Nýjar kvöldvökur - 01.04.1907, Side 5

NÝJAR KVÖLDVÖKUR. 101
»Jú, herra, skipuninni hlýðið þér, en hlát-
urinn í yður sýnir það um leið, að þér kær-
ið yður kollóttan um hegninguna.«
«Rað geri eg, herra; eg lifi mínu hálfa
lífi upp á beitásnum, svo eg er orðinn vanur
við!«
»Já, en hr. Templemóre, ættuð þér ekki að
finna að það er vanvirða að vera hegnt?« svaraði
kapteinninn stranglega.
«Já, herra, það myndi eg líka gera, ef eg
fyndi, að eg ætti það skilið; eg myndi ekki
ekki hlæja, ef þér hr. kapteinn senduð mig
upp í masturshún« svaraði drengurinn og gerð-
ist alvarlegur á svip.
»Þarna getið þér sjálfur séð hr. Markitall,
að hann getur verið alvörugefinn» sagði kap-
leinninn.
«Eg hefi gert alt sem í mínu valdi stendur
«1 Þess að fá hann til þess að vera það, herra,»
svaraði varaforinginn, «en eg vild gjarna spyrja
hr, Templemóre hvað liann í rauninni á við
uieð að segja, ,ef eg ætti það skilið'; vill haiin
segja með því að eg hat'i nokkurn tíma hegnt
honum fyrir sakleysi ? >
»Já, herra,» svaraði pilturinn djarflega »fimm
sinnum af sex hefi eg verið sendur upp á ás
fyrir ekki nokkurn skapaðan hlut; þessvegna er
•uér líka sama um það.«
»Ekki fyrir nokkurn skapaðan hlut? Kallið
bér það þá ekki nokkurn skapaðan hlut að
hlæja?«
»Eg vinn skylduverk mín með svo mikilli
skyldurækni, sem mér er framast unt; eg hlýði
ævinlega, þegar mér er skipað; eg reyni af
ytrasta megni að gera yður ánægðan með
nilg — og svo látið þér einlægt hegna mér.»
»Já, herra, af því að þér hlægið, og það
sem verra er, þér komið skipshöfninni Iíka til
að hlæja.«
‘ lJeir taka ekki órösklegara til höndunum
fyrir það, herra, — og eg held meira að
segja að þeir vinni míklu betur, þegar þeireru
Slaðir og ánægðir.»
»Afsakið, herra, en livað kemur það yður
''iO að halda« sagði varaforinginn og var nú
orðinn bálvondur, «Plumbton kapteinn, fyrst
þessi ungi herra álítur það tílhlýðilegt að skifta
sér af því, hvernig eg held uppi aganum hér
á skipinu, verð eg að biðja yður að reyn a
hvaða áhrif það hefði á hann ef þér létuð hegna
honum.«
»Hr. Templemóre,« sagði kapteinninn, «í
fyrsta lagi eruð þér ’ieldur til framur í tali yð-
ar, og í öðru lagi of hláturmildur. Sérhvað
hefir sína tíð hr. Templemóre; það er tími til
að vera kátur og fjörugur, og tími til að vera
alvarlegur. Skutþiljurnar eru ekki hentugar til
þess að gefa gáskanum lausan tauminn.»
»Iiliðarstiginn víst ekki heldur« bætti dreng-
urinn við glettnislega.
»Nei, alveg rétt, hliðarstiginn ekki heldur
en á framþiljunum og niðri hjá féiögum yðar
getið þér hlegið svo mikið sem yður lystir.»
«Nei, herra, það megum við ekki: hr. Mar-
kitall sendir okkur ævinlega upp í reiða þegar
hann heyrir okkur hlæja.»
«Nú, af því að þér eruð alt af að hlægja,
hr. Templemóre.»
Já, eg held það nú reyndar helzt, herra; en
ef það er rangt, svo fellur mér illa að svo er,
ef yður mislíkar það, en eg vil ekki hegða
mér svo að neins virðingu sé misboðið. Eg
hlæ í svefni — eg hlæ þegar eg er vakandi —
eg hlæ, þegar sólin skín, eg er alt af svo glað-
ur, og liggur svo vel á mér. En þó að þér
rekið mig upp, hr. Markitall, mundi eg samt
ekki hlæja, heldur verða innilega hryggur, ef
eitthvert óhapp henti yður sjálfan.»
«Rað held eg nú líka að þér yrðuð, minn
ungi vinur — eg trúi því að hanrt segi það
satt, hr. Markitall,» svaraði kapteinninn.
«Jæja, herra,» tók varaforinginn til nráls,
«fyrst hr. Templemóre virðist kannast við þenn-
an skaplöst sinn, skal eg ekki fara lengra með
þessa sakargift, en geri það bara að skilyrði
að hann hlæi aldrei oftar.»
«Heyrið þér nú til, góður minn, hvað vara-
foringinn segir; það er sanngjörn krafa, og eg
bið ýður að láta mig ekki oftar þurfa að heyra
kærur á hendur yður. Markitall, látið
£wtsbó^af"'5
4 fllwt'y'