
oigum að kappkosta að vera aldrei eigingjörn eða stygglynd, hirðinum þætti fyrir
)>ví. Vér eigiim að elska hann, )>ví liann liefur elskað oss að fyrra bragði,
Einu sinni, árið 1801, sá stýrimaðurinn á gufuskipi einn, seut gekk eftir Ohio-
ánni, livar lítill drengur barðist um í vatninu og var að drukna. Maðurinn kastaði
sór útbyröis og bjargaði líti drengsins Þegar |>essi atburður barst í tal nokkrum
árum seinna, sagði einn af þeim, sem tók |>átt í tnlinu, við stýrimanninn, setn var
nærverandi: “Sér )>ú nú uokkurn tímadrenginn?” “Já,”sagðistýrimaðurinn,“í hvert
sirin, sem ég fer eftir ánni fram lijá heimilinu lians, kemur liann til mín.” “Og
hveruig erit tilflniiitigar þíúar gagnvart liouum?” var spurt. “Meiri en óg get lýst.
Mér |>ykir vænna um |>eiiuan dreng, en nokkurt mitt eigið barn, sem ég aldrei hef
stofnaö liti mítiu í hættu fyrir!” Þetta er oss óljóst dæmi upp á )>að, live lieitt
J‘súselskaross iglæt ivsér ant uin oss, »ss,sem hann )> >ldi augistina fyrirí Getsem-
ane og kvaliruará Golgata.