Nýjar kvöldvökur - 01.10.1907, Side 14

254
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
«Jæja, það er nú svo komið, að eg er nú
sá eini, sem hefi fjárheimtur á hendur yðar,
Ef þér nú gangið að eiga hana Penelope dótt-
ur mína, afhendi eg yður allar kröfurnar kvitt-
aðar, annars geng eg vægðarlaust eftir skuld-
uiium nú þegar.
«Pá verðið þér að taka upp síðara ráðið
hyklaust, því að eg læt ekki annan eins lúsa-
blesa og yður kúga mig.»
«Talið nú gætilega, ungi maður, hér hefi eg
tuttugu þúsund fránka kröfu á yður, ritaða á
mótaðan pappír. Með málskostnaði, fjárnáms-
kostnaði og vöxtum, getur hún hækkað mikið.»
«Já, líklega, ekki sízt eftir að þér farið að
Ieggja á upphæðina yðar þokkalegu vexti, herra
Bovreuil.*
«Eg krefst þess, að þér ákveðið yður hið
bráðasta. Eg þarf eftir fáa daga að ferðast til
Panama, sem fulltrúi fyrir marga hlutabréfaeig-
endur, er vilja vita, hvort tiltækilegt muni vera
að byrja á skurðgreftinum aftur. Aður en eg
fer, verða viðskifti okkar að vera komin í fulla
reglu. Skiljið þér mig?«
»Hamingjan fylgi yður og öllum yðar Pan-
ama-hluthöfum. Sjálfir verðið þér að hafa fyr-
ir því, að koma þeirri reglu á viðskiftin, er
yður líkar. Pér vitið hvernig eg lít á tilboð
yðar, og er ástæðulaust að tala meira um þau.
Hlaupið þér bara til málafærzlumanna, stefnu-
vottanna, dómaranna, fjárnámsmanna, og allra
réttarins þjóna, sem yður kemur til hugar að
leita til, með yðar mótaða pappír; þér megið
gleypa svo mikið af mótuðum pappír sem þér
getið fyrir mér. Pað er víst uppáhalds matur
yðar, Hvað mér sjálfum viðvíkur, þá hefði eg
mest gaman af því, að sjá yður með allar
kröfurnar hengdan upp á Eiffelsturninn. Egvona
að þér komist út héðan hjálparlaust, því að nú
hefi eg ekki tíma til þess, að hlusta á yður
lengur. Qóðan morgun hæstvirti herra!»
Herra Bovreuil vafði nú saman skjöl sín,
tók hatt sinn og þaut út í versta skapi og skelti
hurðinni harkalega á eftir sér.
Af þessu samtali verður fylíilega Ijósí, hvers
konar náungi þessi Bovreuil er. Hann er mað-
ur, sem notar öll meðul til að safna auði. Hann
er orðinn vellauðugur, en peningarnir verða
honum eigi fullnægjandi til lengdar. Hann vill
ávinna sér álit almennings. í fám orðum sagt;
þenna gamla okrara og nirfil langar nú til þess,
að ná virðingarverðu nafni hjá meðborgurum
sínum.
Armand Lavarede, sem Bovreuil átti orða-
kast við, var af alt öðru sauðahúsi. Hann var
fæddur í Parísarborg. Foreldrar hans höfðu
nýlega flutt sig þangað. Faðir hans var frá
Suður-Frakklandi, en móðir hans frá Normandí.
Erfði hann frá föðurnum hið suðræna bráð-
lyndi, en frá móðurinni hina norrænu stillingu
og gætni, en í tannfé fékk hann einkenni hinna
glaðlyndu Parísarbúa: Andríki, glaðværð, Iéttúð
og ástríðu til þess, að njóta alls konar skemt-
ana, en þegar á lá og því var að skifta, dugn-
að og iðni og ágæta hæfileika til þess að kom-
ast fram úr erfiðum kringumstæðum og krögg-
um. Ungur misti hann fóreldra sína og Rík-
ard frændi hans tók hann þá til fósturs. Hann
gaf honum föt og fæði og borgaði kenslu, en
að öðru leyti skipti hann sér lítið af uppeldi
drengsins og reyndi ekki að hafa nein áhrif á
lunderni hans.
Gamli maðurinn hafði líka um margt ann-
að að hugsa. Sjálfur átti hann son, sem var 5
árum eldri en Armand og gagnólíkur honum
að skaplyndi. í þann tíma sem saga þessi gerð-
ist var Jean Rikard 40 ára. Hann hafði tekið
við verzlun föður síns, ungur að aldri, og
grætt mikið á henni. Síðan seldi hann verzlun-
ina fyrir stórfé. Hann var þunglyndur, nízkur,
dutlungalyndur og ómannblendinn. Stuttu eftir
það, er hann seldi verzlunina, yfirgaf hann
frændur, vini og föðurland og flutti til Eng-
lands, keypti þar jörð upp í landi og undi sér
þar vel samkvæmt skapsmunum sínum, óþekt-
ur í ókunnu landi, meðal óþektra manna. Pess-
ir dutlungar höfðu gamla manninum fallið illa.
Frændi hans, Armand, valdi sér alt aðrar
leiðir. Pegar hann hafði lokið hernaðarskyldu
sinni, hélt liami áfram bóknámi sínu, og las
hann þá fyrst læknisfræði, En læknisnámið setti