Verði ljós - 01.08.1901, Qupperneq 7

119
í anda Krists, að einnig þessi vistarvera verði bústaður frjálsra og
SSella guðsbarna, starfa að því, að það ástand á þessari jörðu nálgist
sem mest, er Jóhanues postuli sá i spádómssýn út við sjóndoildarhring
tímaus: Eg sá nýjan himin og nýja jörð (Opinb.b. 21,1) —þar sem guð hefir
af þerrað hvert tár og dauðinn mun ekki framar til vera, hvorki harmur
né vein né mæða mun framar til vera, því hið fyrra er farið. Alt sem
unnið er til þess að betra mennina og bæta hag þeirra, stefnir í þessa
átt.
Starfsemin í þjónustu Krists er því í eðli sínu líknarstarfsemi, eða
starfsemi i kærleika. Þá þjónum vér drotni bezt, er vér þjónum öðrum
mönnum í kærleika, sem uær eigi að eins til einstakra manna, heldur
einnig til þjóðar inauns.
Fram í Jesú nafni — veg kærleika í anda Jesú, og þá sérstak-
lega til ættjarðarinnar. Kærleikur til ættjarðarinnar, þess lands, þar
sem maður fæddist, lék sér æskuárin, starfar fullorðinsárin og býst við
að bera beinin; kærleikur til þeirrar jijóðar, er maður er eins og hold
af hennar holdi, bein af hennar beinum, þeirrar jijóðar, sem talar móð-
urmál manns og maður stendur í nánu ættar og venzlasambandi við og
á saman við flest það, er mauni er dýrmætast og helgast, tungu, trú og
minningar — sá kærleikur er reyndar miklu eldri en kristindómurinn.
Af þeim kærleika hafa jafnvel heiðingjar fórnað sjálfum sér i dauða til
sigurs þjóð sinni, og snemma á öldum tala skáld þeirra um hinn dular-
fulla unað, er dragi alla að æskustöðvum þeirra og láti þá eigi gleyma
þeim, og um hina djúpu þrá þeirra, er lengi höfðu hrakist. víða í fjar-
lægð frá átthögum sínum, að fá að sjá, þótt ekki væri nema reyk þaun,
er legði upp frá býlum ættjarðarinnar.
Ekki var ættjarðarástin minni hjá Gyðingum. Hún knúði spámenn-
ina til að leggja líf og krafta í sölur fyrir þjóð sína og stýlaði hiu viðkvæmu
saknaðarljóð herleiddra (fyðinga í Kaldeu: Við ár Babýlonar sátum
vór og grétum, er vér mintumst á Síou (Sálm. 137). Hversu hrífandi
er ekki frásagan um spámanninn herleidda, er kraup þrisvar sinnum
á dag og bað til guðs, en sneri jafnan í bæuinni í þá átt, er vissi til
fjarlægrar fósturjarðar haus (Dan. 6, 11). Skyldi ekki einhverjum er
flytja héðan í aðra heimsálfu, burtu úr hinum fögru dölum ættjarðar
vorrar, einnig verða jiað við og við að snúa á bænastundum sínum ó-
sjálfrátt andliti í áttina til hólmans gamla, „þar sein að vöggur þeirra
áður stóðu og vinarorðið fyrsta’ á vöruin lá“?
Postular Krists elskuðu Jijóð síua og lá hagur hennai þungt á
hjarta (Róm. 9, 23), og Jesús Kristur sjálfur, fyrirmynd vor i Jiessu
sem öðru, sýndi ljósan vott þess, að þótt elska haus væri víðtækari en
nokkurs annars manns og næði yfir alla menn á öllum öldum, þá
hafði hann þó einnig gagnvart þjóð sinni og ættjörðu þær tilfinuingar,
sem ekki verður gefið anuað nafn eu ættjarðarást. Sem dæmi Jiess má