Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.01.1935, Blaðsíða 5

MÁNAÐARBLAÐ K. F. U. M
3
hann segi það eða kenni. Nú er sá tími, að
menn eru sjúkir af andlegri leti og alvöru-
leysi og sjálfrjcðisfýkn. Heimurinn og heims-
ins börn og gæðingar heimsins vilja lifa og
láta eins og fýsn holdsins, fýsn augnánna og
auðæfa-oflætið bendir beim. Þeir lifa í hálf-
velgju, í andvaraleysi, í meinleysi, í brosandi
áhygg'juleysi um hina eilífu framtíð. Þeir
kalla þetta að lifa í kærleika, en sá.kærleiki,
sem þeir hylla, er tómt hjóm, og á ekkert
skylt við kærleika hins Heilaga Guðs. Allt
þetta hugarfar stafar af því að menn hafa
hafnað trúnni á hinn sanna guðdóm Jesú
Krists. Þess vegna amast þeir við hinum
hreina og sk’lmerkilega vitirsburði um Krist
og fi-iðþægingu hans, um guðdómseðli hans,
og hið persónulega starf hans að frelsun sáln-
anna. Þeir telja þetta úrelta þröngsýniskenn-
ingu, miðaldamyrkur o. s. frv. en þeir smjatla
á allskonar tízkuglósum uppskafninga og
froðusnakka um vantandi víðsýni og víð-
feðmi hjá hinum trúuðu. Fyrst fara menn
sem mest að ríra giðdómstign Jesú í hugum
manna, síðan fara þeir að i'angfæra hið guð-
dómlega orð, snúa út úr því, og skera og
klippa af því, og verða mjög svo hreyknir og
upp með sér af vísindamennsku sinni. En
meðan menn eru að handfjatla þessi leik-
föng sín, gengur hinn djúpi undirstraumur
lífsins sinn vana gang í allri alvöru sinni.
Dauðinn gengur sinn gang, alvarlegur, dul-
arfullur og ægilegur, dauðinn, sem er laun
syndarinnar og magnast með mannkynssynd-
inni. ógnir næturinnar lxiðast áfram, drep-
sóttin reikar um í dimmunni, sýkin með öll-
um sýklunum geisar um hádegið; örfar dauð-
ans þjóta hvaðanæfa og allsstaðar eins og
drífa, fellibyljir sópa á svipstundu burt btil-
um þorpum, hundruð farast, þúsundir reika
um heimilislausar; flóðöldur hefjast og ganga,
yfir og mclva allt, sem á vegi þeirra verður;
jarðskjálftarnir hrista löndin og stórborgir
vei'ða að rústum á svipstundu; það logar og
funar í iðrum jarðar og eldfjöllin opna gin
sín til þess að spýja út ógn og dauða, en
ekki vilja menn gefa Guði dýrðina, nje heyra
í þessu ra’ st hins almáttuga, nje sjá hend-
ingar hans. Syndin er lands og lýða tjón, og
þar sem trúin á Guð dofnar þar magnast
syndin og spillingin vex, og þar sem vantrúin
og hálfvelgjan, ásamt með vanrækslunni á
hinu guðlega, situr á hástólnum, þar kemur
úrkynjun og allskonar eymd yfir þjóðfjelag-
ið. Þetta hefur ávallt verið svo. Eitt af heiðnu
skáldum Rómverja til forna, er lifði á öld,
er mjög líktist þeirri, er nú stendur yfir,
gefur lýsing á því, hve samfara sjeu öfl trú-
arleysis og- siðleysis og í kjölfar þeirra sigli
úrkynjun og' þjcðfjelagsvoði. Skáldið ávarpar
í kvæði landa sína og segir: »Þjer munuð
gjalda vantrúar feðranna og lítilsvirðingar
þeirra fyrir guðunum, þangað til þjer hafið
endurreist hin niðurníddu musteri, þvegið og
fágað guðalíkneskin, sem nú standa sótsvört
af ryki í vanhirtum súlnagöngum. Þjer verð-
ið færir um að drottna, að sama skapi og
þjer hlýðið guðunum, því að með þeim byrjar
allt og endar allt, og þeir hafa látið refsing-
arsvipuna ganga yfir þjóðina vegna þess að
hún hefur lítilsvirt vald þeirra. Þessi van-
trúaða öld byrjaði á því að losa um hin helg-
ustu bönd hjónabands og heimilis og saurg-
aði þau með lausung. Frá þessari uppsprettu
flæðir út sýking og úrkynjun yfir fósturjörð
og þjóð. Nú læra dæturnar ljettúðuga fón-
iska dansa og alls konar daður frá bernsku,
svo að þær barnungar hugsa ekki um annað
en vellyst og ljettúð. Svo halda þær uppkomn-
ar sömu stefnu áfram og héimilin uppleysast,
eða þá að ósiðlætið fær opinberlega að þróast
innan heimilisveggja. Ekki voru það frá
þess háttar heimilum, að hinar fornu dáðríku
hetþur komu, er lögðu lönd og lýði undir vald
Rómaborgar. Nei, það voru sterkir synir
stæltra bænda, sem unnu og strituðu á ökr-
um um daga og voru svo af ströngum mæðr-
um sendir að afla eldiviðar, þegar kvöldio
kom með hvíld fyrir akneytin og þreytta limi
og breiddi næturfrið yfir iðjusamt heimili.
Hvílíka hnignun hefur hinn siðlausi aldar-
háttur haft í för með sjer. Kynslóð feðra
vorra, verri en kynslóð afanna, ól oss sjer
lakari og brátt munum vjer eptirláta oss
niðja dáðlausari en vjer erum«. Svo farast