Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.08.1926, Síða 6

4
MÁNAÐARBLAÐ K. F. U. M.
LlTLl LÁVARÐURINN
EPTIR
F. H. BURNETT
„Jeg hef hlaupið alla leiðina“, sagði hann.
„Jeg kom til að kveðja þig. Atvinnan geng-
ur strjúkandi. Jeg keypti þetta handa þjer
fyrir það sem jeg vann mjer inn í gær. Þú
getur haft það, þegar þú kemur í hóp fína
fólksins. Jeg missti utan af því í troðningn-
um niðri. Þeir vildu ekki láta mig komast
upp til þín. Það er vasaklútur".
Hann sagði þetta allt viðstöðulaust eins og
í einni setningu. Klukku var hringt. Hann
tók viðbragð og þaut af stað áður en Sedrik
hafði getað sagt eitt orð.
„Vertu sæll og biessaður“, kallaði hann til
hans. „Hafðu hann, þegar þú kemur til fína
fólksins“. Og svo var hann horfinn í þröng-
inni.
Fáum sekundum seinna sáu þau hann
ryðjast í gegnum þröngina niðri á lægra
þilfarinu og komast í land í sama bili og
landgöngubrúin var tekin. Svo stóð hann á
uppfyllingunni og veifaði húfunni sinni.
Sedrik hjelt á klútnum í hendinni. Hann
var úr ljósrauðu silki, prýddur með purp-
uralitum skeifum og hestahöfðum.
Svo varð nú mikill ys og þys. Fólkið á upp-
fyllingunni tók að hrópa og veifa til vina
sinna á skipinu, og vinir þeirra á skipinu
hrópuðu og veifuðu á móti.
Litli Fauntleroy lávarður hallaði sjer fram
og veifaði rauða klútnum. „Vertu sæll,
Dikk!“ æpti hann. „Þakka þjer fyrir. Vertu
sæll!“
Og hið mikla gufuskip lagði nú frá; aptur
var hrópað og mamma Sedriks dró blæjuna
fyrir andlitið. Dikk sá ekkert nema bjarta
andlit drengsins og Ijósa hárið, sem sólin
skein á; og hann heyrði ekkert nema hina
skæru drengsrödd: „Vertu sæll, Dikk!“ —
Þannig lagði litli lávarðurinn af stað frá
fæðingarstað sínum til hins ókunna lands
forfeðra sinna.
4. kap.
Á Englandi.
Á leiðinni sagði móðir Sedrik honum að
þau ættu ekki að dvelja saman á sama heim-
ilinu, og þegar það fyrst varð honum ljóst,
varð sorg hanis svo mikil, að hr. Havisham
sá, að jarlinn hefði breytt viturlega, er hann
ákvað, að móðir hans ætti að eiga heima ná-
lægt honum, svo að þau gætu opt sjeðst; því
það var auðsjeð, að annars kostar hefði
skilnaðurinn við hana orðið honum of þung-
bær. En móðir hans gat talað um fyrir hon-
um svo ástúðlega og blítt og látið hann skilja,
að hún yrði honum svo nálæg, að smámsam-
an tók hann að sætta sig við þessa huggun
og halda að það væri í raun og veru enginn
aðskilnaður.
„Húsið mitt er ekki langt frá höllinni",
sagði hún í hveit sinn, er þetta barst á
góma, — aðeins spölkorn á milli og þú getur
allt af hlaupið inn til mín og sjeð mig á
hverjum degi. Og þú færð svo margt að segja
mjer í frjettum og þá verðum við svo glöð
saman. Það er yndislegur staður. Pabbi þinn
sagði mjer opt frá honum. Honum þótti
fjarskalega vænt um hann; og þjer mun líka
fara að þykja vænt um hann“.
„Já, en mjer mundi þykja enn þá vænna
um hann, ef þú værir þar líka“, sagði litli
lávarðurinn og andvarpaði þungan.
Hann átti svo bágt með að átta sdg á því
að manna hans þyrfti endilega að búa á
einum stað og hann á öðrum.
En svo var mál með vexti, að mömmu
hans fannst það rjettara að láta hanr ekki
vita orsökina til þess að þetta þyrfti að vera
svo.
„Mjer þætti betra, að honum væri ekki
sagt frá því“, sagði hún við hr. Havisham.
„Hann mundi hvort sem er ekki geta skilið
það; hann mundi aðeins verða hræddur og
forviða. Jeg er lík'a viss um að samlyndi
hans og jarlsins verður ástúðlegra, ef hann
er duldur þess, að jarlinn, afi hans, hafi svo
beiska óbeit á mjer. Hann hefur aldrei
kynnst hatri eða úlfúð, og það yrði honum