Ný kristileg smárit - 01.02.1893, Blaðsíða 6

6
Skrifari hans tjáði honum einu sinni, að einhver,
sem hann tilnefndi, hefði móðgað sig stórkostlega,
og vildi hann eigi taka því með þögn og þolin-
mæði, heldur skrifa honum harðort brjef, og segja
honum duglega til syndanna.
»Og rjett er nú það«, sagði ríkisforsetinn; »hlaup-
ið þjer í að skrifa manninum, meðau hitinn er
í yður, og leysið þjer bara frá skjóðunni«.
Skrifarinn átti ekki von á, að forsetinn tæki
svo vel í þetta; ljet hann eigi segja sjer það tvisv-
ar, og stundu síðar lætur -hann Lincoln heyra
smellið og stórort skammabrjef.
»þ>að er ágætt«, segir Lincoln brosandi.
»Svo þjer haldið, að það megi senda það svona?«
»Senda það! nei, það hefir mjer aldrei dofctið í
hug«, sagði forsetinn. »Yið stingum brjefgreyinu
inn í ofninn; það hefir komið yður að fullu gagni.
jpjer þurftuð að svala reiðinni og nú hlýtur yður
að vera miklu Ijettara á eptir. þ>að getur komið
fyrir, að það sje hollt og gott að skrifa svona
brjef, en það má bara ekki senda þau frá sjer«.
Hlýðni í öllu.
|>að var einhverju sinni konungur, að nafni
Hinrik, sem var orðinn þreyttur og leiður á hirð-
Iífinu, og ásetti sjer að ganga í klaustur og gjör-
ast munkur. Hann kemur til klaustursins, finnur
forstöðumanninn (priorinn) og segir honum erindi
sitt. Forstöðumaðurina tók honum vcl og skýrði
houum frá hinum ströngu lífsreglum, er munkun-
um í því klaustri voru settar. Konungur hlýddi