Verði ljós - 01.08.1901, Side 9

121
kost strita fyrir viðurværi sínu og verða að sjá. börn sín og aðra ást-
vini með fölar kinnar? Skyldum vér 'ekki með meðaunkun geta hugsað
til allra þeirra landa vorra, sem verða að láta sér lynda að vanta
marga þá liluti, er varla má án vera, til að lifa því lífi, er samboðið er
veru, sem sköpuð er í guðs mynd og á að vera lierra jarðarinnar?
Hvert það starf, sem miðar til þess, að minka þetta böl, bæta úr skorti,
létta alþýðu hina ströngu baráttu hennar fyrir lífinu, hver sú viðleitni,
sein stefnir í þá átt, að láta þá sí og æ verða færri og færri í laudinu,
er líði illa, sú viðleitni er í sannleika í anda hans, er af meðaumkun
gjörði kraftaverk, til að seðja hungrað félk á eyðimörku, er með öðrum
orðum starfsemi i Jesú nafui. — I>á kemur og af sjálfu sér sú bæn
til drottins, að þjóð vor fái á þessari nýju öld, og hverjum tíma sem
er, að njóta þeirrar stjórnskipunar, er drottinn sér henni bezt haga, til
þess að stundlegur hagur heunar geti blómgast.
En hver er uudirstaðan, sem velfarnan þjóðar i þessu tilliti og
öðru byggist á? Hún er lifandi kristindóm ur. Það líferni, sem hann
vill innræta, getur bezt hjálpað til að afla daglegs brauðs og að fara
vel með lífsgæðin. Og í annan stað felast i kristindóminum sjálfum
þau gæði, er fullnægja dýpstu þörf og þrá mannsins, og áu hans
vantar ýmsar dygðir: réttlæti, samheldni og aðrar fleiri, sem eru skil-
yrði fyrir farsælu félagslifi.
Reyndar sýnir mannkynssagan að þjóðir hafa án kristindóms hafist upp
til mikillar auðlegðar og veldis. En meðan þær voru að afla þess, urðu
þær, jafnframt öllu ofríkinu, sem þær oft beittu við aðra, þó einuig að
sýna dygðir, sem á öllum tímum hafa verið þektar og mikilsmetnar:
hugprýði, ósérplægni, sjálfsafueitun. En sú velmegun og veldi, sem þær
hófust til á þennan hátt, varð þeim hefndargjöf til tjóus og glötunar,
af því að kristindómiun vantaði, til að lielga lífsgæðin. Þær geugu
sína eigin vegu, lausar við réttlætið, en fjötraðar í ánauð girndanna, og
sýndu seinni kynslóðum, hvernig syudin er lands og lýða tjón. En
kristiudómurinn brýnir aftur fyrir möunuin margar þær dygðir, sem eigi
að eins veita hjartanu frið, heldur eru og vænlegar til ytri velinegunar
og farsældar: iðjusemi, hófsemi, nægjusemi, friðsemi, ráðvendni, réttsýni,
sjálfsafneitun. Guðrækuiu hefir fyrirheit einnig fyrir þetta líf.
En kristindómurinn er eiunig undirstaða undir velfarnan hvers manns
og hverrar jijóðar sökum þess, að í honum er fulluægt dýpstu þörf
mannsins. Þar fær maðurinn dýrmætar upplýsingar um forsjón og föð-
urkærleik guðs í Kristi, um ákvörðun sina og handleiðslu guðs, um
náð og fyrirgefning og um áframhald tilveru sinnar eftir dauðann. Þar
fær hanu. reglur fyrir breytni sinni, er mæla sjálfar með sér fyrir sam-
vizku hans, og þar fær haun máttugau vin til að halla sér að. Þar
fær, í einu orði sagt, hjarta hans frið og hvíld. Lifandi kristin trú er
aðalskilyrði fyrir sannri velliðun einstaklinga og þjóða. Vanti hana,