Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.12.1927, Blaðsíða 8

6
MÁNAÐARBLAÐ K. F. U. M.
gangstjettinni og starði á auglýsingaspjald
Dikks; en á því stóð:
Skóblankarameistari Dikk Tipton.
Engra eptirbátur.
Maðurinn starði svo lengi á spjaldið, að
Dikk fór að verða forvitinn, og þegar hann
var búinn að gefa skóm viðskiptavinar síns
síðustu strokuna, sneri hann að manninum
og sagði: „Skóburstun, herra?“
Hr. Hobbs, — því þetta var hann, — setti
fótinn á skemilinn og settist á stólinn.
„Já“, sagði hann.
Og meðan Dikk tók til starfa, horfði hr.
Hobbs ýmist á Dikk eða á spjaldið.
„Hvar hafið þjer fengið þetta þarna?“
sagði hann loksins.
„Það er frá einum vina minna“, sagði
Dikk, „litlum drenghnokka. Hann gaf mjer
alla útgerðina. Hann var einhver sá bezti
piltur, sem jeg hef sjeð. Hann er í Englandi
núna að verða einn af þessum lávörðum".
„Lávarður — lávarður —“ spurði hr.
Ilobbs hægt og hátíðlega, „lávarður Faunt-
l(.roy, tilkomandi jarl á Dorincourt!”
Dikk var nærri því búinn að missa burst-
ann sinn.
,,Ó, herra“, sagði hann, þekkið þjer hann
sjálfur?“
„Jeg hef þekkt hann“, svaraði hr. Hobbs
og- þurkaði svitann af enni sjer, „allt af síð-
an hann fæddist. Við vorum lífstíðarkunn-
ingjar, það var svo!“
Hann komst eins og í dálitla æsingu að
tala um þetta. Hann dró upp gullúr sitt úr
vasanum og opnaði það og sýndi Dikk inn í
það.
„„Þegar þetta þú sjer, — þá mundu’ eptir
mjer“,“ las hann. „Þetta var menjagripur
handa mjer. „Jeg vil ekki, að þú gleymir
mjer“, voru hans óbreytt orð. Jeg hefði mun-
að eptir honum, þótt hann hann hefði ekkert
gefið mjer, og jeg hefði ekki sjeð hár nje
húð af honum aptur. Það var ekki hægt að
gleyma honum“.
„Ilann var voðalega góður snáði, sá bezti,
sem jeg hef þekkt“, sagði Dikk, „svo skringi-
legur og skýr. Jeg var hreykinn af honum.
það var jeg. Við vorum líka vinir, mestu
mátar frá byrjun, litli smælinginn og jeg.
Jeg náði fyrir hann knettinum hans undan
vagni: því gleymdi hann mjer aldrei; þegar
hann kom hingað með mömmu sinni eða
fóstru, kallaði hann: Sæll Dikk, til mín eins
glaðlega eins og hann hefði verið sex fet á
hæð, enda þótt hann næði mjer varla upp á
hnje og gengi í stelpufötum. Iíann var svo
glaðvær, og þegar maður var eitthvað mædd-
ur, hresstist maður að tala við hann“.
„Svo er það, alveg rjett“, sagði hr. Hobbs.
„Það var auman að fara að gjöra jarl úr hon-
um. IJann hefði orðið hreinasta afbragð sem
kryddsali, eðá sem línsali; já, þar hefði hann
sómt sjer!“ Og Ilobbs hristi höfuðið til
merkis um vanþóknun sína.
Það reyndist svo að þeir höfðu svo mikið
að tala um saman, að það varð ekki sagt
allt í einu, og svo kom þeim saman um að
Dikk skyldi þá um kvöldið heimsækja hr.
Hobbs í búðina til frekara samtals. Dikk
þótti verulega vænt um þetta. Hann hafði
verið munaðarlaus götudrengur nær því alla
æfi, en hann hafði aldrei verið slæmur dreng-
ur, og með sjálfum sjer hafði hann lengi alið
þrá eptir að komast á dálítið virðulegra stig
í mannfjelaginu. Síðan hann hafði fengið sitt
eigið starf, hafði hann innunnið sjer svo
mikið, að hann hafði ráð á að sofa undir
þaki í staðinn fyrir að hafast við á strætum
úti og hann var þegar farinn að vona, að
hagur hans kynni að batna betur. Að vera
svo boðinn að koma í heimsókn til virðulegs
og velbúins borgara, sem átti hornbúð og
hest og vagn, það fannst honum eins og æfin-
týri.
„Þekkirðu nokkuð til um jarla og kast-
ala“ spurði hr. Hobbs. „Mjer hefði þótt gam-
an að setja mig nánar inn í þau efni“.
„Það er til saga um þess háttar fólk í
,.Aurablaðinu“, sagði Dikk. „Hún heitir:
„Leyndardómur litlu kórónunnar; eða hefnd
Maríu greifafrúar“. Hún er voðaspenn-