Verði ljós - 01.05.1898, Qupperneq 2

GG
jjeilög reiði.
£ins sakna jeg sjerstaklega 4 vorum dögum, það er lieilagrar reiði,
gremju þeirrar, er gagntekur oss, þegar ilskan og svívirðingin vaða of-
ansjávar. Hiu heilaga reiði ber ávalt vott um lifandi rjettartilfinuingu,
en lifandi rjettartilfinning er mjög svo áríðandi í borgaralegu íjelagi,
eigi ekki ranglætið óátalið að vaða uppi og kollvarpa þvi, eigi ekki hin
borgaralega rjettarskipun að sæta óvirðingu og verða fótum troðiu. Eu
liina borgaralegu rjettarskipun má aldrei fótum troða, því þá er beill
bins borgaralega fjelags í veði.
I andans heimi getur einnig ákveðua rjettarskipun, —^ guðdómlega
rjettarskipun. I kristilegu íjelagi er það lífsnauðsyn að benni sje ekki
misboðið og að rjettartiifinningin gagnvart benni sje lifandi og vakaudi.
Þvi meiri alvara og kraptur sem einkennir rjettartilfinningu vora, þess
alvarlegri og kröptugri verður biu lieilaga reiði vor yfir móðguu og
tröðkun hinnar guðdómlegu rjettarskipunar. Þessa liina heilögu reiði
má og nefna „vaudlætiugu vegna drottins“.
Spámenn gamla sáttmálans þektu þessa tilfinningu. I hinum nýja
sáttmála ættu allir að vera spámenn i þessum skilningi.
Maunleg tilfinning kemst í uppnám, þegar hún sjer ættjörðu vora,
vini, saklausa og varnarlausa verða fyrir liáði og misþyrmingu, — ætt-
um vjer þá að taka því með þegjandi þögninni, að guðsríki verður
fyrir binn sama og dýrð drottins er dregin niður i sorpið ?
Tilfinning þessarar lieilögureiði er eðlileg afleiðing gjörvalls sambands vors
við guð og er talaudi vottur þess hvar vjer stöndum, bvort vjer í raun
og veru berjiunst með drotni í liiuu mikla stríði eða vjer að eins erum
áborfeudur, áhugalausir og blutlausir, eins og striðið væri oss með öflu
óviðkomandi. En euginn, sem nokkru sinni befir öðlast sanna þekk-
ingu á drotni, getur með þessu móti verið vinur bans. Þá eiga þessi
orð við:
„Hver, sem ekki er með mjer, banu er á móti mjer.“
Um þann maun, sem bvorki er kaldur nje beitur, heldur bálfvolgur,
stendur skrifað, að drottiun muni skyrpa bonum út af munni sjer (Opb.
3, 15. 1G.), þvi þetta er í raun rjettri sama sem að afneita kristindóm-
inum, fyrirlita saunleikann og ganga í lið með óvihum bans.
Hin heilaga reiði vor birtist i skýrri og djarfmanulegri játningu
gagnvart vinum sem óvinum; það er skylda vor gaguvart íjelaginu, sem
vjer lifum i, gagnvart guði, sem vjer tilheyrum og gagnvart sjálfum oss
að frambera þessa vora játningu, svo að vjer megum varðveitast í sann-
leikanum. Það er þessi tiliinning, sem leggur Lúter þau orð í munn,
að bahn bljóti að vera reiður, eigi iiaun fá nokkuð afrekað fyrir guðs
riki; þegar liaun eigi að rita, starfa, prjedika eða biðja rjettilega, þurfi