Tákn tímanna - 15.10.1918, Qupperneq 3

TÁKN TÍMANNA
3
in segir, að innan skamms tíma munn
konungarnir frá Austurlöndum (það er
guli flokkurinn) hefja ferð sína vestur á
bóginn á móti hinum hvítu, og það stríð
verður verra en hið yfirstandandi. Mönn-
um er frjálst að trúa þessu eða ekki,
en tíminn mun sýna ef til vill einhverj-
um af oss, að Guðs orð talar sannleika;
betra er því að gefa því gaum í tíma.
Hægt er þá að vera hlutlaus, en það
geta að eins þeir verið sem algerlega
hafa gefið sig Guði á vald, trúað hans
orði og breytt samkvæmt því. — Að vísu
segja sumir það ekki liægt, en reynið og
finnið að Drotlinn er góður, hann læt-
ur þig ekki vera i myrkri. Því »ef sá
er nokkur sem vill gera lians vilja, hann
mun komast að raun um hvort lær-
dómurinn er frá Guði eða eg tala af
sjálfum mér«. Jóh. 7, 17.
Ó.
Kjarkur og deigð.
»Því eg fyrirverð mig ekki fyrir fagn-
aðarerindi Krists, því það er kraftur
Guðs til sáluhjálpar sérhverjum, sem
trúir«. Róm. 1, 16. Oft getur maður
heyrt fólk segja nú, að hefði það lifað
á dögum frelsarans, liefði það fylgt hon-
um og verið lærisveinar hans. En mun-
utn — fólkið sumt, sem sá liann og
verk lians á hans dögum, sagði: »Hefð-
um vér lifað á dögum feðra vorra, skyld-
um vér ekki hafa verið með þeim að
lííláta spámennina. Spámaðurinn segirum
liann : »Á honum var engin fegurð, ekkert
glæsilegt, að oss gæfi á að líla, ekkert álit-
legl, sem oss fyndist til. Hann var fyrir-
litinn og af mönnum yfirgefinn, undir-
orpinn harmkvælum, auðkendur af sár-
um, líkur manni þeim, er menn byrgja
fyrir andlit sín, svo fyrirlitinn, að vér
mátum liann einskis«. Es. 53, 2. 3. Og
Jesús sagði um sjálfan sig : »Mannsins
sonur hefur hvergi höfði sinu að halla«.
Matt. 8, 20.
Kenning hans var öðru vísi en kenn-
ing prestanna, já, í mörgum atriðum
þvert á móti. Farisear og Sadúsear,
sem voru ósamlyndir innbyrðis, gátu
tekið höndum saman á móti lionum; og
þeir reyndu af fremsta megni að halda
fólkinu frá honum með alls konar for-
tölum og hótunum.
Jesús var fálækur sonur Jóseps Ja-
kobssonar trésmiðs frá Nazareth (þ. e.
að manna áliti). ímyndum oss — þeg-
ar liann kemur fram á sjónarsviðið og
segist vera sendur af Guði, já, að vera
sonur hins hæsta, en hagar sér nærri i
öllu viðvíkjandi siðum presta og skrift-
lærðra, (sem þó ættu að fylgja hinum
setlu reglum), öðru vísi en þjóðin var
vön, reynir að leiðrétta ýmislegt í guðs-
þjónustu þeirra í helgidóminum, og —
hann ■— ólærði timburmannssonurinn
dirfist jafnvel opinberlega að finna að
gerðum leiðtoganna, er þá svo undar-
legt, að sagt var um hann: »Hann guð-
lastar«.
Prestarnir liöfðu beðið hann opinber-
lega um að gera eitthvert teikn, svo hægt
væri að trúa á hann, en hann hafði
dregið sig í lilé og lálið það ógert.
Vinir, vér skulum vera ærlegir og at-
huga vel liver fyrir sig, hvað vér mund-
um hafa gert á þeim tíma ; hverju vér
liöfðum svarað, er Jesús spurði: »Hvað
virðirt yður uin Krist?«
Maður sem þá gerði sig sekan í að
gefa því gaum, sem Jesús talaði var á-
litinn bölvaður. Sjá Jóh. 7, 47—49. Já,
rekinn úr samkundunni. Jóh. 9, 34.
Maður þurfti að vera kjarkgóður til þess