Tákn tímanna - 15.08.1919, Qupperneq 4

84
TÁKN TÍMANNA
frá hlýðni við Guð, hefir þegar veikt
siðferðisþrekið, og opnað ójöfnuði leiðir
inn í líferni mannanna. Lögleysa, ójöfn-
uður og spiiling veltur yfir heiminn eins
og hækkandi flóðalda.
Ójöfnuð urinn og andlega myrkrið, serh
átti sér stað á dögum liins rómverska
veldis, voru óhjákvæmilegar afleiðingar
af því að ritningin vár fótumtroðin. En
hver er ástæðan fyrir hinu mikla trú-
leysi; óhlýðni við Guðs lög og þar af
leiðandi spillingu á vorum dögum, þeg-
ar Ijós náðarboðskaparins virðist skina
með allri sinni birtu og trúfrelsi? Þar
sem óvinurinn getur nú ekki lengur haft
heiminn á valdi sínu með því að dylja
fyrir honum ritninguna, grípur hann til
annara ráða, í því skyni að koma hinu
sama til Ieiðar. Það að eyðileggja trúna
á ritninguna er honum jafnkært og að
eyðileggja ritninguna sjálfa. Með því að
koma inn hjá mönnum þeirri trú að
lögmál Guðs sé ekki bindandi afvega-
leiðir hann eins mikið og leiðir til yfir-
troðslu, eins og með því að halda mönn-
um í algjörðri fávizku að því er ritn-
inguna snertir. E. G W.
Guðhrædda ambáttin.
Þegar eg fyrir nokkru ferðaðist um
héraðið meðfram Missisippi, har það við
að eg hitti gamla, fátæka svertingja-konu,
sem hafði verið í þrældóm áður en borg-
arastríðið í Ameríku hófst. Hin hreina
og einfalda guðhræðsla hennar og hisp-
urslausa trú gekk mér til hjarta, og eg
bað hana segja mér, hvernig hún hefði
orðið kristin á jafn erfiðum tímum og
á dögum þrælaríkisins. Eg vil hér birta
frásögu hennar svo nákvæmlega sem
unt er, með hennar eigin orðum, svo
einfaldleiki þeirra geti haldið sér sem
bezt.
Við veslings þrælarnir kunnum ekki
að lesa, en það eru lög, sem bönnuðu
að kenna okkur það. Við höfðum aldrei
séð biblíuna, aldrei heyrt neinn lesa í
henni. En Guð gleymdi okkur ekki. Við
kunnum ekki að biðja, en eg var vön
að ganga út einsömul og krjúpa niður
á milli maísstönglanna á gróðrastöðinni
og biðja Guð, eins og eg gat bezt, að
hjálpa veslings syndara eins og mér.
Kæmu nokkrir að mér þarna, þegar eg
baðst fyrir, var eg barin; en eg skeytti
því ekki, nei, eg hlaut að biðja, hvað
mikið sem þeir annars berðu mig.
Að nokkrum tima liðnum hófst stríð-
ið, og þá var okkur öllum gefið frelsi.
Eg byrjaði að leita eftir Guði. Eg kunni
ekki enn þá að lesa, en eg kunni að
biðja. Einu sinni bað eg alla nóttina,
að Guð vildi hjálpa mér; og meðan eg
bað, varð mér það augljóst — það var
enginn draumur; nei, eg veit hvað
draumur er; eg heyrði raust, sem talaði
til mín þessum orðum: »Ekki með valdi
né krafti, en með þínum anda, segir
Drottinn allsherjar«. Þessi orð hljómuðu
aftur og aftur fyrir eyrum mínum, hvað-
an frá veit eg ekki. Eg hafði aldrei les-
ið þau i biblíunni, eg gat ekki lesið eitt
einasta orð, og enginn hafði nokkru
sinni lesið fyrir mig. Löngu seinna lærði
eg að lesa þessi orð í hinni helgu bók.
Eg varð öldungis forviða, en þó full-
vissaðist eg um, að það var Drottinn,
sem hafði talað þau til mín.
En eg hafði ekki enn þá fengið frið.
Eg fór til margra kirkna að leita Drolt-
ins. Eg lieyrði margar prédikanir, en
efni þeirra var ekki um það, sem eg
þráði. Það virtist, sem eg gæti ekki