Verði ljós - 01.12.1903, Blaðsíða 14

190
VEJIÐT LJOS!
Velsby málaflutningsmaður hafði á meðan rannsakað nákvæmlega alt
það, er peningaskápurinn hafði að geyma. „En hvern þremilinn liefir Samúel
ganili gert af peningunum sínum?“ mælti hann. „Hér er litið meira en
hundrað þúsund krónur í vaxtabrófum og bankainnistæðum. Hvar eru
miljónirnar hans.“
„Allur auður hans er hór“, mælti hr. Greatheart og sýndi honum
böggul, er á var ritað „Verðbróf11. „Eg hefi þegar talið tvö hundruð
áttatíu og sjö ávísanir, sem hann heiir leyst út, og nú eiga að fylgja
honum á síðustu ferðinni, þaðan sem enginn snýr aftur. Ég segi yður
það sátt, Velsby, enn hefi óg engan hitt, sem betur hefir komið fyrir
peningum sínum en Samúel Daðason! Lítið þér snöggvast á þessa á-
vísun hórna!“
„Hvað só óg? Hundrað þúsund krónur-----------Það er ávísunin, sem
mér var send til þess að koma á fót opinberu leiksvæðunum. Dagsetn-
ingin og nafn bankans — hvorttveggja kemur rétt heim. Og þetta var
maðurinn, sem við fyrirlitum svo mjög og hallmæltum!“
„Já, Sakkeus og Samúel Daðason voru einn og sami maðurinn.“
Hfcrkilcgur hccstarcttardómur.
Hæstiróttur Dana liefir á þessu hausti kveðið upp dóm í máli,
sem hið opinbera lét höfða á móti presti einum í Khöfn, Júlíusi Ifver-
sen, fyrir brot á embættisskyldu. Prestur þessi hafði sem sé neitað að
gifta múrara nokkurn, er áður haiði skilið við konu sinaogtekið saman
við kvenmann þann, er hanu nú vildi ganga að eiga; en prestur bar
fýrir sig, að samvizka sín, bundin í guðs orði, leyiði sér ekki að gefa
saman slik hjón. Múrarinn lagði þá fram konunglegt leyfisbróf, en
pre3tur stóð við sitt og sagði, að leyfisbréfið gæti engin áhrif haft á á-
setning sinn í þessu efni. Múrarinn kærði þá fyrir kirkju- og kenslu-
málaráðaneytinu, og það skipaði presti að framkvæma vígsluna þegar í
stað, því að öðrum kosti mætti haun búast við málsókn fyrir óhlýðni
við yfirboðara sína. En prestur fór sínu fram og kvaðst „framar hlýða
guði en mönnum.“ Múrarinn kærði enn að nýju og heimtaði að kirkju-
stjórnin skærist í málið, svo að hann og unnusta hans yrðu gefin sam-
an. En allar tilraunir bæði ráðaneytis og andlegra yfirboðara strönduðu
á vilja prestsins, er stóð við sitt. Þá úrskurðaði ráðherrann, að múrar-
inn væri ekki bundinu við sóknarprest sinn og mætti láta hvern prest
annan, er til þess fengist gefa sig í hjónaband, og jafnframt var ákveð-
in lögsókn á hendur presti. En múrarinn kvaðst hoirnta, að sóknar-
prestur sinn og enginn aunar gæfi sig í hjónaband, hvort sein það nú
hefir verið af því, að múrarinn liefir verið hræddur nm, að aðrir prest-