Tákn tímanna - 01.04.1920, Síða 3
TÁKN TÍMANNA
51
um verður lokað innan skamms. Hann
veit að Satan leggur ákaft kapp á að
steypa mönnum í glötun; já, Guð veit
alt þelta, og þess vegna vill hann starfa
á sérstakan hátt til að leiða sálir til
afturhvarfs. Fyrir sinn anda liefir hann
alla tíma kallað sálir til sín og fyrir
munn sinna þjóna. En nú kallar hann
öðruvísi en fyr. Hann hefir ætíð boðið:
vakið og biðjið; en á þessum síðustu
dögum gefur hann okkur sérstaka á-
minningu. Hann segir: »Og þetta því
lieldur, sem vér þekkjum tímann, að
oss er mál að rísa upp af svefni, því
nú er oss hjálpræðið nær, en þegar vér
tókum trú. Leggjum því af verk myrk-
ursins og íklæðumst herklæðum ljóssins«.
Róm. 13, 11. 12. Tökum eftir þessari
uppörfun til að vakna upp af svefni -—
»þekking tímans«.
Nú talar Drottinn til mannanna með
táknum á himnum uppi, táknum á sólu,
lungli og stjörnum, er segja með vold-
ugri rödd: »Verið nú til taks, ísraels-
menn, að mæla yðar Guði«. (Amos 4,
12). Hann lalar með þrumurödd losaðra
náttúrukraftanna og segir: Vaknið, vakn-
ið! Hann lalar, er fellibyljirnir geysa,
sjór og haf þjóta og jörðin skelfur, það
boðar komu hans, og segir með öflug-
um rómi: Vakna! því dagurinn nálgast!
Já, með voldugri raust lætur hann þjóna
sina flytja sérstakan boðskap, til að
vekja athygli manna á þessum viðburð-
um — táknum — og býður fólki al-
staðar að snúa sér til hans, rísa upp
úr kæruleysismókinu og undirbúa sig
fyrir að mæta Guði sínum. t*að er síð-
asla tilraun Guðs, að fá fólk vakið af
syndasvefni sínum.
Hann sendir þessar aðvörunarraddir
af þvi að hann elskar mennina og vill
lilífa þeim við hæltunni sem ógnar þeim.
Hann þekkir að vald og reynsla óvin-
arins er mikil; Guð vill frelsa mennina
frá ílóði eyðileggingarinnar, sem veltur
yfir jörðina. Já, hann vill frslsa alla,
sem vilja láta frelsa sig. Þökkum hon-
um fyrir allar aðvaranir hans, og göng-
um með gleði í ljósi lians, hlýðum rödd
huns og vöknum upp frá kæruleysi voru.
N. P. N.
Miskunarverkið.
Einn dag gekk hinn nafnfrægi forseti
Washington um hinar afskektu götur í
Filadelfíu. þelta var snemma morguns
og því að eins fátt af fólki á götunum.
Alt i einu ruddist drengur með fölu og
hugarangursfullu útliti að honum, feim-
inn og hræddur. Já, næslum skjálfandi,
og án þess að líta upp, bað hann með
lágum róm um hjálp. Washington leil
á hann og virti hann fyrir sér með
skörpu augnatilliti, en fljólt blíðkaðist
hans andlitssvipur; en íramkoma drengs-
ins og hin litrandi rödd hafði gefið til
kynna að hann væri ekki sem vanaleg-
ur bellari, en í orðsins fj'lslu merkingu
leið honum illa. Með bliðu og vingjarn-
legu ávarpi segir hann því, þú litur
ekki út sem vanalegur betlari. Hvað
kemur þér til þessa tiliækis í dag? Vertu
hreinskilinn og segðu mér allan sann-
leikann fyrir þessu. En að eins sann-
leikann, því þar undir er hjálp mín
komin! Já, það skal eg gera, sagði
drengurinn mjög klökkur. Eg er held-
ur ekki fæddur undir því ástandi sem
þér sjáið mig nú í. Sú ógæfa er henti
föður minn, hin ónefndu ógæfa, er móð-
ir mín hefur reynt, hefur knúð mig til
að gjöra, hvað ég get með hinni mestu