Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.12.1927, Blaðsíða 9

MÁNAÐARBLAÐ K. F. U. M.
7
andi, sumir okkar drengjanna hafa náð í
hana til að lesa“. „Komdu með hana, er þú
kemur, jeg skal borga blaðið. Færðu mjer
allt, sem þú kannt að íinna, sem fjallar um
jarla. Og ef ekkert er um jarla, þá eru greif-
ar eða hertogar betri en ekkert, enda þótt
hann minntist ekki á greifa eða hertoga.
Hann talaði aðeins um jarl og við drápum á
kórónu líka, en jeg hef aldrei sjeð neina
kórónu. Jeg býst ekki við að þær sjeu hjer á
slóðum“.
„Ef nokkur skyldi hafa þær hjer,þá er það
víst hann Tiffany, gimsteina og dýrgripa-
sali“, sagði Dikk; „en jeg veit varla hvort
jeg mundi þekkja þær, þó jeg sæi eina“.
IJr. Hobbs gat ekki um að hann mundi
heldur ekki geta þekkt slíkan grip, ef hann
sæi hann. Hann ljet sjer nægja með að hrista
höfuðið hátíðlega:
„Jeg býst ekki við að mikil eptirspurn sje
eptir þeim“, sagði Dikk og svo var það mál
á enda.
Þetta var upphafið á mikilli vináttu milli
þeirra.
Þegar Dikk kom til búðarinnar, tók Hobbs
á móti honum með mikilli gestrisni. IJann
setti fram stól handa Dikk innan við dyrnar,
riett hjá eplatunnunni, og eptir að hinn ungi
gestur hans var seztur, benti hann með
hendinni, sem hann hjelt á pípu sinni með,
á eplatunnuna og sagði: „Gjörðu svo vel og
borðaðu eins og þjer líkar“.
Síðan leit hann á blöðin, sem sagan var í,
og þar á eptir lásu þeir og ræddu um hina
ensku aðalsmannastjett. Og hr. Hobbs reykti
pípu sína í ákafa og hrissti höfuðið mörgum
sinnum. En mest var honum þó niðri fyrir,
er hann benti á háa stólinn með hælaförum
á fótunum.
„Þetta eru spörkin hans“, sagði hann með
áherzlu, „einmitt spörkin hans. Jeg sit hjer
og horfi opt á þau. Svona gengur það upp og
niður í heimi þessum. Já, þarna sat hann og
át kex úr kexkassanum og eph úr tunnunni
og fleygði kjörnunum út á götuna; nú situr
hann í höll og er lávaröur. Þetta eru lávarð-
arspörk og jarlsspörk verða þau með tíman-
um. Stundum segi jeg við sjálfan mig,
segi’eg : Jæja, faii jeg á bullandi, eg jeg skil
það!“
Þessar hugleiðingar og heimsókn Dikks
voru honum til mikils hugarljettis. Áður en
Dikk fór heim, borðuðu þeir kvöldverð sam-
an í litlu stofunni bak við búðina; þeir höfðu
kex og ost og sardínur, og annan dósamat úr
búðinni og hr. Hobbs opnaði hátíðlega tvær
flöskur af öli, helti á tvö glös og stakk upp
á að drekka minni.
„Jeg drekk honum til!“ sagði hann og
lypti upp glasi sínu, „og óska að hann geti
gefið þeim góða lexíu, jörlum, greifum, her-
togum og hvað þeir heita!“
Eptir það kvöld hittust þeir opt og fannst
hr. Hobbs að allt væri nú skemmtilegra og
ekki eins einmanalegt og áður. Þeir lásu
„Aurablaðs“-sögurnar og margt annað fróð-
legt og gjörðust fróðir um háttu og siði að-
alsins, og' heldri manna; mundu þessar lítils-
virtu stjettir hafa orðið forviða á þeim fróð-
leik, ef þær hefðu komizt á snoðir um hann.
Einn dag fór hr. Hobbs inn í bóksölubúð
langt niðri í bæ í þeim ákveðna tilgangi að
auka bókasafn sitt. Hann hallaði sjer fram á
búðarborðið að einum afgreiðanda til að tala
við hann.
„Ilafið þjer“, sagði hann, „nokkra bók um
jarla?“
„Hvað þá?“ sagði búðarþjóninn.
„Bók um jarla?“ sagði kryddsalinn.
„Jeg er hræddur um“, sagði búðai'þjóninn
nokkuð skrítinn á svipinn, „að vjer höfum
ekki það, sem þjer spyrjið um“.
„Hafið ekki?“ sagði hr. Hobbs vandræða-
legur, „jæja segjum, um greifa eða her-
toga?“
„Jeg þekki engar slíkar bækur“, svaraði
búðarmaður.
Hobbs komst í standandi vandræði. Hann
leit niður á gólfið, — síðan leit hann upp:
„Heldur engar um kvenjarla?“
„Jeg' er hræddur um ekki!“ sagði hann
og brosti við.