Nýjar kvöldvökur - 01.03.1910, Blaðsíða 5

GLLFARARNIR.
77
drátt af landslaginu áður en hann fór. »Og
eg efast ekki lengur um að þessi förunautur
föður míns hefir verið Kúkilló og enginn ann-
ar. A leiðinni frá vatnsbólinu heim að hasiend-
unni í gær þekti eg áreiðanlega hestinn, sem
hann reið, og lét hann skilja það fyllilega á
mér. Þessvegna hefir hann viljað drepa mig,
að hann vildi vera einn um það, að vita hvar
gullstöðin er, og svo til að losast við hefnara
morðsins.»
<-Hem, hem,» drundi Kanadarinn. ítRetta, að
þér þektuð hestinn, og um fram alt banatilræð-
ið, gera manninn ærið tortryggilegan. En hvað
ætlið þér nú að gera?»
Tibúrsisó leit undan. <tMóðir mín,« sagði
hann «heimtaði af mér, að eg leitaði upp föru-
naut föður míns, og ef hann hefði myrt hann,
þá átti eg þar að gjalda líku líkt eftir lands-
venju hér. Og eg lofaði því til þess að friða
hana í dauðanum. Guð verður að fyrirgefa mér
að loforð mitt er ekki svo fast. Eg get drepið
hann í ærlegu einvígi, en að stelast að honum
vegandi — það gæti eg ekki.»
«Rað er drengilega mælt,» sagði Bois Róse
og rétti honum höndina. «Ef þér hafið tekið
þetta hugartar að arfi eftir föður yðar, þá haf-
ið þér mikils mist.»
«Föður miiin hefi eg aldrei þekt,» svaraði
Tíbúrsió, «Arellanos var að eins fóstri minn,
en eg ólst upp hjá honum síðan eg man; eg
var víst eitthvað fjögra vetra gamall, þegar þau
hjón tóku inig að sér.»
Bois-Róse spratt upp, tók logandi brand
úr eldinum og lýsti vandlega framan í Tíbúrsió,
höndin á honum titraði, og röddin í honum
skalf, er hann sagði:
«Rérvitið þó^í hvaða landi þéreruð,fæddur?»
»Nei, það veit eg heldur ekki,» svaraði
unglingurinn og varð hissa á ákafa Kanadar-
ans. «Fósturforeldrar mínirfundu mig við dyrn-
ar á húsi sínu. En segið mér, hvað—«
«Fabían, Fabían,« hrópaði gamli maðurinn,
«hvað hefir orðið um þig?»
«Fabían!» tók Tíbúrsió upp undrandi, »eg
kannast ekki við það nafn.«
Bois-Róse andvarpaði þungan, nærri stundi
við. Hann kastaði brandinum aftur á eldinn.
«Guð hjálpi mér,» sagði hann, «það er þá ekki
hann, fyrst hann kannast ekki við nafnið. Og
þó er það sama yfirbragðið, En fyrirgefið mér,
ungi vinur, eg er held eg að ganga af vitinu.»
Og hann settist niður aftur hjá trénu, og sneri
sér undan birtunni.
Síðan fórn þeir að tala saman aftur. Beygð-
ist samtalið einkum að því, að Tíbúrsió gengi
í hóp með skógaförunum, vildi hann láta þá
hjálpa sér til að ná í gull það, sem í gulldaln-
um væri. Bois-Róse tók því dræmt, en hét því
þó, að vera honum heldur liðsinnandi. Vakti
hann Pepe og sagði: «Pað er svo að sjá, að
þú ættir að sanna auknefni þitt. Pilturinn þarna
býður okkur hlut í stórri gúllnámu ef við vilj-
um ganga í það að hjálpa honum til að vinna
hana.»
«Hver fjandinn« svaraði Pepe, «eg vona
að þér hafið tekið boði hans.»
«Onei, eg hefi sagt nei við því.»
«Hvaða ólukku vitleysa; eq það þarf að
athuga það betur; en nú hefi eg annað að
gera. Svo lagði hann sig út af aftur og fór að
hrjóta.»
Tfbúrsió þóttu þessar undirtektir ekki sem
verslar; en Bois-Róse tók þá aftur til máls:
«Pér megið treysta því, að Pepe er mað-
ur fús til þess að berjast við Don Estevan
með yður, og þá getið þér skilið, að eg er
líka með, því að hans féndur eru líka mínir
féndur. Og eg hefi góða byssu, sem aldrei
hefir brugðizt skot.»
Og um leið fór hann að athuga vandlega
skeftið á byssunni, og sá þá Tíbúrsió að á því
voru krotuð mörg merki, sem hann hafði ekki
tekið eftir^fyrri.
«Nú, þér eruð að athuga höfuðleðrin mín,»
sagði Bois-Róse glottandi.
«Höfuðleðrin yðar?«
«Já, heiðnir Indíanar telja mannvíg sín
eftir höfuðleðrum; við skógafarar eftir merkj-
um, er betur sæma kristnum mönnum. Pess