Kennarinn - 01.09.1900, Blaðsíða 13

—177—
SKÝIMNGAR.
ICairu biini: -Syndin, jafnvel leynilega syndin, kemur í ljós og manni verður
hegnt. Guð liefur gefiö oss samvizku, sem er meðritund um gott og ilt. Þegar
vér freistumst tilað gera ).að síun ljótt er,hviBlar samvizkau ogsegir: “Þetta er ekki
rótt; |.etta er óguðlegt.”
O, hvað bræður Jósefs hefðu nú mikið viljað til vinna, að þeir hefðu hlvtt rödd
samvizkunnar! líverau mikla kvöl og skömm J>eir þá hefðu umfltíið. Jósefspyr
)>á: “Eigið )>ér floiri bræður?” Þeir svöruðu: “Vér vorum 12 bræður, en eiun er
dáinu, og hinn yngsti er hjá föður vorum í Kanaanslandi.” Sannarlega hafa |>eir
mátt skammast sín, að )>urfa þannig að miunast óbeinliuis á glæp si'nui við liinn
mikla qiann.
Jósef aagðist ekki geta t.rúað )>eim fyr en hann hefði reynt )>á betur; einn )>eirra
yrði )>ví að vera el'tir, eu liinír skyldu fara og sækja |>ann bróðuriun, sem |>eir segð-
Ust eiga heima. Við )>etta urðu bræðurnir mjög hryggir, og Jósef, komst við'af að
Rjá hrygð )>eirra, svo hann sneri sér frá )>eiin og grdt. Híðan tók hann Siineon og
hdlt honum sern gisl, |>ar til )>eir konni aftur og færðu lioniim yngsta bróðurinn.
Haldið )>ið að.Iósef haíl gert )>etta til að heffia síu á bræðrum sinuin? Alls ekki,
heldur til að miniia )>á á syndina, sem )>eir iiöfðu drýgt og liörku l>eirra við sig.
Krnla náði |>að tilgangi síuum. Þeir fóru aö tala sín á milli uin glæ)) siúíi og mæltu,
11 ð (>etta væri )>eim mátulegt fyrir meðl’erðinaá Jósef.
Nú stóðu )>eir þarua bræðurnir, Síineon bundiim og hinir nauðbeygðir tfl að fSra
heim og sækja Benjamín og færa haun á fuud landstjórans. Samvizkan vakiváöi
við þet,La, “Jösef, Jósef” hrópaði hún, og )>eir voruhræddir og hryggir. Ilaíl maður
ííert rangt og ekki bætt brot sitfc verður manni alt að bræðaluefni. Syndin' ke'iúur
hianni sjálfum í koil fyr eða siðar.
Oft vilja börnin ekki gegna rödd samvizku sitinar, og koinast svo í spor )>eirra
Jósefs bræðra. Litill drengur ætlaði eiuu siimi að henda moldarkögli í gamal-
■uennl, aem gekk iun götuua. en köggulliun ionti í stóran og dýran búðarglugga og
hiolvaði liann. Drqnguriim fnldi sig um stund og komst'Svo heim, eni hyert sinn,
aei!1 barið vnr aö dyi unum, hi'f'vkk liaun við og héit að nú væri komlð til að klaga
81 '■ Hann var friðljtus og dauöhræddur altaf )>ar til liar.n fór til manusins, sem
úúðinaátti og meögekk.
Við skulum reyua að hafa góða samvizku, og of ess verður eitthvað á, )>á skulum
við liryggjast sárlegaog biðja guð og menu að fyrirgefa okkur.
DINGAR TIL KIONNAUA'MNA,—Sýnið við lieimfærilu lexíunnar, að )>eir,
Byi11 ilt hafa aðhafst verða að búast við, að )>eir verði prófaðir, áður )>eir verði
,"knir til náðar og liljóti aftur Iraust og áiit. Guð prófar )>á, sem hann játa.
Hið góðaeitt getur yfirbugað hið illa. Guð lætur gott leiða af illu. Stundúin auð.
InJkir guð þá, sem ltann ætlar sér að upjihefja og lætur )>á verða um stund fyrir
kLirlltning manna. “Jig ót.tast guð” er gott “mottó” fyrir unga menn. Óró sam-
er harður ltússbóndi.— Hvort kcniiaranura lukkast kenslan er undir )>ví kom-
R hvernig lxaun er undirbúinn að kcnna. Gott er að liafa margar dæmisögur,
*elzt úr biblíunni, til að skýra ineð lexíuna.