Tákn tímanna - 01.08.1921, Page 5

TÁKN tímanna
85
1(5). Og þannig er það með hinar bæk-
ur bibliunnar, því Guð hefir talað fyrir
munn sinna heilögu sprimanna frá upp-
hafiu. (Pgb. 3, 31). Pannig lesum við
um Jeremia: »Þvínæst rélti Droltinn út
hönd sína og snart munn minn. Og
Drottinn sagði við mig: Sjá, ég legg orð
min þér i muiin“ (Jer. 1, 9). Sjö sinn-
um er sagt í síðustu bók biblíunnar:
»Sá, sem eyru hefir, bann heyri hvaö
andinn segir söfnuðinuma (Op. 2, 29).
Opinberunarbókin er þannig ekki orð
Jóhannesar, heldur andans. Ef menn
æfinlega mintust þessa sannleika, mundu
þeir ekki meðhöndla orð Guðs eins gá-
lauslega. »011 ritning er innblásin af
Guði, er og nytsöm til fræðslu, til um-
vöndunar, lil leiðréllingar, til mentunar
í réttlæti, til þess að guðsmaðurinn sé
algjör og hæfur gjör til sjerhvers góðs
verks« (2. Tím. 3, 16).
Par sem biblían nú er Guðs orð, þá
er máttur Guðs og myndugleiki fólginn
í orðum hennar. Pað sama máttuga
»Verði«, sem framleiddi jörðina af engu,
skapaði manninn af dufti jarðarinnar
og bauð ljósinu að skína í myrkrinu,
talar enn þá til vor í orði Guðs og um-
myndar forlierta og fallna syndara að
Guðs elskulegum börnum. (Sal. 33, 6, 9;
1. Mós. 1, 1—3; 2. Kor. 4, 6; Malt. 5,
16; 8, 2, 3; Sal. 107, 20; 1. Pét. 1, 23;
1. Pess. 2, 13). Hið sama almáttuga orð
viðheldur einnig öllu (Hebr. 1, 3), Pað
er kraftur i boðun Guðs orða, sem ekk-
eit mannlegt kenningarkerfi felur í sér.
Kjörorð siðbólarmannanua var: »Biblian
og að eins biblían«. í því var kraftur
þeirra fólginn. Peir færðu þjóðunum
biblíuna á þeirra eigin tungumálum, og
hið guðdómlega orð framkvæmdi verk
það, sem harðýðgi Rómakirkjunnar ekki
megnaði að afmá.
Biblíugagnrýningin.
Pegar óvinurinn að lokum sá, að ekki
þýddi neitt að brenna biblíuna, þá á-
kvað liann að rífa niður trúna á hana.
Hinn kaþólski prestur, Richard Simon,
sem kallaður er »faðir hinnar hærri
kritikar«, ákvarðaði »að sýna fram á
að mótmælendur hefðu engan áreiðan-
legann grundvöll að standa á í Irúmál-
um«. Árið 1678 Iagði hann fram kenningu
þá, að Móse hefði ekki skrifað Móse-
bækurnar, nema bara lögmálið, heldur
hefðu aðrir seinna safnað hinu og bætt
hinni sögulegu frásögn við. Pessi kenn-
ing lians vakli þó svo feykna mótspyrnu
hjá hinum lærðu, að hún var lögð á
liilluna, þar til annar rómversk-kaþólsk-
ur höfundur, Jean Aslruc, árið 1753,
talaði máli hennar og fór enn þá lengra
i sínurn meiningarlausu »getgátum«, og
uppáslóð hann, að af því að í fyrstu
Mósebók væri Guð slundum nefndur
Guð, en stundum Drollinn, þá hlyti
bókin að vera sluifuð af ýmsum höf-
undurn, sem hver og einn noluðu sér-
slakt nafn á Guði. Smátt og smáll fóru
inenn Iengra í véfengingunum. Fyrst
lenti það á Mósebókunum. En þegar
það uppgölvaðist, að Sálmarnir viður-
kendu Mósebækurnar (Sáhn. 103—107),
varð hlutskifti þeirra liið sama, og þeg-
ar Jósúabók, Ivonunga- og Kronikubæk-
urnar, Nehemías, Daníels og Malakías
bækur báru vitni um að Móse hefði
sluifað Mósebækurnar, var óhjákvæmi-
legt að liafna þessu lika. (Jós. 23); 1.
Kon. 23; 2. kron. 35, 6-12; Neh. 8, 1.
8; Dan. 9, 10; Mal. 4, 4). Pegar þeir
svo sáu, að sjálfur Jesús viðurkendi
innblástur Mósebókanna og vitnaði um
að Móse hefði skrifað þær (Jóh. 5, 46,
47), já, trúði á bækur þær, er þeir höfðu