Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.05.1926, Síða 7

MÁNAÐARBLAÐ K. F. U. M.
5
honum var ekið inn í hið auðvirðilega stræti,
og þegar vagninn hans nam staðar hjá auð-
virðilegu og óásjálegu húsi, þá fór regluleg-
ur hrollur um hann. Honum fannst það hræði-
legt að hugsa til þess, að hinn tilvonandi eig-
andi Dorincourt-kastala,Wyndham-Towers og
Chorlworth og allra hinna annara stórfríð-
enda hinnar hágöfugu ættar væri fæddur og
uppalinn í svo ljelegum húsakynnum, og það
í stræti með kryddsalabúð á hörninu. Hann
var að velta því fyrir sjer hverskonar barn
hann mundi vera og hvers konar kona móð-
ir hans væri. Hann hálfkveið fyrir því að
sjá þau bæði. Hann hafði svo lengi stýrt laga-
legum málum hinnar göfugu ættar, að hann
bar virðingu hennar fyrir brjósti og honum
mundi hafa fallið það þungt, ef hann þyrfti
að skipta við kvenmann, sem honum fynd-
ist vera fruntaleg og peningagjörn, kven-
snipt, er enga virðingu bæri fyrir föðurlandi
látins. manns síns nje fyrir hinu göfuga nafni
hans. það var mjög gamalt nafn og göfugt,
og herra Havisham bar djúpa lotningu fyrir
því, þótt hann vægi ekki annað en kaldgeðja,
aðsjáll og þurlyndur gamall lögmaður.
þegar Mai'ía vísaði honum inn í litlu dag-
stofuna, leit hann rannsóknaraugum kring-
um sig. Húsgögnin voru viðhafnarlaus, en
allt var snoturt og heimilislegt. þar var ekk-
ert prjál, ekkert smekklaust tildur, engar af
þessum lítilfjörlegu algengu myndum. það
litla, sem var til prýðis á veggjunum, bar
vott um smekkvísi, og hingað og þangað í
stofunni voru fallegir smámunir, sem auð-
sjáanlega voru tilbúnir af kvenmannshendi.
„Ekki sem verst, ekki sem verst“, sagði
hann við sjálfan sig, „en ef til vill hefur
smekkvísi höfuðsmannsins mestu um ráðið“.
En þegar frú Errol kom inn, fór honum að
þykja líklegt að hún sjálf hefði átt einhvern
þátt í því. Hefði hann ekki verið stiltur, þur-
lyndur gamall hefðarmaður, hefði honum
líklega brugðið, er hann sá hana. 1 óbrotna,
dökka búningnum sínum, er fór mætavel við
hið granna vaxtarlag hennar, virtist hún lík-
ari ungri stúlku en móður sjö ára drengs.
það var sorgarblær á hinu fagra andliti
hennar, og hin stóru, mólitu augu voru bæði
blíð og sakleysisleg. — Sorgarblærinn hafði
aldrei með öllu horfið af andliti hennar síð-
an hún missti manninn sinn. Sedrik vor orð-
inn vanur við að sjá hann; hin einustu skipti
sem hann hafði sjeð sorgarblæinn hverfa,
var þá, er hún ljek sjer við hann, eða -þegar
hann var að tala við hana og hafði komizt
fullorðinslega að orði, eða notað einhver
löng og erfið orð, sem hann hafði tínt upp úr
blöðunum eða lært hjá hr. Hobbs. Hann var
gefinn fyrir að nota löng orð og honum
þótti vænt um, er þau komu henni til að
hlæ(ja, enda þótt hann gæti ekki skilið, hvers-
vegna það væri broslegt; hann sagði þau í
fullri alvöru. — Hinn gamli lögmaður var af
langri reynslu orðinn fljótur að lesa út lund-
erni manni, og um leið og hann sá móður -Sed-
riks, sá hann þegar að gamla jarlinum hafði
skjátlast, er hann hjelt að hún væri ósiðuð,
fjárglæfrakona. Hr. Havisham hafði aldrei
kvongast, hafði jafnvel aldrei orðið ástfang-
inn, en hann gat sjer strax til að þessi fall-
ega, unga kona með hinni mjúku rödd og
angurblíðu augum hefði gifzt Errol höf-
uðsmanni aðeins af því að hún elskaði hann
af öllu hjarta, og hefði aldrei álitið það
ávinning að hann var jarlsson. Hann fann á
sjer að ekki mundi torsótt að semja við hana,
og honum datt í hug að verið gæti að litli
Fauntleroy lávarður yrði eptir allt saman
hinni göfugu ætt sinni til engra skaprauna
eða vansæmdar. Iiöfuðsmaðurinn hafði sjálf-
ur verið fallegur maður og hin unga kona
var mjög fríð sýnum, og væri þá ekki ólík-
legt að drengurinn gæti verið full ásjálegur
líka.
þegar hann sagði frú Errol erindi sitt varð
hún mjög föl.
„Ó!“ sagði hún, „þarf hann þá að vera
tekinn frá mjer? Við erum svo samrýmd!
Hann er gleði mín og' hamingja. Hann er hið
eina, sem jeg á. Jeg hef reynt að vera hon-
um góð móðir“. Hin mjúka rödd hennar titr-
aði og augun fylltust af tárum. „þjer vitið