Verði ljós - 01.09.1899, Síða 8

136
málefui fram hér á þessu landi, eius og haun hefir boðið oss. Ogverkið
or cugau vegiun auðvelt; því vér eigum við margt og miltið að stríða.
Heimuriuu heíir altaf verið andstæður faguaðareriudi Krists og
er það enn. Honum er illa við kirkju, sem starfar af alhug að þvi
að útbreiða og efla guðs ríki, að laða menn að Jesú Kristi, því hanu
vill sjálfur drotna yfir þeim. Og hann gerir alt, sem hann getur til
þess að spilla fyrir starfi kirkjunni. Öll viðleitni lians stefnir að því
að stela hjörtum mannauna frá guði. Hann ræðst á kirkjuna undir
yfirskini sannleiksástar og í blekkjandi búuiugi vísinda. ,,Vitringar
þessarar aldar“ (1 Kor. 1, 29) reyna að telja mönnum trú um, að hin
helga saga, sem vér höfum i heilagri ritningu, sé ósönn, að hún sé til-
búin anuaðhvort i einfeldni eða i sviksamlegum tilgangi til þess að
villa menn frá saunleikanum. „Höfðingjar þessarar aldar“ leitast við
að gera kristilega kirkju og starfsemi hennar að athlægisefni, til þess
að hræða ístöðulitla menu frá henni. Og bæði fyr og síðar hafa þeir
ofsótt. liana með báli og brandi, þegar þeir hafa getað komið því við.—
Kirkjan hér hjá oss hefir ekki farið varhluta af þessu liatri lieimsius.
A hinum síðasta manusaldri hafa verið gerðar á hana harðar og ill-
gjaruar árásir; og óvinir hennar liafa þvi miður feugið áheyrn hjá
mörgum; þess má sjá mörg merki.
Þessi óvinur, heimurinn, er skæður; og hann mun aldrei hætta að
hata kirkjuna og ofsækja haua, fyr en konungur hennar kemur í dýrð
og leiðir hana til fullkomins sigurs. — En samt er hann ekki ósigrau-
legur; og minna mein myndi hann fá gert henni eu hann gerir nú, ef
málefni Krists væri borið frani af þeirri alvöru og einlægni, sem vera
ber, bæði af kennimönnuin og söfnuðum. En það skortir því miður
mikið á að svo sé. Versti óvinurinn er kæruloysið og áhugaleysið
í kirkjunni sjálfri. Það vantar mikið á, að kristiudóinurinn sé
hjartans áhugamái allra þeirra, sem telja sig með kristilegri kirkju.
Það vantar mikið á, að boðendur orðsins séu eins trúaðir, skylduræknir
og áhugamiklir og þeir eiga að vera. Það vantar mikið á að söfnuð-
irnir liafi slcilið kolluu síua eins og vera ber. Þess eru sorglegur en
ólirokjanlegur vottur hinar mörgu kirkjur, sem stauda tómar sunnudag
eftir sunnudag, kirkjur, þar sem ekki er haldin guðsþjónusta helming
þeirra helgra daga, sem það ber að gera. Um þau bera einnig vott
hinir mörgu söfnuðir, þar sem enginn maður finnur þörf hjá sér til
þess að ganga til guðs borðs árum saman. Og um það ber vott hin
vaxaudi vauræksla þess, að liafa guðs orð um hönd á heimilunum. Á
þetta hefir vorið mikið minzt á síðari árum, og er því ekki þörf að
í’ara frekar út í það hér, því það er yður kunnugt.
Alt jietta, bæði liiun margvíslegi fjandskapur heimsins og trúleysið
og áhugaleysið i kirkjunui sjálfri, tefur fyrir útbreiðslu guðs ríkis á
meðal vor. En á þetta að stemma stigu fyrir því, að guðs ríki komi