Nýjar kvöldvökur - 01.01.1908, Blaðsíða 6

4
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
kenning sú um sálnaflakkið, er lá þar í landi.
Báðum þeim hafði svo birzt ein blikfögur
stjarna — og báðir höfðu þeir heyrt röddu til
sín tala í draumi, er bauð þeim að halda af
stað þangað, er andinn leiddi þá. Svo höfðu
báðir farið langar leiðir, alla leið til Egyfta-
lands, svo sem þeim hafði verið sagt að þeir
ættu að fara. «Guð hefir ieitt okkur« sögðu
þeir.
Máltíð þeirra og sögur höfðu tekið langan
tíma, ásamt umræðunum um þetta eftir á. Rað
var komið að sólsetri, er þeir stóðu upp, og
gengu út úr tjaldinu. Dauðaþögn hvíldi yfir
allri eyðimörkinni þar í kring. Reir heyrðu að
eins andardrátt úlfaldanna sofandi. Stund voru
þeir þar, sokkuir niður í hugsanir; svo feldu
þeir tjaldið, tóku saman farargögn sín, vöktu
úlfaldana, og fóru á bak. Reir riðu í vesturátt,
og fór Egyftinn fyrir. Nóttin breiddi hulu sína
dimma og þögla yfir öræfin. Reir héldu
áfram steinþegjandi. Svo — að síðustu — rann
tunglið upp, og rak skýin á flótta. Reir litu
upp —og sjá, yfir höfðum þeirra blikaði gull-
skær stjarna, og virtist hún ekki vera hærra á
lofti en sem svaraði þvi að vera samhliða topp-
unum á næstu hæð. Reir fyltust heilagri lotn-
ingu — Reir hrópuðu allir í einu: «Stjarnan,
stjarnan!»
II.
Vestan megin í múr þeim, er liggur í kring-
uni Jerúsalem, er hlið út á veginn til Betle-
hem. Flötin fyrir framan hliðið er einna mann-
kvæmastur staður í kringum bæinn. Rar var
torg mikið á Salómons tímum; sátu þar kaup-
menn frá Egyftalandi, Týrus og Sídon, og buðu
vörur sínar. Og enn í dag, 3000 árum síðar,
er hægt að fá keypt flest alt það, er menn
þurfa með úti fyrir Betlehemshliðinu.
Rað var um þriðju stundu dags —Gyðing-
ar töldu stundir dagsins frá sólarupprás — og
margir voru þegar komnir heim af torginu; en
þó virtist ösin altaf vera hin sama, því að ný-
ir komu alt af i hinna stað. Meðal þeirra er
síðast komu, var karlmaður og kona með asna.
Maðurinn hélt í taum asnaus, og hafði staf í
hendi. Hann var klæddur setn aðrir Gyðingar
í kringum hann, en fötin voru ný og hreinleg.
Hann var um fimtugt á að líta, og skegg hans
lítið eitt hæruskotið. Hann horfði hálf vand-
ræðalega í kringum sig, og mátti á því sjá, að
maðurinn var hér ókunnugur, og eigi vanur
að vera í miklum manngrúa. Asninn var að
maula heytuggu, sem hann hafði fengið, og
var hinn ánægðasti, og skeytti hvorki um há-
vaðann eða manngrúann í kringum hann, né
konuna sem sat á baki honum. Hún var dökk-
klædd og hafði blæju fyrir andliti; lyfti hún
blæjunni ögn við og við, og horfði á það,
er í kring var.
Einn þeirra manna, er við voru, ávarpaði
manninn: »Hvað, er þetta ekki Jósep frá Naz-
aret?»
«Jú, sá er maðurinn« svaraði hann, og sneri
sér við. «En hvert er þitt nafn? A... friður
sé með þér, rabbí Samúel.»
«Sömuleiðis.» Rabbíinn leit til konunnar
og bætti við: «Friður sé með þér og þínum»
hann lagði höndina á brjóst sér og hneigði
sig lítið eitt fyrir konunni.
Hún hafði rétt í þessu dregið blæjuna ögn
til hliðar, svo að rabbíinn sá snöggvast í and-
lit henni. Hún var mjög ung, sýndist honum
— Hálfgert barn enn þá.
Reir réttu hvor öðrum höndina. Rabbíinn
mælti: «Klæði þfn eru nærfelt alls ekki rykug
enn — þú hefir líklega verið hér í bænum í
nótt.v
»Nei,» svaraði Jósep, «við náðum ekki lengra
en til Betaníu í gær, og vorumsvo í gestaskál-
anum þar í nótt; svo héldum við af stað um
afturelding —við ætlum til Betlehem.»
»Nú, já, eg skil, þú ert fæddur í Betlehem,
og verður nú að fara þangað með dóttur þína
til þess að láta rita nafn þitt þar á skrá eftir
bréfi keisarans.«
»Jósep breytti hvorki svip né röddu, en mælti
að eins : »Hún er ekki dóttir mín»
Konan dró aftur blæjuna til hliðar — rabbí-
inn horfði aftur á hana litla stund, og sá að