Verði ljós - 01.05.1896, Page 13

77
leika sem hún. Þeim fjell þessi hugsun hennar vel í gcð og gjörðu
góðan róin að henni. Bn Amalía var að upplagi huglítii og ófram-
færin og fann auk þessa, að hún fyrst og fremst var skuldbundin
til að veita fósturmóður sinni, liáaldaðri, hjúkrun og aðhlynningu,
þess vegna hefði hún varla nokkurn tíma árætt að framkvæma
fyrirætlanir sínar, ef sjerlegur atburður hefði ekki að höndum borið,
sem knúði hana fram á starfsviðið.
Sumarið 1831 kom lcóleran til Hamborgar og mcð henni, eins
og vanalegt er, svo mikil hræðsla og skclting yíir flesta, að þeir
urðu sem frávita. Á kóleruspítalanum þar, sem þá var stofnaður,
fjckst enginn til að taka að sjer gæzlu sjúklinganua. Þá fór Amalía
tafarlaust til yfirvaldanna og bauðst til að taka að sjer þetta starf,
som aðra hrylti svo mjög við og fylgdu henni blessunaróskir fóstru
hennar, er hún tókst það á hcndur. Margir hristu hötuðið yfir
þessu og einkum efuðust læknarnir um, að hún, „ringlkvcndið", sem
þeir kölluðu, gæti þolað vökurnar og hið hryllilega lijúkruuarstarf.
Bn það kom skjótt í ljós, að sjálfsafncitunarþrek kennar var meira
en að harka hinna æfðustu hjúkrunarkvenna gæti við það jafnast.
Hún var nú kjörin forstöðukona allra þeirra karla og kvenna, er
hjúkruðu hinum sjúku. Þó baðst hún undan því, sem henni var
boðið, að fá 'betra fæði en hinar hjúkrunarkonurnar og gjörði hún
það eigi til þess að leggja hart á sjálfa sig, keldur til þess að gjöra
með dæmi sínu kinar hjúkrunarkonurnar, sem undir henni stóðu,
því fúsari til að bera hið þungbæra og óþægilega, sem starfi
þeirra fylgdi.
Pótt ljóslega mætti sjá af þessari átta vikna dvöl Amalíu á
kóleruspítalanum, að hún var hið bezta fallin til að koma á fót
evangelisku líknarsystra-fjelagi og stjórna því, leiddi þó ckki af
þessu, að af því yrði. Iíenni auðnaðist ekki sjálfri að koma slíku
fjelagi á, í þeirri mynd, sem hún hafði óskað. Bn engu að síður á hið
kristilega fjeiagslíf hcnni þó rnjög mikið að þakka.
Þá er hún fór á kóleruspítalann hafði hún látið dagblöðin fiytja
áskoranir frá sjer til annara kvenna um að ganga í fjelag með
sjér, til að takast sjálfviljuglega sjúkrahjúkrun á hendur, meðan
drepsóttin gengi. En — engin hafði boðið sig fram. Hún ljet þó
ekki liugfallast, on áleit þetta æðri bendingu til sín um það,
að hún ætti að takmarka fyrirætlun sína. Samkvæmt því stofnaði
iiún 1832 Iwennafjelag, cr skuldbatt sig til að vitja fátækra sjúk-
linga á heimilum þeirra iðulega og eptir ákveðinni reglu. Þessu
var tekið ágætlega. Fjöldi kvcnna gengu þegar í fjelagið og báru