Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.12.1927, Blaðsíða 4

2
MÁNAÐARBLAÐ K. F. U. M.
um. Það sást lijer sem oftar, að gott trje
hlýtur að bera góða ávöxtu. Hún kunni að
sameina þetta tvent — að iöja og að biðja.
En þegar vjer vinir hennar vorum með henni
hin síðustu ár, þá sáum vjer, hvernig hún
sameinaði þetta tvent, að biðja og að bíða.
Það var sem hún væri að bíða eftir því, að
dyrnar opnuðust, svo að hún gæti gengið
inn til hinna sælu heimkynna. Já, hún var
einmitt að bíða eftir því. Nú hafa dyrnar
opnast, og vjer samfögnum henni. En er vjer
lítum á farna vegferð hennar, hlýnar oss um
hjartarætur, er vjer hugsum um þá konu,
sem var kunn að góðuin verkum, liafði börn
fóstrað, verið gestrisin og hjálpað bágstödd-
um. Henni gat ekki liðið vel, ef hún hefði
átt að sleppa gestrisninni. Hún mátti ekkert
aumt sjá. Jú, hún sá það, en þá hjálpaði hún
og gat þá miðlað af fátækt sinni. Hjer eiga
við orð postulans: „Fátækir, en auðgum þó
marga, öreigar, en eigum þó altu. Iiúu líktist
Mörtu, því að hún var önnum kafin við
mikla þjónustu, en hún líktist einnig Maríu,
þvi það var hennar mesta yndi að sitja við
fætur Drottins og hlusta á orð hans, og ekk-
ert var henni meira sorgarefni en að vera
of fjarri Guði. Þess vegna valdi hún hið eina
nauðsynlega, og það sem hún hafði valið,
tók hún með sjer heim til dýrðarlanda.
Guðrún var sönn í trú sinni, og trygð
hennar var falslaus. Margir og margar voru
á skrá vináttunnar hjá henni. Nafn Guðrún-
ar Pálsdóttur skal geymast í K. F. U. M. og
K., eins og það geymist í hjörtum barna
hennar og hinna nánustu ástvina.
Um leið og vjer blessum minningu hennar,
er það bæn vor, að það sje hið eftirsóknar-
verðasta, að nöfn vor sjeu tekin á skrá í
himnunum, að þetta sje hin mikla gleði, að
þar sjeu nöfn vor rituð.
Guði sjeu þakkir fyrir þá konu, sem var
kunn að góðum vérkum.
Blessuð sje minning hennar. Bj J.
H var er frið að fmna?
Það er ófriður hringinn í kring. Það er
ófriðarblika yfir þjóðunum. Það er ófriður
milli stjettanna. Ofriður er víða milli heimil-
anna, og ófriður á heimilunum. Það erófrið-
ur milli kirkjudeildanna. Ofriður milli marg-
víslegra skoðana og kenninga innan sömu
kirkjudeildar. — Hví er þetta svo? Þarf
þessu að vera svo varið? Það er víst óhjá-
kvæmilegt svo lengi sem ófriður ríkir innan
mannshjartnanna. Og það eru til mörg manns-
hjörtu, sem engan frið eiga. Hvers vegna
þarf þetta að vera svo? Það er víst óhjá-
kvæmilegt svo lengi sem mannshjartað á í
ófriði við Guð, skapara sinn. Mannshjartað,
sem ekki vill beygja sig undir vilja Guðs,
eða vill aðeins elska Guð að hálíu leyti og
sjálft sig að hálfu leyti. En þarl' þetta að
vera svo? Er það óhjákvæmilegt að þurfa
að lifa i ósátt við Guð? Nei! Það er unt að
breyta því. Því Guð vill að það komist frið-
ur á. — Með liverju getur sá friður fengizt?
Með því einu að taka á móti frelsisgjöf Jesú
Krists. Því liann hefur afrekað sáttargjörð-
ina. Hann einn og enginn annar getur tekið
í höndina á hinnm synduga manni og leitt
hann inn til Guðs, síns himneska föður, og
gjört guðs-óvin, sem áður var, að guðsbarni.
Þegar Jesús fær leyfi til að gjöra þetta —
hann tekur engan nauðugan — þá stígur
friðurinn niður í mannshjartað og fyllir það.
Því sá maður, sem lætur Jesúm semja frið
við Guð fyrir sína hönd, fær stöðugan sálar-
frið. Hann lifir svo í friði í veröldinni, og
fyrir sitt leyti við alla menn. Ef allir ein-
staklingar ættu þenna frið við Guð, þá
mundi allur ófriður á jörð hætta. Ef vjer
gefum friðar-anda Jesú Krists ráðrúm í hjört-
um vorum, þá fáum vjer þann frið, sem ekki
raskast, hve mikill ófriður, sem geysar í
kring um OS3.