Kennarinn - 01.08.1899, Qupperneq 3

—155
sunnudafrsskólii sem framast mfi verða. Fyrirkomulagið var sniðið eftir
samskonar samkomum í Kaunmannabðfu, [>ó einfaldara og viðliafnarminna.
Guðsfjjcjnustum baruanna var liagað þannig: 1. Sfiliuur, 2. bæn, 3. lesinn
texti, 4. samræður (mest 10 mín., hin eiginlega kensla), 5. sálmur, 6. préd-
ikun, 7 sálmur. S. Iiin jiostullega tráarjátning (lesin af Ullum standandi),
9. postulleg blessun. 10. sálmur, Segir “Kbl.” (jún! s. á.), að um 100
börn hafi sdttskölann að meðidtali. Vomirpað að geta bráðlega skyrt frá
fieiri sllknm “skóluin” út um landið, en sú von hefur brugðist alt til
pessa rlags. Meira að segja. pessi eini skóla-vísi luettir bráðlega að verja
þessum 10 mín. til kenslu, verður að eins guðspjónusta. Ilaustið eftir er
J>6 lialdið áframmeðsama fyrirkomulagi Ekki eru samkomur þessar haldn-
ar nema að vetrinum. blr þess getið (“Kbl. 'IV. (i, 1894), að slíkir guðs-
þjónustudagar hafi þá orðið 24. og er það líklega meðaltai.
Kftir tvo vetnr breytist “skólinn" þannig.að saintaliðeða kenslan liverf-
ur alveg og liann verður “að eins guðsþjónusta fyrir börnin með prédikun
og sábnasöng.” (‘Kbl.’’ IV.13). Harnasálinar séra Validinars vpru þá bæði
kendir og sungið úr þeim við gnðsþjóuusturnar og mun það ávalt hafa
haldist.
Síðar (VII. 7) kannast ‘•Kbl ’’ við það, að |>ó skólanafninu sé lialdið, sé
það eigi kensla heldur bSinaguðsþjónusta, er fari fram. Séra S. P. Sívert-
sen er þá forstöðumaðurinu og 4 prestaskóla-nemendur aðstoða hann.
Guðsþjónustu-formið er hér um bil hið sama. að ]>\í er sézt, neina samræð-
urnar, kenslan, fellur burt og einum sálmi er bætt við. Börnin voru stöð-
ugt að fjölga og meðaltal þeirra orðið um 200, og börn utan barnaskól-
ans voru nú tekin sem hin, er á hann gengu, Guðsþjónustan stóð yfir
einn klukkutSma.
Hér urn bil á þessa leið er saga sunnudagsskóla-málsins á íslandi.
í>etta er hið eina sem fvrir súrstaka kristindórnsfræðslu barnauna á íslandi
liefur verið gert, að undantekuum þululærdóm “kversins.” Og [>essi saga
er í rauninni mjög sorgleg saga. Kkki svo að skilja, aö viðleitni þeirra
ungn guðfræðinga, siuii barist liafa fvrir þessum barnaguðsþjónustuui f
Keykjavík, sé ekki góðra gjalda verð. En saga málsins ber vott um það,
uð þjóðiu, kirkjan. sinnir þessu ekkert, telur sig engu skifta annað eins
slórmál, sem lifandi kristindóms-uppfræðing sinna eigin barna. Kirkju-
legir fundir þegja um sllkt—Svnódus og hóraðsfundir, prestarnir þegja,
söfnuðirnir þegja. Iilöðin þegju, jafnvel “Verði I,jós!” segir ekki eitt orö.
allir og alt heldur því I þagnargildi, sein er eittaðal-mál liinnar kristnu
kirkju og borgarlegs félags, kristindóras-uppfræðsla barnanna, og sem
sunnudagsskólinn er sterkasti þátturinn I. Engin kristin ]>jóð, nema ís-