Kennarinn - 01.09.1900, Qupperneq 12

-176-
Lcxía 14. okt., 1900. 18. sd. e. trín.
JÓSEF KALLAR BRÆÐUR SÍNA NJÓSNARMENN.
7. Mós. 42:13-2i.
13. Þeir svöruðu: Vér tjónar )>ínir vorum tólf bræður,svnir suma manns í Kíui-
aanslandi: sá yngsli er nú hjá íöður voriim, og einn er ek.ki á líii. 14. Og Jósef
ga<'ði til J.eirra: Þetta er einmitt |>að, sem eg sagði, l>ér eruð njósnarmenn. 15.
Þérskuluð verðá prófaöir. Svo sannarlega sem Karaó liliri þér skuluð r-kki héðan
fara, nóma vðar yngsti liróðir kotni iiiugað. Ui. Sendið J>ví einn yðar til aö stekja
bróður yðar:-eu (>6r hinir skuluð vera í varðlialdi, svo að orð yðar veröi prófað,
hvort t>ór talið satt eða okki. Svo sannarlega sein Faraó lifir, )>4 eruð |>ér njósnar-
menn! 17. Siðan lét hann varðveita )>á í þrjá daga. 18. Á þriðja degi sagði .lósef
til l>eirra: Gjörið betta, svo að þér liflð; eg óttast gúð! 19. Ef )>ér eruð hrekkja-
lausir, )>á verði einn af brseðrnm yðar eftir hér í varðLialdi, en farið |>6r liinii og
flvtjið kóru til nauðþurflar heimila yðvarra, 20. Og koiníö svotíl mí:i aftur með
yngsta bróðúr yoar; svo tnunu or'ð yðar sunnast og )>ör ii.ilda líii. Og þcir gjiirðu
svo. 21. Þá tögfln. þtir hter >■ riö annnn: t>Ma tiginn rér sannarltgn s/ulið'fiiri-r
Íroð'ir varn; rér sáum huns sdlarangis! }>cgar ha.nn bað oss ttigðar en vér hej/rthim
liann ekki;þe.ss vcgna criiiii v6r l.nmnir \ jimar kröggnr. 22. Húben nuraði )-a til og
miBlti: Sagði eg ekki við yðttr: syndgizt ekki ásveininum! eu pér ger.gduð )>ví
ékki. Og líka or hana blóðs kralist. 23. Eu )>eir vissu ekki að Jósef skildi )>etta;
)>vi |>*ir liöfðu túlk. 34. Og hunn anerl sér uiiclnn og grét; síðan sncri hann sér að
þoim aftur ogtalaði við (>á; og tók Símeon og batt hann fyrir augum )>eirra.
LEXÍAN SUN DURLIDUO.
LÍ iiúsi konunqsins. (13.-14. v.)—Ósaunai' kairur. Bræðurnir eiga nú að )•()!:: á-
kærur fyrir )>að, sem þeir eru sj'knir af, svo |>oir mlnnist, hvorsu )>eir létu hinn unga
bróöur sinn liða sukUmsann. Nú stánda þeir lijálparlausir frúinmi fyrir voldu;:um
landstjóra. Mega )>r-ir búant við va;gð? Hiáiparlaus hafði bróðir þeirra staðijð
frainmi fyrir þeim. Ilöfðu þeir þá sýut honum vægð? Þeir höfðu útskúfað Jósef;
)>eir vissu eigi, að hann, éem þeir útskúfuðu var nú dómuri )>oirra. Sá dagur kem-
ur, að frelsariuii; sem monnirnir útskúfuðu, birtist, og þeir, sem konum útskúfuðu
skulu falla tiolium til féita.
II. Akæhdih, 1(5. v.— ilorið er á bræðurmi, að )>oir ljúgi. ilin lirópandi synd
þeirra við Jósef liafði i 15ár vorið hulin ineð lýgi við liinn gamla föður.
III. í fanóki.si, 17. v. -Jósef liöfðu j.eir geymt í gryfju og selt svo fánga.
IV. MisKukéLMUii DÓMAiu, 18.-.20. v. -Ilversu miklu mlldari var okkl Jósef
lieldur eti )>eir höfðu verið.
V. Samvizkuiut.—Sek namvizka ákærir sigsjálf. Lögmál guðserskrifaðá lijörtu
mannanna. Þeir geta eigi annað en fundið,að þoiin verður hegnt fyrir syndina.
VI. Átöi.uii Rúbens, 23.22.y.- “Þér gongduð okki.” Svona áklagar samvizkan
ávalt syndarana; of monn að eins viidu “gegna”, fengist til að hlýða aðvörunum
guðs orðs, )>á inundu þoir fá umflúið syndina. Það vautar ekki aðvaranir, lieldur
vilja til að gegna aðvörunum.
VII. BnÓDUlM.EGUlt KÆKI.EIKUIt OG IIEGNAKDI ItKTTLÆTI, 24. V.—JÓsef grét; hailll
elskaði bræðursína. En þráttfyrir það liegnir hann þeim. Foreldrar elska biiin-
iu sín, en liegna þeim þó. ]>ótt guð sé kærleikurinn mun hann samt vissulega hegna
íyrir afbrot og syudir. Tilöuniugin má aldrci blinda réttlætiö.