Nýjar kvöldvökur - 01.09.1907, Blaðsíða 17

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
233
veg; upp frá þessu skal eg vera styrkari og fara
aldrei framar.«
Hún rétti honum hönd sína.
«Eg veit, hvað baggaryður,» sagði ríkisráðið
vinsamlega, «og eg hefði fyrir löngu stungið
upp á nokkru við yður, ef eg hefði verið viss
um, að þér munduð nokkurn tíma giftast aftur.»
»Pað geri eg aldrei, herra Formann.«
»Verið þér róleg, eg er hættur að halda
það.« Hann horfði alvarlega á hana um hríð
og hélt svo áfram: «F*ér eruð líklega ekki við
því búin, að líta á þær b'fsástæður, er hljóta að
fá mikið á yður?»
Ekkjan skildi hann ekki.
»Komið þér, þér eruð stilt. Sá sem hefir
orðið fyrir öðrum eins raunum og þér, fellur
ekki í öngvit, þó að hann sjái bágindi annara.
Þér hafið reynt rnikið áður, en nú ætla eg að
sýna yður fram á, að það er alvanalegt þetta,
sem þér urðuð fyrir.»
Herra Formann tók vagn og ók með ekk-
juna þaðan. Hann fór út úr vagninum með
hana framan við hús, sem var skrautbygt eins
°g höll. Ökumanninum bauð hann að bíða,
þangað til þau kæmu aftur.
Þau komu inn í skrautlegt anddyri, Dýr-
mætir dúkdreglar voru á þrepunum í stiganum
°g voru festir með gildum látúnsteinum í horn-
Unum. Hátt og lágt var áilur búnaður í húsi
Þessu bæði smekklegur, skrautlegur- og dýr-
fnætur.
Ekkjan nam staðar á neðsta þrepinu í stig-
ar>um og leit steinhissa á ríkisráðið.
»Látið þér það eiga sig, frú Neumann, eg
Ve*t að hverju þér ætlið að spyrja. Látið þér
ekki þessa dýrð villa yður sjónir, og reiðið
y^Ur á, að sorg og bágindi drepur ekki ein-
gongu á dyr í bakhýsunum. Pað er ár síðan
að ung hjón settust hér að; sagt var, að þau
kæmu frá Lundúnum. Maðurinn var góður
Píanóleikari og konan ákaflega fríð. Efni þeirra
hrukku rétt til þess að búa húsið öllum gögn-
Urn og lifa nokkurn tíma. En allar vonir lista-
niannsins brugðust. Að Ííkindum hefir hann
ætlað hæfleika sína meiri en þeir voru. Hann
ætlaði sér að verða frægur um alla höfuðborgina,
og nú er síðasta vísan kveðin. Uppi á fyrsta
lofti liggja hjónin bæði, bundin tökum dauðans,
sem þau leituðu að síðustu. Pau láta eftir sig
stúlkubarn tólf vikna gamalt, sem á nú að
fara í barnahælið.»
Ekkjan fór að gráta beisklega. Hún minntist
þess kvölds, þegar hún sjálf og maður hennar
stóðu andspænis samskonar dauðdaga.
»Eg þoli ekki að sjá þau,« sagði imn.
»Þér þurfið þess ekki, og verið þérróleg,»
sagði ríkisráðið stillilega, «en eins vildi eg spyrja
yður: Vilduð þér ekki sjá föðurlausa barnið?«
Ekkjan skildi hvað hann átti við.
«Jú með mestu ánægju.»
Pað er gott, eg held, að við skiljum hvort
annað, og það er mest um það vert. Þér þurfið
ekki að fara inn, þar sem líkin eru, bíðið þér
hérna eftir mér.«
Hann fór upp stigann; Iæknir mætti honum
þar uppi.
«Pað er gott, að þér komið, herra ríkisráð,
því að það verður að koma barninu fyrir það
allra fyrsta, Pér sögðuð í morgun, að þér hefð-
uð ráð með það.«
«Eg hef séð fyrir því öllu, kæri herra lækn-
ir, og hefi fengið konu til að taka barnið að sér«.
Frú Neumann heyrði þetta samtal niður.
Rétt á eftir kom ríkisráðið með Iækninum niður
stigann. Hinn síðarnefndi bar foreldralausa barn-
ið í fangi sér, reifað bláu silki.
Ekkjan tók við barnínu af honum. Hún tók
hægt blæjuna frá andliti þess og horfði blíðlega
á það.
»Jæja, frú Neumann, á þá stúlkan að njóta
þess, að þér takið hana að yður?«
«Æ, þér vitið, herra ríkisráð, hvað mig vant-,
aði, en eg kvíði fyrir þvf, að ættingjar barns-
ins taki það frá mér einhvern tíma.«
»Þó að það geti komið fyrir, er það næsta
ólíklegt, að búast mætti við því. Foreldrarnir
voru útlendingar, og komu víst fráLundúnum;
vel getur verið, að þau hafi ekki einu sinni
átt heima á Englandi. Pau hafa verið farfuglar,
langt að komnir og ætlað heim fyr eða síðar.«
30