Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.04.1927, Blaðsíða 8

6
MÁNAÐARBLAÐ K F. U. M.
varð þá lýðnum ljóst, að hvemig sem því
væri varið með aðra menn, þá vekti þó jarl-
inn af Dorincourt enga hræðslu í huga son-
arsonar síns.
„Styddu þig bara við mig!“ heyrðu menn
hann segja. „En hvað fólkinu þykir vænt
um að sjá þig, og þeir virðast allir að
þekkja þig“.
„Taktu ofan, Fauntleroy“, sagði jarlinn,
„þeir eru allir að heilsa þjer“.
„Mjer!“ sagði Fauntleroy forviða og
strauk húfuna af höfði sjer og leit undrandi
augum á mannþyrpinguna og reyndi til að
hneigja sig fyrir öllum í einu.
„Guð blessi yðar tign!“ sagði gamla kon-
an í rauðu kápunni, sem heilsað hafði móð-
ur hans; „mættuð þjer lifa lengi!“
„Þakk yður fyrir, frú!“ sagði Fauntleroy.
Og síðan gengu þeir inn í kirkjuna og allur
söfnuðurinn starði á þá á leið þeirra inn
kirkjugólfið alla leið að upphækkuðu stúk-
unni, sem tjölduð var rauðum dúkum og
d.júpum hægindastólum. Þegar Fauntleroy
var seztur, sá hann tvennt, sem varð honum
til gleði: fyrst móður sína, sem sat hinu
megin í kirkjunni, þar sem hún gat sjeð
hann. Móðir hans sat þar og brosti til hans.
Hitt, sem honum þótti gaman að sjá, var
það, að hinu megin við stúkuna, upp við
vegginn, voru tvær myndir höggnar í stein.
Það var maður og kona, sem krupu hvort á
móti öðru við stöpul og voru þar á tvær
steinhöggnar bænabækur; þau höfðu hend-
urnar samanlagðar eins og til bæna, og voru
í undarlegum gamaldags búningum. Á stein-
töflunni fyrir neðan var eitthvað skrifað,
og af því gat hann aðeins lesið þessi orð;
„Hier hvila Hjonen, Gregor Arthur, fyrste
Iarl a Dorincort og Alisona Hildegerdur.
hans Kvinna“.
„Má jeg hvísla?“ sagði litli lávarðurinn
lágt, iðandi af forvitni.
„Hvað er það?“ sagði afi hans.
„Hver eru þau þarna?“
„Það eru forfeður þínir“, sagði jarlinn;
„þau voru uppi fyrir nokkrum hundruðum
ára“.
„Ef til vill", sagði Fauntleroy og virti
þau fyrir sjer með lotningu, „ef til vill hef
jeg fengið stafsetninguna mína frá þeim“.
En nú byrjaði þjónustan og hann fylgdist
með í henni. Er söngurinn byrjaði, stóð hanr.
upp eins og aðrir og leit brosandi til mömmu
sinnar. Honum þótti mjög gaman að söng
og þau móðir hans höfðu opt sungið sam-
an. Nú söng hann með; hin hreina, háa
rödd hans hljómaði hvell og skær. Ilann
gleymdi sjálfum sjer af unaði söngsins.
Jarlinn gleymdi sjer líka þar sem hann sat
1 horni stúkunnar, þar sem tjöldin huldu
hann sýnum; hann hafði ekki augun af
drengnum. Sedrik stóð með stóru sálmabók-
ina í höndunum og söng af öllum mætti með
upplyptu höfði, auðsýnilega hrifinn, og með-
an hann var að syngja, kom langur geisli
af sólskini inn gegnum gullna rúðu í
steinda glugganum á móti og fjell á ljósu
lokkana hans. Móður hans varð litið upp til
hans og það kom titringur á hjarta hennar
og upp frá því steig bæn um að hin hreina
og saklausa gleði hinnar barnslegu sálar
mætti vara við, og að hin mikla sjaldgæfa
hamingja sem fallið hafði honum í skaut.
hefði ekkert illt í för með sjer. Það voru
margar hugsanir blíðar og þó kvíðablandn-
ar, sem vöktu þessa daga í móðurhjarta
hennar.
„Ó, Seddi!“ hafði hún sagt við hann
kvöldinu áður, meðan hún hjelt honum í
faðmi sjer, er hann var að kveðja. „ó, Seddi
minn kæri, jeg vildi óska þín vegna að jeg
væri svo vitur að jeg gæti gefið þjer mörg
viturleg heilræði. En jeg get aðeins sagt
þetta: Vertu ávalt hugrakkur, góður og
sannur og þá munt þú aldrei skaða neinn
eða særa svo lengi sem þú lifir, og þá gætir
þú orðið mörgum að liði, og gæti þá hin
stóra veröld orðið ofurlítið betri af því að þú
lifðir í henni. Og það er það bezta af öllu,
beti-a en allt annað, að lifa þannig að ver-