Verði ljós - 01.12.1903, Síða 8

184
VERÐI LJOS!
láta honum í tó þakklæti sitt fyrir alúð hans og umhyggju fyrir sér.
„Þér liafið“, mælti hann við lækninn, „auðsýnt mér svo mikið ástríki,
að mig langar til að mega selja yður í hendur til eignar eina dýrgrip-
inn, sem ég á til í eigu minni“. Hann tók nú biblíu, sem lá á rúminu
hjá honum, rétti lækninum hana og mælti: „Bók þessa gaf mér guð-
hrædd kona. Hún hefir lokið upp augum minum fyrir eymd minni og
synd, sem meiri er en flestra annara manna, en lmn hefir líka opnað
augu mín fyrir óumræðilegri miskunn guðs og trúfesti og fyrir liaus
aðstoð frelsað mig frá syndum og löstum. Eg hefi í þessari bók fundið
veginn til sáluhjálparinnar, fyrirgefningu syndauna fyrir verðskuldan
Jesú Krists, frið og hvíld hjarta mínu, sem áður haíði þjáðst af hinum
voðalegu ásökunum samvizkunnar, og hina dýrmætustu huggun ádögum
ógæfu og mótlætis. Því bið ég yður nú að taka við bók þessari og
lesa hana, ef ske mætti, að eiunig þér leiddust við það á rótta veginn,
sem nú er gleði min og unun, þótt ég því nfiður kæmist alt of seint
inn á hann“.
Hér þagnaði hinu dauðvona maður og leit í kringura sig. Voða-
legt leyndarmál lá honum á hjarta og píndi lianu auðsjáaulega. Hann
langaði til að létta því af samvizku sinni, en hins vegar blygðaðist
hann sín við að játa brot sitt. Hanu átti í baráttu við sjálfan sig um
það; en þessi barátta stóð að eins skamma stund. Hann mændi augum
sínum til hinfins, og það skein út úr augum hans, að hann gaf sig nú
alveg guði á vald með alt sitt og fékk krafta að ofan til þess að vinna
bug á sjálfsþótta sinum og játa synd sina hreinskilnislega og afdráttar-
laust. Síðau tók hann til máls aftur og skýrði lækninum með lágum
rómi frá syndalífi sínu og óguðleika og lauk þeirri voðalegu lýsingu
með þvi að skýra frá, hvernig hann hefði í ölæði tekið barnið sitt,
fjögra ára gamlan son, sem soltinn bað um brauð, og fleygt honum i
sjóinn.
„Guð minn góður, skyldi það vera mögulegt?11 hrópaði hinn ungi
handlæknir, sem með athygli hafði hlýtt á sögu hins deyjandi manus,
og það því ineir sem lengra leið sögunni. „Segið mér“, mælti hann
og tók í hönd hins ókunna tnauns, „hvar á strönd Englands svona hér
um bil gerðist þetta, sem þér skýrðuð frá nú siðast?“
„Á ströudinni milli Norwich og Yarmouth11, svaraði gamli maðurinn
fullur undrunar, því að hann skildi ekkert í, hvað gekk að hinum unga
handlækni.
„Og hve langt er nú sfðau þetta gerðist ?“ spurði hann enn fremur.
„Hér um bil 23 ár“, svaraði hinn sjúki.
„Og hót drengurinn ekki Jakob?“ spurði læknirinn með öndina í
hálsinum og fölur sem nár.
„Jakob! Jú, það hót hann“, svaraði hinn sjúki vitandi auðsjáan-
lega ekkert hvaðan á sig stóð veðrið.