Ný kristileg smárit - 01.04.1894, Qupperneq 13

53
»Fáðu mjer það, pabbi«, sagði jeg og ljet frá
mjer orfið.
»j?akka þjer fyrir, JÚ1ÍU3 minn, jeg veit að þú
ert lúiun, og jeg hefði ekki farið að biðja þig um
þetta, hefði jeg haft annan að senda, og jeg er
ekki sjálfur vel frískur í dag, svo að jeg treysti
mjer ekki til að ganga það«. Og svo klappaði
hann á kollinn á mjer og sagði: »Vertu þá sœll á
meðan, Júlli minn, þú hefir alltaf verið góður
sonur«.
Jeg var ekki lengi að ljúka erindinu, en þegar
jeg kom heim, sá jeg strax að eitthvað hafði komið
fyrir, fólkið stóð allt þegjandi og niðurlútt í hóp
fyrir utan dyrnar, og jeg fjekk ekki að fara inn,
en móðir mín kom út grátandi og tók mig afsíðis
og sagði mjer, að faðir minn hefði dáið af slagi
, rjett eptir að jeg fór. Orðin, sein liann talaði við
mig, voru síðustu orð hans.
Nú er jeg orðinn gamall og grár, eins og þið
sjáið, börnin góð, en opt hefi jeg í huga mínurn
þakkað Guði fyrir það, að síðustu orðin, sem faðir
minn mælti við mig voru þessi: »J>ú hefir alltaf
verið góður sonur«. Enginn maður iðrast þess
nokkurn tíma, að hafa sýnt öðrum vinsemd og
greiða. En það er hræðileg kvöl eptir á, að minnast
þess, að hafa verið ónotalegur og vondur við þá,
sem manni standa næstir.
Hugsið um þetta, drengir mínir og stúlkur, verið
ekki afundin og svörul við foreldra ykkar og syst-
k kyni og aðra vandamenn. |>ið vitið ekki, hvað
lengi þið fáið að halda þeim*.