Nýjar kvöldvökur - 01.09.1907, Blaðsíða 3

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
219
»«Fyrirtækið« varpaði akkerum í dögun -í
morgun, herra» sagði ritarinn, þegar aðmíráll-
inn settist að morgunverði.
«Og hvar er herra Templemóre?«
»Hann stendur hérna fram í varöndinni.
Þeir hafa sagt honum niðri hvað á hann er
borið, og hann bölvar sér upp á að joað sé
haugalýgi. Eg trúi honum, herra, því að hann
sýndist ætla að ganga af vitinu, þegar hann
fékk þessar fréttir.«
»Bíðum nú við, hafið þér yfirfarið dagbókina
hans?«
<Já, herra, og á henni sést, að hann hefir
verið úti fyrir Portóríkó þann 19., en spánski
landstjórinn segir í bréfinu að hann hafi sézt
þar bæði þann 17. og 19. Eg sagði honum það,
en hann leggur við æru sína og samvizku, að
hann hafi bara komið þar þann 19., eins og
dagbókin sýni.«
«Nú látið hann koma inn, og svara fyrir
sig sjálfan.»
Eðvarð kom inn, og var í æstu skapi.
«Nú nú, herra Templemóre. — Pað eru lag-
leg strákapör, sem þér hafið sýnt mér. Hvað
er ineð alt þetta, sem um yður er sagt, herra?
Hvar er stelpan?— landsstjóradóttirin?»
»Hvar hún er, herra, á eg bágt með að
segja, en eg er sannfærður um að hún er
numin burt af víkingunum.«
»Víkingunum? —aumingja stúlkan, eg kenni
'brjóstium hana —og —um yður með, Eðvarð;
komið nú og fáið yður sæti, og segið mér
svo alla söguna, eins og hún gekk til.»
Eðvarð þekti aðmírálinn eins og fingurna
á sér, og sagði honum svo hiklaust alt pað,
sem þeim Klöru og honum hafði farið á milli.
Svo sagði hann honum frá því hvernig «Hefn-
arinn» hefði sloppið frá sér með því að gabba
fregátuna, hvernig þau Klara hefðu talað sig
saman um að hittast niður við sjóinn, og sagð-
ist vera sannfærður um að ræningjaskonnortan,
sem væri altað einu eins og «Fyrirtækið» til
að sjá, hefði komið til Portórikó á undan sér,
og numið þaðan í burtu ástmey sína.
Fó að Eðvarð reyndar ætti skilið að fá
duglega ofanígjöf fyrir athæfi sitt, kendi þó
aðmírállinn í brjósti um hann, og sagði ekk-
ert um þessar tíðu komur hans til Portóríkó.
Regar lokið var morgunverði lét hann gefa
merki um, að léttiskúta skyldi gera sig ferð-
búna, og vatn og vistir flutt út í «Fyrirtækið»
á bátum flotadeildarinnar.
«Eðvarð, nú skuluð þér og «Kómus» sigla
samflota, og elta þennan rækalls víking, og eg
vona að þér gefið mér góða skýrslu um hann
og lfka landstjóradótturina. Upp meðjhugann
piltur minn; þér getið reitt yður á það, að
víkingarnir reyna að fá fyrir hana lausnargjald,
áður en þeir gera henni nokkurt mein eða
minkun.»
«Fyrirtækið» og «Kómus» sigldu í haf
sama kvöldið. Reir komu við á Portóríkó, og
skiluðu þar bréfi til landsstjórans, stýrðu svo í
norðurátt og náðu Iandsýn við Kaikoseyjar.
morguninn eftir. »Hefnarinn» var nýsloppinn
við skerin að utan, og stefndi inn í rennuna,
sem fara mátti inn eftir.
«Parna er hann» æpti Eðvarð, «þarna er
hann svo sannarlega sem guð lifir«; og hann
gaf merki um að hann hefði fest sjónar á fjand-
manni sínum, og vai' því merki óðara svarað
af «Kómus.»
XVI. KAPÍTULI.
Kaikoseyjarnar.
Kaikoseyjar er eyjaþýrping, sem liggur sem
svarar tveim mælistigum fyrir norðan San Doin-
ingó, og teljast þær til hólma þeirra, er syðstir
eru af eyjarröð þeirri, er nær alt norður til
Bahamaeyja. Flestar eru eyjar þessar óbygðar,
en voru á fyrri tímum hæli fyrir sjóræningja,
því þar er skerjótt mjög og grynningar miklar,
og eigi árennilegt fyrir stór skip að elta þá
þangað. Víkingarnir einir þektu rennur og sund
þar á milli, og var þeim því að mestu óhætt
þar inni. Stærsta Kaikoseýjan er í lögun eins
og skeifa, og horfir opið til suðurs; er þar ið
28*