Tákn tímanna - 15.10.1918, Síða 2

2
TÁKN TÍMANNA
sannfæring um það, sem hann ekki sér«.
Heb. 11, 1. Menn eru í efa um alt, i
efa um að Guð hafi skapað lieiminn á
sex dögum eins og ritningin skýrir frá,
í efa um kenningu ritningarinnar yfir-
leitt á öðrum sviðum. — Oft hefur fólk
sagt við mig: »Heldur þú nú virkilega
að það komi dómsdagur og að Jesús
komi bráðum aftur? Nei, blessaður;
heimurinn stendur nú eins og á dögum
forfeðra vorra og mun standa áfram«.
Sorglegast finst mér að svona inenn skuli
vera með til að uppfylla spádóma ritn-
ingarinnar óafvitandi eins og Farisearn-
ir forðum, þegar þeir krossfestu Kríst.
Um þá sagði Jesús: nÞér villist, þar eð
þér hvorki þekkið ritningarnar né mátt
Guðs«. Matt. 22, 29. Og postulinn Pét-
ur segir að höfðingjarnir framkvæmdu
þetta hræðilega verk af vanþekkingu.
Pgb. 3, 17. En sami posluli segir í
bréfi, sem hann skrifaði nokkru seinna,
að »á hinum síðustu dögum muni koma
spottarar með spolti, er fram ganga eft-
ir eigin girndum og segja: Hvað verð-
ur úr fyrirheitinu um kornu hans? Því
að frá því er feðurnir sofnuðu stendur
alt við sama eins og frá upphafi ver-
aldar«. Og eilt af einkennum þessara
manna kemur fram í næsta versi hjá
postulanum: »Því að«, segir hann, »vilj-
andi gleyma þeir því, að himnar voru
til forðum og jörð til orðin af vatni og
upp úr vatni fyrir orð Guðs«. 2. Pét.
3, 3—5. — Á þessum síðustu dögum
hefur þessi spádómur Péturs postula
einmitt verið viðkvæði fjöldans eins og
aldrei áður. Sorglegast af öllu þó, óaf-
vitandi, að það væri spádómur til um
slíkt tal. — Orð Páls eiga hér líka heima
er hann segir: »Pvi að þann tíma mun
að bera, er menn þola ekki hina heil-
næmu kenningu (orðið), heldur kitlar
þá á eyrunum og þeir hópa að sér
kennurum eflir eigin fýsnum sínum ; og
þeir munu snúa eyrum sínum burt frá
sannleikanum og snúa sér að æfinlýr-
um«. 2. Tím. 4, 3. 4. Sannleikurinn,
Guðs orð, er lagt lil hliðar, og menn
hafa snúið sér að alls konar skröksög-
um, en liver verður afleiðingin? Hún
hlýtur að vera sú sama og áður, menn-
irnir villast. Þeir þekkja ekki tímann.
— Nokkur ár eru liðin síðan, — það
var sumarið 1913 — að eg hélt fyrir-
lestur um ástandið í þjóðfélaginu og
meðat annars sagði eg að innan skams
mundum við sjá liið óttalegasta stríð,
sem heimurinn nokkurn tíma hafði séð.
Ein málsmetandi manneskja kemur til
mín á eftir og spyr, hvort eg trúi virki-
lega að heimurinn eins mentaður eins
og hann væri mundi framkvæma slíkt?
Já, eg sagðist trúa því, af því Guðs orð
sagði mér það. Hún sagði, að tími
væri kominn til að kasta slíkum göml-
um skruddum frá sér. En stríðið kom
og það á þeim tíma sem menn töluðu
mest um frið. — Spámaðurinn skrifaði
fyrir nærri 25 öldum : »Þeir vitru verða
til skammar, skelkaðir og ílæktir; sjá,
orði drottins hafa þeir burt snarað, og
hverja visku liafa þeir? Og þeir lækna
sár míns fólks með hægu móti, segj-
andi: friður! friður! og þó er enginn
friður«. Jer. 8, 9. 11. Og postulinn Páll
segir: »Þegar menn segja : nú er friður
og öllu óhætt, þá mun snögg eyðilegg-
ing koma yfir þá, eins og jóðsótt yfir
þungaða konu; og þeir munu ekki geta
umflúið« 1. Tess. 5, 3. — Nú er eg eins
sannfærður uin að friðarhreyfing verði
mikil í heiminum að stríðinu loknu eins
og eg er viss um að eg skrifa þessar
línur. Og þjóðirnar segjast berjast til
þess að geta stofnsetl frið. En ritning-