Nýjar kvöldvökur - 01.01.1908, Blaðsíða 26

24
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
en hann þorði að biðja um. Eg hefi tekið
við því af því, eg hafði skipun til þess frá
hershöfðingja mínum; en þegar eg hitti hann,
skal eg segja honum að sigurinn sé ekki rninni
eigin dygð að þakka, heldur göfuglyndi mót-
stöðumannsins.»
»Nei« sagði hún, og dró að sér hendina,
»það megið þér ekki gjöra, því þá tek eg
loforð mitt aftur. Sigurinn er yður að þakka
og engum öðrum, og þessvegna krefst eg þess,
að þér notið yður hann sem bezt þér getið.
Herforinginn á að vera dálítill stjórnvitringur,
jafnframt því, sem hann er stríðsmaður, ogsig-
ur yðar var meira kænsku yðar að þakka en
vopnum.«
Hinn ungi maður stóð upp, var kyr í sömu
sporum og horfði á hana. Rað var kominn
bjartur dagur, og hann heyrði að verið var
að þeyta lúðurinn í herbúðunum, til að vekja
hermennina.
«Ungfrú» sagði hann með hægð, »en hvað
örlætið getur gert mann heimtufrekan! þér haf-
ið gefið mér mildu meira en eg verðskuldaði,
og þó virðist mér gjöfyðar einskis virði, nema
þér lofið mér annari. Landar yðar og landar
mínir eiga nú í stríði saman, en bráðum mun
friður komast á. Sleppi eg heill á hófi úr stríð-
inu, viljið þá leyfa mér að koma frá Englandi
til borgar þessarar, ekki sem^óvin, heldur sem
vin, til þess að geta þakkað yður göfuglynd-
ið?»
«f*ér eruð hjartanlega velkominn, en eg
krefst ekki neins þakklætis« svaraði hún.
»En þér gefið mér þó leyfi til að koma
aflur?»
»Já, fúsiega,» svaraði hún, ogbrostitil hans.
«En eg heyri hávaða í herbúðum yðar, þeir
hafa saknað yðar, og ef þér látið ekki sjá yð-
ur á múrnum, klifrar einhver þeirra upp eftir
kaðlinum, og nú er enginn til að skera liann
í sundur; bið egyður því að fara áður en einhver
kemur.»
Bingham kvaddi hana alúðlega, hljóp upp
stigann og upp á þakið. Hann hrópaði til und-
irforingjans, —sem eins og hinir voru steinhissa
á því að sjá foringjann þarna uppi, — að hann
skyldi senda sjómanninn upp með fánann.
Hann kom straks upp kaðalinn með fánan
bundinn utan úm sig.
«Petta er nógu hátt» sagði lávarðurinn,
«leystu fánann utan af þérogfáðu mér hann.«
«Eg skal hjálpa yður lávarður minn» sagði
sjómaðurinn.
«Hjálpaðu mér með þvf að hlýða mér.
Réttu mér fánann og farðu niður.«
Ungfrúin horfði á hann, meðan hann batt
fánann við línuna og dró hanti hægt upp að
stangarhúninum, og eins og hún hafði spáð,
hrópuðu Englendingarnir «húrra«, þegar þeir
sáu það. Lávarðurinn tók ofan húfuna, og menn
hans gerðu slíkt hið sama, þar að þeir héldu
að hann tæki ofan fyrir fánanum, en þegar
stúlkan sá á augnaráði hans, að hann ætlaði
niður til hennar, hristi hún aftur höfuðið og
benti út fyrir virkið. Hann hlýddi, þó honum
væri það móti skapi.
Regar flokkurinn var kominn spölkorn frá
borginni, hallaði ungfrúin sér út yfir brjóst-
riðið og horfði á eftir óvinunum.
»Hvað skyldi hann heita?» sagði hún við
sjálfa sig.
Spottakorn frá borginni sneri Edvarð lá-
varður sér við, en hann gat ekki séð annað
en fánann, sem blakti enn þá þar, sem hann
hafði dregið hann upp.
Alt í einu sló hann á brjóst sér.
«Hamingjan góða!« sagði hann, «eg veit
ekki einu sinni hvað húnheitir!«
«Hvað hver heitir? spurði undirforinginn.
»Vér vitum ekki einu sinni hvað borgin heit-
ir,» svaraði Edvarð lávarður og roðnaði.
«Nei,» svaraði hinn, »en við skulum kalla
hana «Borgina þöglu».«
Endir,
Móðirinn: »Fanney, þú kystir Hólm úti í
ganginum. Þú skalt ekki þræta fyrir það, því
eg heyrði það.»
Fanney: »Kæra móðir, þú veist núað mað-
ur á ekki að trúa öllu, sem maður heyrir.«
Prentsmiðja Björns Jónssonar.