Ný kristileg smárit - 01.04.1894, Qupperneq 12

52
garðinum sínum, og á veturna eitthvað annað, sem
börnunum kemur vel, og alltaf kom hanu heim
með tóma vasana.
J>egar gamli laeknirinn átti ekki mikið annríkt,
þá settist hann stundum á bekk eða stein og sagði
börnunum sögu, og það þótti þeim nú allra bezt.
f>ær voru karinske ekki svo merkilegar sögurnar
hans, en börnin skildu þær og mundu þær. Ein
af sögunum hans var þessi:
»f>að var löngu, löngu áður en þið fæddust, börnin
góð, þá var jeg barn á ykkar reki, dálítið stærri
en hún Stína þarna, en minni en hann Pjetur.
Jeg var rjett að segja orðinn 12 ára gamall. Faðir
minn var bóndi og jeg var farinn að gjöra gagn
úti við. f>að var seiut utn sumarið, og jeg var
farinn að slá með piltunum, en jeg kom heim á
undan þeim á kvöldin. |>að var eitthvað um mið-
aptansleytið, að jeg var að koma heim með orfið
mitt, þreyttur og svangur. í dyrunum mætti jeg
föður mínum. Hann var rneð böggul í hendinni
og segir við mig: »f>að var gott, að þú komst,
Júlíus minn, viltu ekki bregða þjer inn í bæinn og
fara með þetta á pósthúsið fyrir mig, það liggur á
því«. f>etta var nú bæjarleiðarkorn, en jeg var
bæði þreyttur og svangur, og mjer þótti erindið
því ekki gott, og var rjett farinn að svara eitthvað
afundið. En þá hvíslaði einhver góður andi því
að mjer, að jeg mætti ekki láta á því bera við
föður tninn; hann var líka svo hægur og hógvær,
að hann hefði orðalaust bara farið sjálfur, hefði
jeg neitað því.