Nýjar kvöldvökur - 01.03.1910, Síða 3

GULLFARARNIR.
75
nn hefir gert yður magnþrota,» sagði Kanad-
iarinn, breiddi kápuna niður á jörðina og bauð
honum að leggjast þar út af. Tíbúrsió þá það
með þökkum.
Að lítilli stundu liðinni var hann stein-
sofnaður.
Báðir veiðimennirnir horfðu á hann þeg-
jandi.
«Rað er merkilegur skratti,« sagði Pepe
við sjálfan sig, «ætl’ það sé hefndarhugurinn,
sem bannar mér annað en hugsa um þenna
mann, sem mér er verst við? Mér sýnist ekki
betur en þessi piltur hafi svip af honum.«
«Mér lízt svo á hann,» sagði Bois-Róse,
«að við höfum ekki beðið skaða við að taka
við honum. Hvað skildi hann vera gamall á
að gizka?»
«Hann er tæpast enn tuttugu og fjögra
ára,»
»Það sýndist mér líka,» sagði Bois-Róse og
andvarpaði við, og svo tautaði hann lágt:
«Hann ætti líka að vera á þeim aldri, ef hann
væri lifandí.»
«Hvaða hann?» sagði Pepe með undrun.
Tröllið bandaði frá sér með hendinni og
sagði viknandi: «Rað sem er umliðið, er um-
liðið, og þegar ekki er hægt að bæta úr því,
er bezt að reyna að gleyma þvf. Eg hefi lifað
einmana í skógunum, og svo er bezt að deyja
einmana.»
Pepe kinkaði kolli, en tautaði eitthvað við
sjálfan sig.
Svo sátu þeir um stund.
»Eg væri helzt til með að fylga dæmi
piltsins,» sagði Pepe að lokum. «Eg hefi ekki
blundað í nótt er var fyrir vonzku, og ekki
heldur um hádegið í dag, svo eg er orðinn
dauðsyfjaður.«
«Jæja, vinur góður, eg skal vaka,» svaraði
Bois-Róse. Pepe vafði svo saman kápu sítia
og lagði hana undir höfuð sér og steinsofn-
aði þegar.
Tröllið færði sig ögn frá eldinum, hallaði
sér þar upp að hnútóttri korkeik, og starði
lengi á Tíbúrsió sofandi. Hann var í þungum
hugsunum, og sorgarsvipur breiddist yfir þetta
stóra, drengilega andlit. Hann stóð upp á
milii og gekk til piltsins og aðgætti hann vand-
lega — gekk svo aftur að trénu og hristi höf-
uðið. Hann studdi hönd undir kinn og horfði
enn ineð áhyggjusvip á Tibúrsió.
* * * *
* * * * *
Á meðan þeir sofa, Pepe og Tíbúrsió, var
ekki næðissamt heima á hasíendunni. Don Este-
van sat á tali við Kúkilló inni í herbergi sínu,
og ræddu þeir þar margt, því Don Estevan
fann að hætta stafaði af Tíbúrsió og Rósarítu
fyrir konumál Tragadúross. Kúkilló hafði h§yrt
það sem þeim Tíbúrsió og Rósarítu fór á milli,
og borið Don Estevan það trúlega. Síðan vakti
Don Estevan Tragadúros og sagði honum hvern-
ig mundi vera varið hug Rósarítu; taldi hann
um fyrir honum að gera nú sitt til að hrífa huga
hennar, helzt með einhverju hreystibragði við
hestaveiðarnar. En Tragadúros var svo syfjað-
ur, að hann gat ekki almennilega áttað sig á
þessu, en tók dauflega í það að hann mundi
gela verið að bera sig að vera hetjulegur. Skildu
þeir svo talið.
Don Estevan vakti nú upp alla metin sína
um hánóttina, og bauð þeim að fara að taka
sig til og halda á stað til Túbak. En sjálfur
tók hann þá með sér þrjá, Kúkilló, Oroke og
Baraja, og hafði þá sér. Hafði þeini Kúkilló
og honum komið saman unt það, að Tíbúrsió
mætti með engu rnóti lífs undan komast, því
bæði væri þá öllu ráðabruggi Don Estevan
hælta búin, og hann gæti hæglega velt um
konungsríkinu Mexikó, og enginn vafi væri held-
ur á því, að hann hefði grun um það, að Kú-
killó hefði orðið fóstra hans að bana, og mundi
hann því sitja utn líf hans. En Don Estevans
lá lífið á því að Kúkilló héldi lífi og limum,
að minstá kosti þangað til gulldalurinn væri
fundinn.
Rað var því ráð þeirra félaga, að þeir
• skyldu allir fjórir halda á undatr til skógarins,
því þangað ltafði Kúkilló séð Tíbúrsió stefna,
10)