Tákn tímanna - 01.08.1921, Side 13

TÁKN TÍMANNA
93
við slálrað þér, soðið og borðað þig«.
Hann sagði mér að þannig hafi ástand-
ið veiið á dögum afa síns og ömmu.
Ali hans var mikill höfðingi. »Það kom
aldrei nokkur ferðamaður tíl þorpsins
okkar í þá daga, sem fékk leyfi til að
fara i burtu aftur. Hann varð ávalt að
deyja, og (hann benti á eldgamla trumbu)
þessi gamla loli var notuð til að kalla
alla saman til veizlunnar. Ö, herra, við
liöfðum Ijótt hugarfar, en Guði séu
þakkir, ljósið kom og við gleðjum okk-
ur í hinu nýja lifi«. Leyfið mér ennþá
einu sinni að segja, að Guð hefir gert
undursamlega hluti fyrir þessa þjóð-
flokka. Br. Parker dvakli sjö vikur þar
og skirði 427 nýja meðlimi og stofn-
setti 18 söfnuði. Guðs eilífa ákvörðun
er kunngerð ibúum Fiji, og mörg hundr-
uð taka sinnaskifti, og maður getur séð
undraverða breytingu á framkomu þeirra.
Feir hafa lagt niður Ijóta siði, hætt að
nota skaðlega fæðu, og óska að lifa Guði.
Tiund þeirra er ekki mikil, en nákvæm,
og heitasta ósk þeirra er, að bjálpa til
með að flylja öðrum föllnum sálum, hinn
dýrðlega boðskap, sem liefir leyst þá
sjálfa. Eg er fullviss um að Jesús, sem
hefir byrjað þetta frelsandi verk fyrir
þessum þurfandi sálum, mun »ekki
daprast og ekki gefast upp« fyr en hann
hefir lokið við verk sitt, fyrir þessar
gömlu mannælur á Fiji, og í öllum
heiminum.
Heimsókn af innlendum manni frá
Salómonseyjnnnm.
Fyrir 3 árum var ég staddur á bæna-
samkomu í átthaga minum I Ástralíu. Ég
bjóst ekki við að sjá neinn ókunnugan
þar, en mér til mikillrar undrunar var
ég kynlur háum, ungum manni frá Sa-
lómonseyjunum. Hann var klæddur eins
og Norðurlandabúi, en bar merki á lík-
ama sínum sem vitnuðn um forna
grimd. Hann var kvallur að tala til
okkar, dálilið feiminn tók hann upp
enska biblíu, leitaði að Jóli. 3: 16 og
las hált og greinilega á ensku: »Svo
elskaði Guð lieiminn, að hann gaf sinn
eingetinn son, til þess að hver sem á
hann trúir, ekki glatist, lieldur hafi ei-
líft líf«. Svo íletti hann upp í Róm. 1: 10
og las: »Því ég fyrirverð mig ekki fyrir
fagnaðarerindið; því að það er kraflur
Guðs til lijálpræðis hverjum þeim, er
trúir. Gyðingum fyrst og siðan Grikkj-
um«.
I’akklátsemi hans við Guð fyrir þá
miklu fórn að senda son sinn til okk-
ar, og hans innilega ósk um að gela
verið lil blessunar fyrir fallnar sálir,
gekk okkur að hjarta. Hann var eins og
vera frá öðrum heimi, á meðal okkar.
Hann hafði aldrei áður séð bifreið, al-
drei sporvagn eða járnbrautarlest, aldrei
talsíma, eða neitt af því sem nú er svo
algengt á meðal okkar. Með römmu
ímyndunarafli og óltalegum virkilegleika,
bar hann saman þægindi okkar og
óhóf við tómleika síns fólks, hvað
uppfræðslu viðvíkur; hann lýsti einnig
mjög tilfinnanlega m^'rkri og aðstoðar-
leysinu meðal eyjabúa og endaði með
átakandi bæn fyrir landsmönnum sín-
um. Hann sagði: »Fið hafið alt; við
höfum ekkert. Þið lifið; við erum að
deyja. Þið hafið ljós; við erum þjóð
með myrkum vitsmunum. Ó, vinir, send-
ið okkur hjálp, sendið okkur trúboða«.
Hann stóð þar sem málsvari fyrir, um
1300 dýrkeyptar sálir, sem eru unnar
fyrir Guðs ríki, frá hinni dimmu heiðni,
meðal þessara mannæta, þessi 7 sið-
ustu ár.
Þessi ungi maður er nú starfsmaður